Κατάλογος μοναρχών της Γαλλίας
κατάλογος εγχειρήματος Wikimedia / From Wikipedia, the free encyclopedia
Οι μονάρχες της Γαλλίας κυβέρνησαν, πρώτα ως βασιλείς και αργότερα ως αυτοκράτορες (οι Βοναπάρτες μόνο), από τον Μεσαίωνα έως το 1870. Υπάρχει διαφωνία στο πότε η Γαλλία δημιουργήθηκε ως οντότητα. Η νωρίτερη δυνατή ημερομηνία θα μπορούσε να είναι η ίδρυση του Μεροβιγγιανού Φραγκικού βασιλείου από τον Κλόβι Α΄ το 486 με την ήττα του Συάγριου, του Ρωμαίου διοικητή στη Γαλατία. Οι κυβερνήτες του βασιλείου αυτού εκθρονίσθηκαν τον 8ο αιώνα. Η Συνθήκη του Βερντέν ίδρυσε το Βασίλειο της Δυτικής Φραγκίας το 843.
Επιπροσθέτως με τους μονάρχες που καταγράφονται παρακάτω, οι Βασιλείς της Αγγλίας και της Μεγάλης Βρετανίας από το 1340–1360 και 1369–1801 επίσης διεκδικούσαν τον τίτλο του Βασιλιά της Γαλλίας. Για μια βραχεία περίοδο, αυτό είχε μερική βάση πραγματικά — υπό τους όρους της Συνθήκης του Τρουά του 1420, ο Κάρολος ΣΤ΄ είχε αναγνωρίσει τον γαμπρό του Ερρίκο Ε΄ της Αγγλίας ως αντιβασιλιά και διάδοχο. Ο Ερρίκος πέθανε πριν τον Κάρολο ΣΤ΄ και έτσι ο γιος του Ερρίκου Ε΄, Ερρίκος ΣΤ΄, διαδέχθηκε τον πατέρα του ως Βασιλιάς της Γαλλίας. Το μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας Γαλλίας ήταν υπό Αγγλικό έλεγχο μέχρι το 1435, αλλά μέχρι το 1453, οι Άγγλοι είχαν εκδιωχθεί από όλη τη Γαλλία εκτός του Καλαί (και τα Νησιά του Καναλιού), και το ίδιο το Καλαί έπεσε το 1558. Παρ' όλα αυτά, οι Άγγλοι και μετά οι Βρετανοί μονάρχες συνέχισαν να διεκδικούν τον τίτλο για τον εαυτό τους έως την δημιουργία του Ηνωμένου Βασιλείου το 1801. Πολλοί Άγγλοι βασιλείς μεταξύ 1337 και 1422 είχαν επίσης διεκδικήσει τον τίτλο του Βασιλιά της Γαλλίας, αλλά μόνο περιοδικά.
Ο τίτλος "Βασιλιάς των Φράγκων" (λατ. Rex Francorum) παρέμεινε σε χρήση μέχρι τη βασιλεία του Φίλιππου Δ΄. Κατά τη σύντομη περίοδο όταν το Γαλλικό Σύνταγμα του 1791 ήταν σε ισχύ (1791–1792) και μετά την Ιουλιανή Επανάσταση το 1830, η Προσφώνηση "Βασιλιάς των Γάλλων" χρησιμοποιήθηκε αντί του "Βασιλιάς της Γαλλίας (και της Ναβάρρας)". Ήταν μια συνταγματική καινοτομία γνωστή ως λαϊκή μοναρχία που συνέδεσε τον τίτλο του μονάρχη με το λαό, όχι με το έδαφος της Γαλλίας.