اخلاقشناسی سکولار
شاخهای از فلسفه اخلاق / From Wikipedia, the free encyclopedia
اخلاقشناسی سکولار گونهای از فلسفه اخلاق است که در آن اخلاق تنها بر اساس قوه ذهنی انسانی چون خرد، منطق و شهود اخلاقی تعریف میشوند. در اخلاق سکولار، وحی، الهام و هدایتهای متافیزیکی -که منبع اخلاق دینی است- ارزشی ندارد. به بیان دیگر در اخلاق سکولار مرجعیت و وثاقت هیچ منبعی جز خود انسان پذیرفته نیست، و عقل خودبنیاد بشر مرجع نهایی ارزشگذاری اخلاقی است. اخلاق سکولار، هر گونه نظام اخلاقی که بر پایه ماورالطبیعه نباشد در برمیگیرد، از جمله انسانگرایی، سکولاریسم و آزاداندیشی.
غالب نظامهای اخلاقی سکولار، قراردادهای اجتماعی هنجارمند، یا بخشی از ارزشهای اخلاقی ذاتی، شهود مبتنی بر وظیفهشناسی، یا نسبینگری فرهنگی را پذیرا هستند. گروه کوچکتری از ایشان عقیده دارند روشهای علمی میتواند مرجعی برای ارزشهای اخلاقی تلقی شود. این نوع نگرش به اخلاق علمی معروف است. رویکردهای دیگر چون سودمندگرایی، نسبینگری اخلاق ذهنی و خودپرستی اخلاقی هم پیروان کمتر، ولی چشمگیری دارند.[نیازمند منبع]
نگرش سکولار به اخلاق الزاماً در تضاد با اخلاق دینی نیست. برای مثال قاعده طلایی یا اصل پرهیز از خشونت میتواند در چهارچوب سکولار یا دینی مورد قبول واقع شود.[1]