باورهای زندگی پس از مرگ مصر باستان
From Wikipedia, the free encyclopedia
باورهای زندگی پس از مرگ مصر باستان حول مجموعهای از آیینهای متمرکز بود که تحت تأثیر بسیاری از جنبههای فرهنگ مصری قرار داشت. دین مصر باستان یکی از مشارکت کنندگان اصلی بود، زیرا این یک رویه اجتماعی مهم بود که همه مصریها را به هم پیوند میداد. به عنوان مثال، بسیاری از خدایان مصر باستان در هدایت روح مردگان از طریق زندگی پس از مرگ نقش داشتند. با تکامل نوشتن، آرمانهای مذهبی ثبت شد و به سرعت در سراسر جامعه مصر گسترش یافت. تثبیت و شروع این آموزهها در ایجاد متون زندگی پس از مرگ شکل گرفت که آنچه را که مردگان برای تکمیل ایمن سفر باید بدانند، به تصویر کشیده و توضیح میدادند.
آموزههای مذهبی مصر شامل سه ایدئولوژی زندگی پس از مرگ بود: اعتقاد به دنیای زیرین، زندگی ابدی، و تولد دوباره روح. عالم اموات که به آن دوات (اسطورهشناسی) نیز میگویند، تنها یک ورودی داشت که از طریق قبر آن مرده میتوان به آن رسید. تصویر اولیهای که یک روح با ورود به این قلمرو ارائه میشود، راهرویی بود که با مجموعهای از مجسمههای جذاب، از جمله گونهای از خدای سر شاهین، حوروس پوشیده شده بود. مسیری که به دنیای اموات طی شده ممکن است بین پادشاهان و مردم عادی متفاوت باشد. پس از ورود، ارواح به خدای برجسته دیگری، ازیریس ارائه شدند. ازیریس فضیلت روح متوفی را تعیین میکند و به کسانی که سزاوار زندگی پس از مرگ هستند اعطا میکند. مفهوم مصری «زندگی ابدی» اغلب به عنوان تولدی نامحدود دیده میشد؛ بنابراین، روحهایی که زندگی خود را زیبا گذرانده بودند به ازیریس هدایت شدند تا دوباره متولد شوند.[2]
برای رسیدن به زندگی پس از مرگ آرمانی، باید تمرینهای زیادی در طول زندگی انجام میشد. این ممکن است شامل رفتار عادلانه و پیروی از باورها و اعتقادهای مصر باشد. علاوه بر این، مصریها بر انجام مراسم پس از پایان زندگی یک فرد تأکید کردند. به عبارت دیگر، این وظیفه زندهها بود که سنتهای نهایی مورد نیاز را انجام دهند تا مردگان بتوانند به سرعت به سرنوشت نهایی خود برسند. در نهایت، حفظ اخلاق مذهبی بالا توسط زندهها و مردگان، و همچنین پیروی از انواع سنتها، انتقال آرامتر متوفی به دنیای زیرین را تضمین میکرد.
مصریها امیدوار بودند که کارهای خود را انجام دهند و سرگرمیهای خود را در زندگی پس از مرگ انجام دهند.[3] تصور میشد که رودخانهها و مناطق طبیعی با خاک حاصلخیز برای کشاورزان در زندگی پس از مرگ وجود داشته باشند، و تصور میشد که نقاشیهای روی دیوار مقبرهها از اشیایی مانند قایقها باعث میشود که در زندگی پس از مرگ برای افرادی که از قبل از آن اشیاء استفاده میکردند جذاب باشد و جلوه داشته باشد.[3]