تاچریسم
From Wikipedia, the free encyclopedia
تاچریسم یک ایدئولوژی محافظهگرای بریتانیایی است که به نام مارگارت تاچر رهبر حزب محافظهکار نامگذاری شدهاست. این اصطلاح برای توصیف اصول و سیاستهای دولت بریتانیا تحت رهبری تاچر از انتخابات عمومی سال ۱۹۷۹ تا استعفای او در سال ۱۹۹۰ و ادامهٔ آن در دولتهای محافظهکار جان میجر و دیوید کامرون استفاده میشود.[1]
تاچریسم نمایانگر رد و واژگونی سیستماتیکِ اجماع پسا-جنگ بود. طبق این اجماع، احزاب گوناگون در بریتانیا با پذیرش اصول اقتصاد کینزی، دولت رفاه، مالکیت دولتی و اقتصاد دستوری به یک توافق دست یافته بودند. البته استثنایی نیز برای این تحولات وجود داشت که آن نیز حفظ سرویس سلامت همگانی در بریتانیا بود.[2][3]
اصول دقیق آنچه که تاچریسم را تشکیل میدهد و همچنین میراث خاص آن در تاریخ بریتانیا در دهههای گذشته بحثبرانگیز است. از نظر ایدئولوژیک، نایجل لاوسون، وزیر خزانه داری تاچر، تاچریسم را یک قالب سیاسی میداند که بر بازار آزاد، مخارج محدود دولت، کاهش مالیات و یک ناسیونالیسم بریتانیایی در داخل و خارج از کشور تأکید میکند، توصیف کردهاست.
اگر چه خود تاچر به ندرت از کلمهٔ «تاچریسم» استفاده میکرد، اما او در سخنرانی خود در مبارزات انتخاباتی سال ۱۹۸۷ در سولیهال، هنگام توصیف موفقیتهای اقتصادی دولتاش اشاره کرد که «این چیزی است که من تاچریسم مینامم» .[4][5]
روزنامهٔ دیلی تلگراف در آپریل سال ۲۰۰۸ در توصیف دولت غیرمحافظهکار تونی بلر نوشته بود که بلر اقدامات اصلاحی مرکزی تاچریسم از قبیل مقرراتزدایی، خصوصیسازی صنایع مهم ملی، حفظ بازار کار انعطافپذیر، به حاشیه راندن اتحادیههای کارگری و تبدیل دولت متمرکز از حکومتهای محلی به حکومت مرکزی، را پذیرفتهاست.[6]