آزمایش انتخاب تاخیردار پاککن کوانتومی
From Wikipedia, the free encyclopedia
آزمایش انتخاب تاخیردار پاککن کوانتومی برای اولین بار توسط یون هو کیم، آر. یو، اس پی کولیک، وای اچ شی و مارلان او. اسکالی در اوایل سال 1998 انجام شد [1] که اجرایی از آزمایش پاک کن کوانتومی است با توجه به مفاهیم در نظر گرفته شده در آزمایش انتخاب تاخیری انجام شده توسط جان آرچیبالد ویلر بود. این آزمایش برای بررسی پیامدهای عجیب آزمایش دو شکاف در مکانیک کوانتومی و همچنین پیامدهای درهم تنیدگی کوانتومی طراحی شد.
آزمایش انتخاب تاخیردار پاککن کوانتومی یک پارادوکس را بررسی می کند. اگر یک فوتون خود را به گونه ای نشان دهد که گویی از یک مسیر واحد به آشکارساز آمده است، پس «عقل سلیم» (که ویلر و دیگران آن را به چالش می کشند) می گوید که باید به عنوان یک ذره وارد دستگاه دو شکاف شده باشد. اگر یک فوتون خود را به گونه ای نشان دهد که گویی از دو مسیر غیر قابل تشخیص آمده است، پس باید به صورت موج وارد دستگاه دو شکاف شده باشد. بر این اساس، اگر دستگاه آزمایشی در حالی که فوتون در میانه راه است تغییر یابد، فوتون ممکن است مجبور باشد «تعهد» قبلی خود را در مورد موج یا ذره بودن تجدید نظر کند. ویلر خاطرنشان کرد که وقتی این فرضیات در مورد دستگاهی با ابعاد بین ستارهای اعمال میشود، تصمیمی که در آخرین لحظه روی زمین در مورد نحوه رصد یک فوتون گرفته میشود، میتواند وضعیتی را که میلیونها یا حتی میلیاردها سال قبل ایجاد شده را تغییر دهد.
در حالی که آزمایشهای انتخاب تاخیری توانایی ظاهری انجام اندازهگیری بر روی فوتونهای زمان حال را برای تغییر وقایع رخ داده در گذشته تایید کردهاند، چنین امری نیاز به یک دیدگاه غیر استاندارد از مکانیک کوانتومی دارد. اگر یک فوتون در میانه راه بهعنوان «برهمنهی حالات» تعبیر شود، یعنی اگر باشد که قابلیت تجلی بهعنوان یک ذره یا موج را دارد، اما در طول زمان حرکتش هیچکدام از اینها نیست، آنگاه پارادوکس زمانی در کار نیست. برهم نهی حالتها تفسیر استاندارد مکانیک کوانتومی است و آزمایشهای اخیر آن را تایید کرده است. [2] [3]