σωρείτης

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /sɔː.rěː.tɛːs/ → /soˈri.tis/ → /soˈri.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /sɔː.rěː.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /soˈri.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /soˈri.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /soˈri.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /soˈri.tis/

Noun

σωρείτης • (sōreítēs) m (genitive σωρείτου); first declension

1. Alternative spelling of σωρίτης (sōrítēs)

Inflection

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ σωρείτης ho sōreítēs	τὼ σωρείτᾱ tṑ sōreítā	οἱ σωρεῖται hoi sōreîtai
Genitive	τοῦ σωρείτου toû sōreítou	τοῖν σωρείταιν toîn sōreítain	τῶν σωρειτῶν tôn sōreitôn
Dative	τῷ σωρείτῃ tôi sōreítēi	τοῖν σωρείταιν toîn sōreítain	τοῖς σωρείταις toîs sōreítais
Accusative	τὸν σωρείτην tòn sōreítēn	τὼ σωρείτᾱ tṑ sōreítā	τοὺς σωρείτᾱς toùs sōreítās
Vocative	σωρεῖτᾰ sōreîta	σωρείτᾱ sōreítā	σωρεῖται sōreîtai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

First declension of ὁ σωρείτης; τοῦ σωρείτου (Attic)

Further reading

• “σωρείτης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• σωρείτης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette