بهره وری انرژی در حمل و نقل
From Wikipedia, the free encyclopedia
بهره وری انرژی در حمل و نقل عبارت از مسافت مفید طی شده مسافران، کالاها یا هر نوع بار، تقسیم بر کل انرژی ورودی به وسیله رانش حمل و نقل میباشد. انرژی ورودی بسته به نوع پیشرانه ممکن است در چندین نوع مختلف ارائه شود و معمولاً چنین انرژی در سوختهای مایع، انرژی الکتریکی یا انرژی غذایی ارائه میشود.[1][2] بهره وری انرژی گاهی اوقات به عنوان شدت انرژی نیز شناخته میشود.[3] معکوس بازده انرژی در حمل و نقل، مصرف انرژی در حمل و نقل است.
بهره وری انرژی در حمل و نقل اغلب بر حسب میزان مصرف سوخت توصیف میشود و معکوس مصرف سوخت، همان بازدهی سوخت است.[2] اگرچه مصرف سوخت مرتبط با نیروی رانش وسیلهای است که از سوخت مایع استفاده میکند، اما بهرهوری انرژی برای هر نوع پیشرانهای قابل اطلاق است. برای جلوگیری از اشتباه و برای اینکه بتوان بازده انرژی را در هر نوع وسیله نقلیه ای مقایسه کرد، کارشناسان تمایل دارند انرژی را در سیستم بینالمللی یکاها، یعنی بر حسب ژول اندازهگیری و بیان کنند.
بنابراین، در سیستم بینالمللی یکاها، بازده انرژی در حمل و نقل بر حسب متر بر ژول (m/J) اندازهگیری میشود، در حالی که مصرف انرژی در حمل و نقل بر حسب ژول بر متر (J/m) اندازهگیری میشود. هر چه وسیله نقلیه کارآمدتر یا بازده آن بیشتر باشد، متراژ فاصله بیشتری را با یک ژول مصرف انرژی میپیماید یا از انرژی کمتری بر حسب ژول (مصرف کمتر)، برای حرکت بیش از یک متر استفاده میکند. بهره وری انرژی در حمل و نقل، تا حد زیادی بستگی به نوع وسایل حمل و نقل دارد. در انواع مختلف حمل و نقل، مصرف انرژی از حدود صد کیلوژول در هر کیلومتر (کیلوژول در کیلومتر) برای یک دوچرخه، تا دهها مگاژول در هر کیلومتر (MJ/km) برای یک بالگرد متغیر است.
علاوه بر نوع سوخت مصرفی و میزان مصرف آن، بهره وری انرژی به هزینه عملیاتی ($/km) و میزان انتشار گازهای آلاینده (به عنوان مثال CO2/km) مرتبط است.