Kerno de la enhavo estas, ke ni estas pravigitaj en Jesuo Kristo per kredo, kaj ke ankaŭ Izraelo estos pravigata.
Jen ebla dispozicio:[1]
- Adreso kaj saluto (Rom 1,1-7)
- Dankopreĝo, temo de la letero (Rom 1,8-17)
- La pravigo de la homoj (Rom 1,18 - 8,39)
- La fina pravigo de Izrael (Rom 9 - 11)
- La vivo de la kredantoj (Rom 12,1 - 15,13)
- La fino de la letero (Rom 15,14 - 16,27)
Resumo
La Epistolo al la Romanoj estas unu el la plej gravaj kaj kompleksaj tekstoj en la Nova Testamento. Ĝi estas letero de la apostolo Paŭlo al la kristana komunumo en Romo.
La ĉefa intriga fadeno de la epistolo estas Paŭlo serĉado de respondo al la fundamenta demando: kiamaniere homo povas atingi savon antaŭ Dio? Li argumentas ke homo ne povas savi sin mem per bonaĵoj aŭ leĝobservado, sed nur per fido je Kristo.
Paŭlo unue montras ke ĉiuj homoj, ĉu judoj ĉu ne-judoj, estas pekintaj kaj bezonas la savon de Dio. Li tiam prezentas Jesuon Kriston kiel la unika vojo al justeco kaj vivo antaŭ Dio per lia morto kaj resurekto.
La epistolo ankaŭ traktas la rilaton inter judoj kaj ne-judoj en la eklezio, kaj priparolas kiel Dio uzas la restarigon de Izraelo por alporti savon al la tuta mondo.
La letero finiĝas per praktikaj instrukcioj pri kiel kristanaj adeptoj devas vivi kaj servi kune en ĉi tiu mondo. Ĝia ĉefa temo estas ke savo venas per sola fido en Jesuo Kristo, ne per homaj agoj.
