μαντεία

See also: μαντεῖα

Ancient Greek

Alternative forms

• μαντείη (manteíē) — Epic
• μαντηΐη (mantēḯē) — Ionic

Etymology

From μᾰντεύομαι (mănteúomai, “I divine, prophesy”) +‎ -ῐ́ᾱ (-ĭ́ā).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /man.těː.aː/ → /manˈti.a/ → /manˈdi.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /man.těː.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /manˈti.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /manˈti.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /manˈti.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /manˈdi.a/

Noun

μᾰντείᾱ • (mănteíā) f (genitive μᾰντείᾱς); first declension

1. prophecy, divination, oracle
2. The power to prophesy or divine

Inflection

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ μᾰντείᾱ hē mănteíā	τὼ μᾰντείᾱ tṑ mănteíā	αἱ μᾰντεῖαι hai mănteîai
Genitive	τῆς μᾰντείᾱς tês mănteíās	τοῖν μᾰντείαιν toîn mănteíain	τῶν μᾰντειῶν tôn mănteiôn
Dative	τῇ μᾰντείᾳ têi mănteíāi	τοῖν μᾰντείαιν toîn mănteíain	ταῖς μᾰντείαις taîs mănteíais
Accusative	τὴν μᾰντείᾱν tḕn mănteíān	τὼ μᾰντείᾱ tṑ mănteíā	τᾱ̀ς μᾰντείᾱς tā̀s mănteíās
Vocative	μᾰντείᾱ mănteíā	μᾰντείᾱ mănteíā	μᾰντεῖαι mănteîai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

First declension of ἡ μᾰντείᾱ; τῆς μᾰντείᾱς (Attic)

Derived terms

• ἡλῐομᾰντείᾱ (hēlĭomănteíā)
• ῥᾰβδομᾰντείᾱ (rhăbdomănteíā)
• ὑδρομᾰντείᾱ (hudromănteíā)
• φῐᾰλομᾰντείᾱ (phĭălomănteíā)

Descendants

• → Greek: μαντεία (manteía) (learned)
• → Latin: -mantīa
  • → Old French: -mancie
    • French: -mancie
    • → Middle English: -mancie, -mauncie
      • English: -mancy
  • Italian: -manzia
  • → Finnish: -mantia
  • Sicilian: -manzìa

Adjective

μαντείᾱ • (manteíā)

1. inflection of μαντεῖος (manteîos):
   1. feminine nominative/vocative singular
   2. feminine nominative/vocative/accusative dual

Further reading

• “μαντεία”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “μαντεία”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• μαντεία in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎, London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • divination idem, page 244.
  • forecast idem, page 336.
  • oracle idem, page 577.
  • prediction idem, page 634.
  • prognostication idem, page 653.
  • prophecy idem, page 653.
  • superstition idem, page 839.

Greek

Pronunciation

• IPA^(key): /manˈdi.a/
• Hyphenation: μα‧ντεί‧α

Etymology 1

Learned borrowing from Ancient Greek μαντεία (manteía).

Noun

μαντεία • (manteía) f (plural μαντείες)

1. divination
2. The power to prophesy or divine

Declension

Declension of μαντεία

	singular	plural
nominative	μαντεία (manteía)	μαντείες (manteíes)
genitive	μαντείας (manteías)	μαντειών (manteión)
accusative	μαντεία (manteía)	μαντείες (manteíes)
vocative	μαντεία (manteía)	μαντείες (manteíes)

Related terms

• -μαντεία f (-manteía, “-mancy”)
• and see: μάντης m (mántis, “prophet; clairvoyante”)

Etymology 2

Monotonic spelling of μαντεῖα, plural of μαντείο, μαντεῖον n (manteîon, “oracle”).

Noun

μαντεία • (manteía) n

1. nominative/accusative/vocative plural of μαντείο (manteío)