ὑποτείνουσα

See also: υποτείνουσα

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hy.po.těː.nuː.sa/ → /y.poˈti.nu.sa/ → /i.poˈti.nu.sa/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.po.těː.nuː.sa/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)y.poˈti.nu.sa/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /y.poˈti.nu.sa/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /y.poˈti.nu.sa/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.poˈti.nu.sa/

Etymology 1

See the etymology of the corresponding lemma form.

Participle

ῠ̔ποτείνουσᾰ • (hupoteínousa)

1. present active participle of ῠ̔ποτείνω (hupoteínō)

Etymology 2

Ellipsis of ὑποτείνουσα [γραμμή (grammḗ)] or ὑποτείνουσα [πλευρά (pleurá)].

Noun

ῠ̔ποτείνουσᾰ • (hupoteínousa) f (genitive ῠ̔ποτεινούσης); first declension

1. (geometry) hypotenuse

Inflection

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ῠ̔ποτείνουσᾰ hē hupoteínousa	τὼ ῠ̔ποτεινούσᾱ tṑ hupoteinoúsā	αἱ ῠ̔ποτείνουσαι hai hupoteínousai
Genitive	τῆς ῠ̔ποτεινούσης tês hupoteinoúsēs	τοῖν ῠ̔ποτεινούσαιν toîn hupoteinoúsain	τῶν ῠ̔ποτεινουσῶν tôn hupoteinousôn
Dative	τῇ ῠ̔ποτεινούσῃ têi hupoteinoúsēi	τοῖν ῠ̔ποτεινούσαιν toîn hupoteinoúsain	ταῖς ῠ̔ποτεινούσαις taîs hupoteinoúsais
Accusative	τὴν ῠ̔ποτείνουσᾰν tḕn hupoteínousan	τὼ ῠ̔ποτεινούσᾱ tṑ hupoteinoúsā	τᾱ̀ς ῠ̔ποτεινούσᾱς tā̀s hupoteinoúsās
Vocative	ῠ̔ποτείνουσᾰ hupoteínousa	ῠ̔ποτεινούσᾱ hupoteinoúsā	ῠ̔ποτείνουσαι hupoteínousai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

First declension of ἡ ῠ̔ποτείνουσᾰ; τῆς ῠ̔ποτεινούσης (Attic)

Descendants

• Greek: υποτείνουσα (ypoteínousa)
• → French: hypoténuse
• → Old Armenian: ներքնաձիգ (nerkʻnajig) (calque)

Further reading

• “ὑποτείνω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὑποτείνουσα in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette