الحاق کرانه باختری به اردن
رویداد الحاق ۱۹۵۰ / From Wikipedia, the free encyclopedia
اداره کرانه باختری توسط اردن رسماً در ۲۴ آوریل ۱۹۵۰ آغاز شد و با تصمیم به قطع روابط در ۳۱ ژوئیه ۱۹۸۸ به پایان رسید. این دوره در طول جنگ اعراب و اسرائیل در سال ۱۹۴۸ آغاز شد، هنگامی که اردن بخشی از فلسطین تحت قیمومت بریتانیا را که به کرانه باختری معروف شد، از جمله اورشلیم شرقی، اشغال کرده و متعاقباً ضمیمه خاک خود کرد. این سرزمین تا زمانی که در طول جنگ ششروزه ۱۹۶۷ توسط اسرائیل اشغال شد، تحت کنترل اردن باقی ماند و در نهایت اردن در سال ۱۹۸۸ از ادعای خود بر این سرزمین صرف نظر کرد.[1][2][3]
کرانه باختری الضفة الغربیة Aḍ-Ḍiffah l-Ġarbiyyah West Bank | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
۱۹۴۸–۱۹۶۷ | |||||||||
نقشه معاصر، ۱۹۵۵ | |||||||||
وضعیت | منطقه ضمیمهشده توسط اردن | ||||||||
پایتخت | امان | ||||||||
زبان(های) رایج | زبان عربی | ||||||||
دین(ها) | سنی (اکثریت) مسیحی (اقلیت) | ||||||||
تاریخ | |||||||||
۱۴ مه ۱۹۴۸ | |||||||||
• الحاق | ۲۴ آوریل ۱۹۵۰ | ||||||||
۵–۱۰ ژوئن ۱۹۶۷ | |||||||||
• واگذاری ادعاهای اردن | ۳۱ ژوئیه ۱۹۸۸ | ||||||||
واحد پول | دینار اردن | ||||||||
| |||||||||
امروز بخشی از | اشغال کرانه باختری به دست اسرائیل، ادعاشده توسط دولت فلسطین، به طور گستردهای به عنوان سرزمینهای فلسطینی شناخته شدهاست.[persian-alpha 1] |
پس از خروج نیروهای بریتانیایی از فلسطین در پایان ۱۴ مه ۱۹۴۸، کشورهای عربی وارد مناطق فلسطین تحت قیمومت شدند که در قطعنامه ۱۸۱ مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ برای یک کشور مستقل عربی تعیین شده بود که قرار بود در کنار یک کشور یهودی ایجاد شود. . این نیروها تحت فرماندهی ملک عبدالله اول اردن بودند. لژیون عرب اردنی با موفقیت کنترل شهر قدیم اورشلیم و بخش قابل توجهی از رود اردن و دریای مرده، از جمله شهرهایی مانند اریحا، بیتلحم، الخلیل، نابلس، رامالله، و غیره را به دست گرفت.[4] پس از پایان جنگ، منطقهای که تحت کنترل اردن باقی مانده بود به کرانه باختری معروف شد.[persian-alpha 2]
در جریان کنفرانس جریکو در دسامبر ۱۹۴۸، صدها تن از سرشناسان فلسطینی در کرانه باختری گرد هم آمدند، حکومت اردن را پذیرفتند و عبدالله را به عنوان حاکم به رسمیت شناختند. کرانه باختری به طور رسمی در ۲۴ آوریل ۱۹۵۰ ضمیمه شد، اما این الحاق بهطور گسترده توسط اکثر جامعه بینالمللی غیرقانونی و باطل تلقی شد.[6] یک ماه پس از آن، اتحادیه عرب با دریافت تضمینی از اردن، تصمیم گرفت تا منطقه الحاق شده را تا زمانی که مسئله فلسطین حل و فصل نشود، نگاه دارد. به رسمیت شناختن اعلامیه الحاق اردن توسط بریتانیا، ایالات متحده آمریکا، عراق، و احتمالاً پاکستان، پذیرفته شد،[6][7][8][9][10] و هنگامی که اردن در سال ۱۹۵۵ در سازمان ملل متحد پذیرفته شد، هیچ اعتراضی مطرح نشد.[11]