Similiĝo
From Wikipedia, the free encyclopedia
En fonetiko similiĝo[1][2] (aŭ asimilo[3]) estas ŝanĝiĝo de apudaj parolsonoj, kiu ekestas por faciligi ilian kunan artikulacion. Unu el la parolsonoj akceptas iujn ecojn de la alia, sekve de kio ili iĝas pli similaj. Similiĝo estas fenomeno renkontata en multaj lingvoj.
Ekz-e la angla finaĵo -s iĝas voĉa /z/ post vokalo aŭ voĉa konsonanto (keys /ki:z/, bags /bæɡz/); ĝi estas /s/ post konsonanto senvoĉa (books /bʊks/). La finaĵo -s estas la similigato; la antaŭa parolsono estas la similiganto; la similiĝo okazas pri voĉado.
En tia okazo oni povas distingi similiganton (la aktivan parolsonon, kiu trudas sia[j]n eco[j]n; ĉi-ekzemple respektive /i:/ aŭ /ɡ/ aŭ /k/) kaj similigaton (la pasivan parolsonon, ĉi-ekzemple la finaĵon -s, kiu akceptas la voĉadan econ de la similiganto).