From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Πινακοθήκη Κουρτώ (Courtauld Gallery) είναι η συλλογή έργων τέχνης του Ινστιτούτου Τέχνης Κουρτώ (Courtauld Institute of Art), ενός αυτοδιοικούμενου κολλεγίου ανωτάτης εκπαίδευσης που υπάγεται στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου με εξειδίκευση στην ιστορία της τέχνης, τη συντήρηση έργων τέχνης και τις σπουδές επιμέλειας. Από το 1989 το Ινστιτούτο και η πινακοθήκη στεγάζονται στο Σόμερσετ Χάουζ (Somerset House) επί της πολύβουης λεωφόρου Στραντ (Strand) του Λονδίνου. (Μετρό: Temple ή Charing Cross).
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Ινστιτούτο Τέχνης Κουρτώ | |
|---|---|
 | |
| Είδος | δημόσιο πανεπιστήμιο |
| Διεύθυνση | Courtauld Institute of Art, Somerset House, Strand, London, WC2R 0RN[1] και The Strand, London, WC2R 0RN[2] |
| Διοικητική υπαγωγή | Λονδίνο[3] |
| Τοποθεσία | Λονδίνο |
| Χώρα | Ηνωμένο Βασίλειο[1][4][2] |
| Έναρξη κατασκευής | 1932 και 1 Νοεμβρίου 2002[1] |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Το 1932, ο Σάμιουελ Κουρτώ (Samuel Courtauld, 1876–1947), βιομήχανος υφασμάτων και φανατικός συλλέκτης έργων τέχνης, ο υποκόμης Λη του Φαίαρχαμ (Lee of Fareham, 1868–1947) και ο ιστορικός της Τέχνης Ρόμπερτ Ουίτ (Robert Witt), ίδρυσαν το Ινστιτούτο Τέχνης Κουρτώ.
Η πινακοθήκη του Ινστιτούτου απαρτίστηκε από τις συλλογές των ιδρυτών Κουρτώ (διάσημα έργα των Γάλλων εμπρεσιονιστών και μετεμπρεσιονιστών ζωγράφων), Λη (έργα των μεγάλων αναγεννησιακών δασκάλων) και Ουίτ (επίσης παλαιοί Δάσκαλοι και σχέδια Άγγλων ζωγράφων). Στα κατοπινά χρόνια, η πινακοθήκη εμπλουτίστηκε με τη δωρεά της συλλογής του Άγγλου ζωγράφου Ρότζερ Φράι (Fry, 1866 – 1934), με πίνακες Γάλλων και άλλων ζωγράφων που έδρασαν πριν από τον α΄ παγκόσμιο πόλεμο, καθώς και με το κληροδότημα Gambier – Parry, με λαμπρά έργα Ιταλών ζωγράφων του 14ου και 15ου αιώνα.
.jpg)
Μεταξύ των πιο αξιόλογων έργων του Ινστιτούτου Τέχνης Κουρτώ περιλαμβάνονται η αριστουργηματική «Στέψη της Παρθένου» (περ. 1390/91) του Ιταλού ζωγράφου από τη Σιένα Λορέντσο Μόνακο (Lorenzo Monaco, περ. 1370 – 1425), «Αδάμ και Εύα» (1526) του Λούκας Κράναχ του πρεσβύτερου (Cranach, 1472 – 1553), «Η Παναγία με το Βρέφος» (1525 -1527) του Παρμιτζανίνο (Parmigianino, 1503 – 1540) και η «Αποκαθήλωση» του Ρούμπενς (Rubens, 1577 – 1640), που είχε αποτελέσει πρότυπο για το ίδιο έργο που υπάρχει στο μεγάλο βωμό του καθεδρικού ναού της Αμβέρσας.
Η τόσο αντιπροσωπευτική συλλογή με έργα της ιμπρεσιονιστικής και μεταϊμπρεσιονιστικής γαλλικής τέχνης, που κατέχει το Ινστιτούτο Τέχνης Κουρτώ, περιλαμβάνει: «Γυναίκα στο παράθυρο» (1875 – 1878) του Εντγκάρ Ντεγκά (Degas, 1834 – 1917), «Μπαρ στο Φολί – Μπερζέρ» (1882) του Εντουάρ Μανέ (Manet, 1832 – 1883), «Τοπίο στην Αρλ» (1889) και «Αυτοπροσωπογραφία με κομμένο αυτί» (1889) του Βίνσεντ βαν Γκογκ (Van Gogh, 1853 – 1890), «Νέα γυναίκα που πουδράρεται» (1890) και «Γέφυρα στο Κουρμπεβουά» (1886 – 1887) του Ζωρζ Σερά (Seurat, 1859 – 1891), «Η Ζαν Αβρίλ με γάντια» (1893) και «Στο σεπαρέ του “Rat Mort”» (1899) του Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ (Toulouse-Lautrec, 1864 – 1901), «Te Rerioa» (1897) και «Ποτέ πια – Nevermore» (1897) του Πωλ Γκωγκέν (Gauguin, 1848 – 1903), «Οι χαρτοπαίκτες» (1892-95), «Ο άνθρωπος με το τσιμπούκι» (περ. 1892), «Νεκρή φύση με ερωτιδέα» (1895), «Το βουνό Σαιντ-Βικτουάρ» και «Η λίμνη του Αννεσύ» (1896) του Πωλ Σεζάν (Cezanne, 1839 – 1906), «Το θεωρείο» (1874), «Πορτρέτο του Αμπρουάζ Βολάρ» (1908), «Γυναίκα που δένει τα κορδόνια της» (περ. 1916) και το μπρούντζινο γλυπτό «Η πλύστρα» (La Laveuse) του Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ (Renoir, 1841 – 1919), «Γυμνό καθισμένο» (περ. 1914) του Αμεντέο Μοντιλιάνι (Modigliani, 1884 – 1920) κ. ά.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
