From Wikipedia, the free encyclopedia
Ĵazpianado signifas la rolon de piano en ĵazo, aparte la dum la ĵazhistorio ekestintaj specialaj ludo- kaj tonmetoteknikojn, kiujn uzas la pianistoj. Piano estis baza parto de ĵazo, ekde la komenco. Ĝia rolo estas multfaceta, ĉar la muzikilo kunigas melodian kaj harmonian ecojn. Tial ĝi ankaŭ estas grava ilo por kompreni ĵazajn teorion kaj aranĝon por ĵazmuzikistoj kaj komponistoj. Kune kun ĵazgitaro, vibrafono kaj aliaj klavaraj muzikiloj, piano estas unu el la malmultaj muzikiloj, kiuj povas ludi akordojn en ĵazo, kaj ne nur unuopajn notojn, kiel ekzemple saksofono aŭ trumpeto.
La piano ludas en la historio de la ĵazo ekde la komenco gravan rolon, unu el la radikoj de ĵazo, ragtimo, estas ĉefe pianomuziko, unu el la aliaj, bluso, eniris - trans la ĉirkaŭvojo berelhaŭzo-piano (kiu poste enbuŝiĝis en bugio) - ankaŭ kiel pianomuziko en la historion de ĵazo.
Dum kiam la piano komence de la ĵazhistorio sin prezentis pli ofte kiel soloinstrumento - la marŝbandoj nature sufiĉis sen piano - ĝi dumpase de la tempo evoluis pli kaj pli ankaŭ kiel akompano- kaj ensembloinstrumento.
Kiel ero de ĵazbando la piano servis en tradicia ĵazo ĉefe al la generado de ritmo kaj por harmonia diferencigo: ĝi duobligis la pulson de kontrabaso (tubjo) kaj gitaro/banĝo. Ekde la svingo la pianistoj cedis pulson kaj bason pli kaj pli al la frapinstrumentistoj kaj la basistoj. Kvankam membro de la ritmogrupo, pianisto en pli granda bando limiĝis idealkaze sur tio, enĵeti kiel Count Basie unuopajn interpulsajn akordojn kaj prefere aludi ol plene ludi la akordsinsekvojn. Samtempe la pianistoj tamen elpaŝis ene de la ensembloj pli ofte kiel samrajtaj soloistoj, kaj la pianludado sin egaligis sekve de tio pli kaj pli al la melodikonduko de la blovinstrumentistoj.[1]
Post la svingo-epoko en moderna ĵazo multaj pianistoj revenis al prefere „frapinstrumenta ludmaniero“ kaj sonigis „siajn instrumentojn klaraj, travideblaj kaj malmolaj.“[2] Aliaflanke ekde Chick Corea pianistoj ree transiris al tio,alproksimiĝis al romantisma sonidealo kaj meti ekzemple pli forte je pedalsono.
Jam en la 1940-aj jaroj oni anstataŭis la mekanikan pianon en ĵazo parte per elektro-mekanikaj instrumentoj. Tiam Earl Hines ludis kaj registris per Storytone-elektronika piano. Fine de la 1950-aj jaroj sekvis muzikistoj kiel Ray Charles kaj Sun Ra kaj preparis la grundon por la uzo de elektronika piano: Joe Zawinul eksperimentis per la sonkoloroj de diversaj klavarinstrumentoj: Por „Mercy, Mercy, Mercy“ li uzis Wurlitzer-Piano, dum kiam li sonregistris „Country Preacher“ kun Fender Rhodes, per kiu li generis frapinstrumentecan sonon.[3] Postsekve aparte en rokĵazo elektronaj pianoj, sinteziloj kaj aliaj muzikklavaroj pliampleksigis la sonbildon; nun la piano estas unu el multaj klavarinstrumentoj en ĵazo.
Ĉiu ĵazstilo ekestinta dum la lastaj 100 jaroj kaj ĉiu vera novigo de la ĵazpiano distingiĝas per tio, ke ĝi ankaŭ en pli malfruaj evoluoj estas pli malpli uzataj.[4] Per tio la ĵazpiano estas laŭstile simile varia kiel ĵazo entute.
Ĵazpianistoj donas al la manoj ofte malsamajn rolojn. En la sololudado la maldekstra mano diversmaniere formas la baslinion kaj la akordprogresadojn, la dekstra mano transprenas same varie ĉefe la melodilinioj. Ĵazmuzikado en ensemblo postulas pokaze adekvatan, eventuale ŝpareman selekton el ĉi tiuj eblecoj.[5]
Tradiciaj elementoj de ĵazpianado estas detale:
Krom la tonmetaj teknikoj la tonformado estas karakteriza por ĵazpianado.[8] Kompare kun la klasika pianludado okulfrapas jenaj apartaĵoj:
Dum la sesdekaj kaj sepdekaj jaroj la ĵazpianado emancipiĝis de la nomitaj tradiciriĉaj tonmetaj teknikoj kaj aliĝis multrilate al la muzika avangardo. Frazigo kaj tempigo tamen restis plejparte rekoneblaj.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
