From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Εσωτερική Θάλασσα της Ιαπωνίας (Ιαπωνικά: 瀬戸内海, Seto Naikai), γνωστή και ως Εσωτερική Θάλασσα του Σέτο, είναι το θαλάσσιο σώμα που χωρίζει τα τρία από τα 4 μεγαλύτερα νησιά που αποτελούν την Ιαπωνία, τα Χονσού, Σικόκου και Κιούσου. Ως υδάτινη οδός, συνδέει τον ανοικτό Ειρηνικό ωκεανό με τη Θάλασσα της Ιαπωνίας. Περιέχει τον κόλπο της Οσάκα και από αυτή διεξάγονται οι θαλάσσιες μεταφορές από και προς τα βιομηχανικά κέντρα της περιοχής Κανσάι, όπως είναι οι πόλεις Οσάκα και Κόμπε. Πριν την κατασκευή της κύριας σιδηροδρομικής γραμμής, η Εσωτερική θάλασσα ήταν η βασική οδός μεταφορών μεταξύ Κανσάι και Κιούσου.
| Εσωτερική Θάλασσα της Ιαπωνίας | |
|---|---|
 | |
 | |
| Χώρα | Ιαπωνία |
| Διοικητική υπαγωγή | Νομός Γουακαγιάμα, Οσάκα, Νομός Χιγκόρο, Οκαγιάμα, Χιροσίμα (νομός), Γιαμαγκούτσι, Φουκουόκα, Όιτα, Καγκάβα, Εχιμέ και Τοκουσίμα |
| Έκταση | 19.700 km² |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | |
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Εννέα νομοί της Ιαπωνίας έχουν ακτές στην Εσωτερική θάλασσα: οι Γιαμαγκούτσι, Χιροσίμα, Οκαγιάμα, Χυόγκο, Οσάκα, Καγκάβα, Εχίμε, Φουκουόκα και Όιτα, αλλά και μερικώς ο Νομός Βακαγιάμα. Παράλιες πόλεις της Εσωτερικής Θάλασσας είναι οι Χιροσίμα, Ιβακούνι, Τακαμάτσου και Ματσουγιάμα.
Η περιοχή της Εσωτερικής Θάλασσας είναι γνωστή για το ήπιο κλίμα της, με σταθερές θερμοκρασίες για ολόκληρο το έτος και σχετικώς λίγες βροχοπτώσεις, ανάλογο του μεσογειακού κλίματος με την αντίστοιχη Μεσόγειο θάλασσα. Η Εσωτερική Θάλασσα της Ιαπωνίας είναι γνωστή για τις περιοδικές ερυθρές παλίρροιες (赤潮, akashio), που προκαλούνται από πυκνές συγκεντρώσεις ειδών φυτοπλαγκτού και προκαλούν τον θάνατο μεγάλων αριθμών ψαριών.
Από τη δεκαετία του 1980 οι βόρειες και νότιες ακτές της συνδέονται από τις τρεις διαδρομές του «Προγράμματος Γεφυρών Χονσού-Σικόκου, που περιλαμβάνει τη σιδηροδρομική και οδική Μεγάλη Γέφυρα του Σέτο.
Ο Διεθνής Υδρογραφικός Οργανισμός ορίζει τα παρακάτω όρια της Εσωτερικής Θάλασσας (σε έκδοση του 1953)[1]:
Δυτικά: Το νοτιοανατολικό όριο της Θάλασσας της Ιαπωνίας, ο Πορθμός Κάνμον. Η γραμμή από το Ναγκόγια Σάκι (130°49΄E) στο Κιούσου διά των νήσων Ούμα Σίμα και Μουτούρε Σίμια (33°58΄,5 N) μέχρι το Μουρασάκι Χάνα (34°01΄N) στο Χονσού].
Ανατολικά (Πορθμός Κίι): Η γραμμή από το Τακούρα Σάκι (34°16΄N) στο Χονσού μέχρι το Οΐσι Χάνα στη νήσο Αβάτζι, και μέσα από αυτή τη νήσο στο Σίο Σάκι (34°11΄N) και από εκεί στο Οΐσο Σάκι στο Σικόκου.
Νότια (Πορθμός Μπούνγκο): Η γραμμή από το Σάντα Μισάκι (33°20΄N) στο Σικόκου μέχρι το Σέκι Σάκι στο Κιούσου.
Η Εσωτερική Θάλασσα της Ιαπωνίας έχει μήκος 450 χλμ., από τα ανατολικά προς τα δυτικά. Το πλάτος της στη διεύθυνση βορρά-νότου ποικίλλει από 15 ως 55 χλμ. Στο μεγαλύτερο μέρος της εκτάσεώς της τα νερά της είναι σχετικώς αβαθή: Το μέσο βάθος της είναι 37,3 μέτρα και το μέγιστο 105 μέτρα[2].
Τα Στενά Ναρούτο συνδέουν το ανατολικό τμήμα της Θάλασσας με τον πορθμό Κίι, που βγάζει στον ανοικτό Ειρηνικό ωκεανό. Το δυτικό τμήμα της Εσωτερικής Θάλασσας συνδέεται με τη Θάλασσα της Ιαπωνίας δια του πορθμού Κάνμον και με τον Ειρηνικό δια του πορθμού Μπούνγκο.
Το κάθε τμήμα της Εσωτερικής Θάλασσας της Ιαπωνίας φέρει ένα διαφορετικό όνομα στα ιαπωνικά. Για παράδειγμα, η ονομασία Ίγιο-νάντα (伊予灘) αναφέρεται στα στενά ανάμεσα στους νομούς Εχίμε, Γιαμαγκούτσι και Όιτα στο δυτικό μέρος της Θάλασσας. Άκι-νάντα (安芸灘) καλείται η ανοικτή έκταση δυτικώς του Αρχιπελάγους Γκέιγιο, κοντά στον Νομό Χιροσίμα. Σούο-νάντα (周防灘) ονομάζεται η έκταση ανάμεσα στον Νομό Γιαμαγκούτσι και στο Σουό-Οσίμα. Πολλά στενά σχηματίζονται ανάμεσα στα κυριότερα νησιά της Εσωτερικής Θάλασσας.
Σχεδόν τρεις χιλιάδες νησιά βρίσκονται στην Εσωτερική Θάλασσα της Ιαπωνίας, με μεγαλύτερα το Αβάτζι και το Σόντο. Πολλά από τα μικρότερα νησιά είναι ακατοίκητα.
Περισσότερα από 500 είδη θαλάσσιων οργανισμών ζουν στην Εσωτερική Θάλασσα. Παραδείγματα αποτελούν το ayu («γλυκόψαρο» ή πλεκόγλωσσος), ένα αμφίδρομο ψάρι, το ξιφόσουρο, η φώκαινα, αλλά και ο λευκός καρχαρίας, του οποίου έχουν αναφερθεί μερικές επιθέσεις σε ανθρώπους μέσα στην Εσωτερική Θάλασσα. Παλαιότερα, πολλές φάλαινες εισέρχονταν στη θάλασσα για να τραφούν ή να γεννήσουν, σήμερα όμως, εξαιτίας της ρυπάνσεως και της φαλαινοθηρίας, έχουν εξαφανισθεί από τα νερά της, ακτός από περιπτωσιακές εμφανίσεις χαμένων ατόμων.
Πιστεύεται ότι κατά την τελευταία εποχή των παγετώνων η στάθμη της θάλασσας ήταν αρκετά χαμηλότερα από ό,τι σήμερα. Μετά το τέλος της το θαλάσσιο νερό χύθηκε μέσα σε μία προϋπάρχουσα λεκάνη ανάμεσα στα όρη Τσουγκόκου και τα βουνά του Σικόκου, και σχημάτισε την Εσωτερική Θάλασσα όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.
Από την αρχαιότητα η Εσωτερική Θάλασσα χρησίμευσε ως βασική μεταφορική θαλάσσια οδός ανάμεσα στις περιοχές κοντά στις ακτές της και μεταξύ της Ιαπωνίας και άλλων χωρών, όπως η Κορέα και η Κίνα. Ακόμα και μετά τη δημιουργία μεγάλων οδικών αξόνων, η Εσωτερική Θάλασσα παρέμεινε σημαντική μεταφορική και συγκοινωνιακή οδός. Υπάρχουν καταγραφές ότι κάποιοι ξένοι απεσταλμένοι από την Κίνα και την Κορέα διέπλευσαν την Εσωτερική Θάλασσα.
