تحریم نفت ایران
From Wikipedia, the free encyclopedia
تحریم نفت ایران اقدامی است که نخستین بار از سوی بریتانیا و در پاسخ به ملی شدن صنعت نفت ایران به سال ۱۳۲۹ شمسی صورت گرفت. پس از آن در سال ۲۰۱۲ برخی از کشورهای جهان به رهبری ایالات متحده به منظور جلوگیری یا محدود کردن برنامه هستهای ایران تحریم نفتی جدیدی بر علیه ایران اعمال کردند. کشورهای تحریمکننده هدف خود از این تحریمها را محروم کردن این کشور از درآمدهای نفتی و وادار کردن آن به همکاری با جامعه جهانی برای بر طرف کردن ابهامات دربارهٔ برنامه احتمالی هستهای نظامیش میدانند.[1] این تحریمها با ابزارهایی مستقیمی، همچون تحریم خرید یا خریداران، و نامستقیمی، همچون تحریم بیمهای کشتیهای نفتکش یا تحریم بانکی، اعمال و با هدف انصراف خریداران نفت این کشور و رو کردن آنها به دیگر عرضهکنندگان این کالا انجام میشوند.
بهنظر میرسد که این مقاله یا بخش متمایل به رویدادهای اخیر است. |
در پی این تحریمها و کم شدن خرید نفت از ایران به دلیل تلاش کشورهای خریدار برای جایگزین کردن نفت این کشور با نفت دیگر تولیدکنندهها، صادرات نفت ایران در ماه مارس ۲۰۱۲ به زیر ۲ میلیون بشکه در روز رسید.[2] این در حالی است که سازمان بینالمللی انرژی پیشبینی کردهاست که تا اواسط سال ۲۰۱۲ میلادی، صادرات نفت ایران ۴۰ درصد کاهش میابد.[3] این تحلیل با پیشبینیهای دیگر شرکتهای انرژی مبنی بر کاهش ۱ میلیون بشکهای تولید نفت ایران تا ماه ژوئن ۲۰۱۲، مطابقت میکند.[4]
در فوریه ۲۰۲۳ دویچه وله طی گزارشی در مورد افزایش صادرات نفت ایران مدعی شد فشار بر ایران برای واشنگتن هزینه دیپلماتیک دارد و در نهایت منجر به افزایش قیمت نفت خواهد شد.[5]