بحران آمریکای مرکزی
From Wikipedia, the free encyclopedia
بحران آمریکای مرکزی در اواخر دهه۱۹۷۰ آغاز شد، زمانی که جنگهای داخلی بزرگ و انقلابهای کمونیستی در کشورهای مختلف آمریکای مرکزی رخ داد و باعث شد که از نظر تغییرات اجتماعی و اقتصادی به ناآرامترین منطقه جهان تبدیل شود. به ویژه، ایالات متحده می ترسید که اگر دولتهای کشورهای آمریکای مرکزی سرنگون شوند و دولتهای کمونیستی طرفدار شوروی به جای آنها مستقر شوند، پیروزیهای نیروهای کمونیستی باعث شود که آمریکای جنوبی از ایالات متحده منزوی شود. در طول این جنگهای داخلی، ایالات متحده با حمایت از دولتهای دست راستی که توسط طبقات نخبه حمایت میشد، در برابر چریکهای چپ که مورد حمایت طبقه دهقان و کارگر بودند، به دنبال منافع خود بود.[1]
پس از جنگ جهانی دوم و ادامه در دهههای ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، چشمانداز اقتصادی آمریکای لاتین به شدت تغییر کرد.[2] بریتانیا و ایالات متحده هر دو دارای منافع سیاسی و اقتصادی در آمریکای لاتین بودند که اقتصاد آن بر اساس وابستگی خارجی توسعه یافت.[۳] این سیستم جدید به جای تکیه صرف بر صادرات محصولات کشاورزی، توسعه داخلی را ارتقا داد و بر بازارهای مشترک منطقهای، سرمایه بانکی، نرخ بهره، مالیات، و سرمایه رو به رشد به قیمت نیروی کار و طبقه دهقان متکی بود.[2] بحران آمریکای مرکزی، تا حدی، واکنشی بود که از سوی به حاشیه راندهترین اعضای جامعه آمریکای لاتین به مالکیت ناعادلانه زمین، اجبار کار، و نمایندگی سیاسی نابرابر انجام شد.[1] مالکیت زمینی بر چشمانداز اقتصادی و سیاسی منطقه تسخیر شده بود و به شرکتهای بزرگ نفوذ زیادی بر منطقه میداد و کشاورزان سابقاً خودکفا و کارگران طبقه پایین را به سختی میکشاند.[1]