Enŝaltkvoto
From Wikipedia, the free encyclopedia
La enŝaltkvoto de radio- aŭ televid-stacio estas la elcenta parto de la ricevantaj mastrumejoj, kiuj je donita tempo sekvis koncernatan elsendaĵon, mezurita laŭ la tuta kvanto de „ĉiuj” mastrumejoj: La elcentaĵo do ebligas konkludojn pri la absoluta spektanto-nombro. En ĉiutaga lingvaĵo kelkfoje ankaŭ tiu absoluta spektantonombro estas la enŝaltkvoto.
Fakte ne temas pri kvanto aŭ elcentaĵo.
Temas pri aŭskultantaro de radio, spektantaro de televido, legantaro de gazeto, alirantoj de retpaĝaro.
Temas ne nur pri nombrado de tiuj personoj sed pri kolekto de plej diversaj elementoj, inter ili la nombro sed ankaŭ pli kaj pli la konduto, la reagoj, la personaj informoj kiuj ebligas klasi la personojn laŭ genro, aĝo, profesikategorioj, enspezoj, hobioj, ŝatoj, ktp.
La esprimo 'konsumantara mezurado', kiu estas plivastasenca por inkluzivigi ĉion kaj pli proksima al la senco de la esprimoj en la aliaj lingvoj, ŝajnas pli taŭga.
Ĉe la usona mezurmetodo de Nielsen Ratings la enŝaltkvoto ekvivalentas al la {Rating and Share}.
La prezoj por reklamo, de kiu ĉefe nutras sin la privataj radi- kaj televid-stacioj kaj publik-juraj radioj kaj televidoj parte provizas sin, dependas esence de la enŝaltkvotoj, ĉar la reklamistoj pagas laŭ la enŝaltkvoto.
La ŝtataj kaj aliaj publikaj stacioj dependas pli kaj pli de la enŝaltkvoto, precipe en situacioj, en kiuj la koncerna registaro, kun sia parlamenta plimulto, subtenas la konkurencigon de la publikaj komunikiloj. Tiu tendenco sekvigas plej ofte grandan perdon de kvalito de la programoj. Ekzemplon pri tio en Francio komentas Pierre Jourde: „Doni al la publiko «kion ĝi postulas». La brutigo-maŝino”.