آثار و جایزههای مریلین مونرو
آثار و جایزههای مریلین مونرو / From Wikipedia, the free encyclopedia
مریلین مونرو (۱ ژوئن ۱۹۲۶ – ۴ اوت ۱۹۶۲) بازیگر آمریکایی بود که از سال ۱۹۴۶ تا ۱۹۶۱ در ۲۹ فیلم ایفای نقش کرد.[1][2] او پس از یک فعالیت حرفهای کوتاه در زمینهٔ مدلینگ، قراردادهای بازیگری کوتاهمدتی را با فاکس قرن بیستم و کلمبیا پیکچرز امضا کرد و در سالهای نخستین فعالیتش در نقشهای فرعی ظاهر شد. مونرو در سال ۱۹۵۰ در دو فیلم تحسینشده به نامهای جنگل آسفالت و همهچیز دربارهٔ ایو نقشهایی مختصر داشت.[3] نقشهای او در این دو فیلم برخلاف بسیاری از نقشهایی بود که وی را به عنوان یک «بلوند احمق» جلوه میداد. مارگوت ای. هنریکسن، زندگینامهنویس مونرو در دانشنامهٔ ملی زندگینامه آمریکا میگوید این کلیشه «ناعادلانه» بود و مونرو را «در طول فعالیت حرفهای خود آزار میداد».[2]
موفقیت عمده کاری مونرو در سال ۱۹۵۳ صورت گرفت، زمانی که او در فیلم نوآر نیاگارا و کمدیهای آقایان موطلاییها را ترجیح میدهند و چگونه میتوان با یک میلیونر ازدواج کرد بازی کرد. سارا چرچول، دیگر زندگینامهنویس مونرو، اشاره میکند که پس از سال ۱۹۵۳، جذابیت جنسی مونرو که بیشتر یک رفتار «ناخودآگاه بود تا آگاهانه»، به مشخصهٔ اصلی او تبدیل میشود[4] و پس از آن، این بازیگر را به یکی از محبوبترین و شناختهشدهترین افراد در آمریکا تبدیل میکند.[2] مونرو در سال ۱۹۵۵ در فیلم خارش هفتساله به کارگردانی بیلی وایلدر، در نقش زنی که سوژهٔ فانتزیهای جنسی همسایهٔ متأهلش قرار گرفتهاست، حضور پیدا کرد. یکی از سرشناسترین صحنههای فعالیت حرفهای مونرو در این فیلم رخ میدهد؛ او در حالی که لباس سفید خود را بر تن دارد، روی یک شبکه میلهای از سیستم تهویه مترو در خیابان میایستد و باد دامن او را بالا میبرد.[5]
مونرو پس از حضور در فیلم ایستگاه اتوبوس (۱۹۵۶)، شرکت فیلمسازی خودش را تأسیس کرد.[6] این شرکت مستقلاً فیلمی را به نام شاهزاده و شوگرل تولید کرد که در سال ۱۹۵۷ منتشر شد.[7] او سپس در فیلمهای بعضیها داغشو دوست دارن (۱۹۵۹) و ناجورها (۱۹۶۱) ظاهر شد. در ژوئن ۱۹۶۲، مونرو بهطور موقت از فیلم چیزی برای بخشیدن کنار گذاشته شد و درگذشت او در ماه اوت همان سال، ساخت این فیلم را ناتمام گذاشت.[2] اگرچه مونرو تنها برای یک دهه از بازیگران سرشناس و نقش اول بود، فیلمهای او تا زمان مرگ غیرمنتظرهاش در سال ۱۹۶۲، در مجموع بیش از ۲۰۰ میلیون دلار به فروش رفتند.[8]
مونرو در طول دوران حرفهای خود جوایز متعددی را به دست آورد و نامزدیهای گوناگونی را کسب کرد. جایزه هنریتا در بخش بهترین شخصیت جوان گیشه (۱۹۵۱) و ستارۀ محبوب سینمای جهان (۱۹۵۳)،[9][10] یک جایزه دیوید دی دوناتلو و یک جایزه سزار برای بازی در شاهزاده و شوگرل (۱۹۵۸)،[11] و یک جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر زن[10] برای ایفای نقش در بعضیها داغشو دوست دارن (۱۹۵۹)، از جمله مواردی بود که او برندهٔ آنها شد. مونرو در سال ۱۹۶۰ به پیادهروی مشاهیر هالیوود[12] اضافه شد و در سال ۱۹۹۵ یک ستارهٔ پالم در پیادهروی ستارگان پالم اسپرینگز به او اختصاص یافت.[13] در فهرست ۱۰۰ سال… ۱۰۰ ستاره به انتخاب بفا از بنیاد انستیتوی فیلم آمریکا در سال ۱۹۹۹، او در رتبه ششم برترین بازیگر زن سینما قرار گرفت.[14] سه عنوان از فیلمهایی که او در آنها بازی کرد—بعضیها داغشو دوست دارن، همهچیز دربارهٔ ایو، و جنگل آسفالت—به فهرست ملی ثبت فیلم در کتابخانه کنگره ایالات متحده اضافه شدهاند.[15] مونرو همچنان به عنوان نماد اصلی فرهنگ مردمی آمریکا در دهههای پس از مرگش در نظر گرفته میشود.[16]