آیین آنگلوساکسونها
آیین آنگلوساکسونها پیش گرویدن به مسیحیت / From Wikipedia, the free encyclopedia
آیین آنگلوساکسونها (انگلیسی: Anglo-Saxon religion) یا پاگانیسم آنگلوساکسونها (انگلیسی: Anglo-Saxon paganism)، به باورهای مذهبی آنگلوساکسونها پیش از گرویدن به مسیحیت گفته میشود. این عنوان معمولا، به باورها و اعمال مذهبی گفته میشود که بین آنگلوساکسونها بین قرنهای پنجم و هشتم پس از میلاد دنبال می شدند. این دین که برگرفته از مذهب اولیه عصر آهن در قاره اروپای شمالی بود، پس از مهاجرت آنگلوساکسون ها در اواسط قرن پنجم به بریتانیا معرفی شد و تا زمان مسیحی شدن پادشاهی های آن بین قرن های هفتم و هشتم،تاسیس کردند سیستم اعتقادی غالب در انگلستان باقی ماند و به تدریج در فرهنگ عامه آمیخته شد. اصطلاحات تحقیرآمیز نظیر بت پرستی را اولین بار آنگلوساکسون های مسیحی درباره این دین به کار بردند و به نظر نمی رسد که این بت پرستان خود نامی برای دین خود داشته باشند. بنابراین در میان محققان معاصر در مورد مناسب بودن ادامه توصیف این نظام های اعتقادی با استفاده از این اصطلاح مسیحی بحث هایی وجود داشته است. دانش معاصر از بت پرستی آنگلوساکسون عمدتاً از سه منبع سرچشمه می گیرد: شواهد متنی که توسط آنگلوساکسون های مسیحی مانند سنت بید تهیه شده است، شواهد نام مکان ها، و شواهد باستان شناسی مربوط به اعمال مذهبی. بت پرستی آنگلوساکسون یک نظام اعتقادی چند خدایی بود که حول اعتقاد به خدایان متمرکز بود. برجسته ترین این خدایان احتمالا وودن بود. از دیگر خدایان برجسته می توان به تونور و تیو اشاره کرد. همچنین اعتقادی به موجودات ماوراء طبیعی دیگری که زندگی می کردند وجود داشت، از جمله الف ها، نیکورها و اژدهاها. آداب مذهبی عمدتاً حول محور قربانی کردن اشیاء بی جان و حیوانات، به این خدایان، به ویژه در برخی جشن های مذهبی در طول سال، می چرخید. شواهدی مبنی بر وجود معابد چوبی وجود دارد، اگرچه سایر مراسم مذهبی ممکن است در فضای باز بوده و شامل درختان مذهبی نیز باشد. اطلاعات کمی در مورد تصورات بت پرستانه از زندگی پس از مرگ وجود دارد، اگرچه چنین اعتقاداتی احتمالاً بر شیوه های تشییع جنازه تأثیر می گذارد خدایان این دین زمینه را برای نامگذاری روزهای هفته در زبان انگلیسی فراهم کردند.