Εξαιτίας της σημασίας των θαλάσσιων μεταφορών, οι περιφερειακές δυνάμεις διατηρούσαν συχνά το δικό τους ναυτικό. Σε πολλές αναφορές αυτοί οι μικροί στόλοι αποκαλούνται suigun (水軍, κατά λέξη «στρατός του νερού»), ή απλώς «πειρατές». Κάποτε τους θεωρούσαν δημόσιους εχθρούς, αλλά συνήθως τους παραχωρούσαν το δικαίωμα να κυβερνώνται μόνοι τους ως απόρροια της ισχύος τους.
Κατά τον 12ο αιώνα ο Ταΐρα νο Κιγιομόρι σχεδίασε να μεταφέρει την πρωτεύουσα από το Κυότο στο παραλιακό χωριό Φουκουχάρα (το σημερινό Κόμπε) για να προαγάγει το εμπόριο ανάμεσα στην Ιαπωνία και την Κίνα της Δυναστείας Σονγκ. Αυτή η μεταφορά ωστόσο απέτυχε και σύντομα το Κυότο ξαναέγινε η πρωτεύουσα. Λίγο αργότερα, το 1185, η Ναυμαχία του Γιασίμα έλαβε χώρα στην Εσωτερική Θάλασσα, στα ανοικτά του σημερινού Τακαμάτσου.
Κατά τη φεουδαρχική περίοδο, οι suigun πήραν την εξουσία στις περισσότερες παράλιες περιοχές. Οι οικογένειες Κόνο στην Επαρχία Ίγιο (σημερινός Νομός Εχίμε) και Κομπαγιακάβα (αργότερα Μόρι) στην Επαρχία `Ακι (σήμερα μέρος του Νομού Χιροσίμα) ήταν δύο από τις γνωστότερες.
Κατά την Περίοδο Έντο, η Εσωτερική Θάλασσα ήταν μία από τις πλέον χρησιμοποιούμενες περιοχές θαλάσσιων μεταφορών στην Ιαπωνία. Πολλά πλοία ταξίδευαν από τις ακτές της στα λιμάνια της Θάλασσας της Ιαπωνίας. Μεγάλα λιμάνια της Εσωτερικής Θάλασσας της Περιόδου Έντο ήταν η Οσάκα, το Σακάι, το Σιμοτσούι, το Ουσιμάντο και το Τομονούρα. Η Θάλασσα διαπλεόταν και από πολλούς νταϊμγιό της δυτικής Ιαπωνίας στον δρόμο τους προς και από το Έντο προκειμένου να εκπληρώσουν την υποχρέωση του σανκίν-κόταϊ. Πολλοί έπαιρναν πλοία από την Οσάκα. Χάρη στις μεταφορές δια της Εσωτερικής Θάλασσας, η Οσάκα αναδείχθηκε στο οικονομικό κέντρο ολόκληρης της Ιαπωνίας. Το κάθε χαν είχε ένα γραφείο στην Οσάκα, το Ozakayashiki. Τα γραφεία αυτά ήταν από τις πρώτες μορφές τράπεζας της Ιαπωνίας, που διευκόλυναν το εγχώριο εμπόριο και βοηθούσαν στην οργάνωση του εισοδήματος των νταϊμγιό, που υπολογιζόταν σε ισοδύναμα κόκου (μεγάλες μπάλες από ρύζι, όγκου 278 λίτρων).
Η Εσωτερική Θάλασσα της Ιαπωνίας ήταν επίσης τμήμα της επίσημης διαδρομής Chosendentsushi των Κορεατών απεσταλμένων στο σογκουνάτο.
Μετά τη Μεταρρύθμιση Μεΐτζι, οι παραλιακές περιοχές της Εσωτερικής Θάλασσας εκβιομηχανίσθηκαν γρήγορα. Το ένα από τα αρχηγεία του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Ναυτικού ιδρύθηκε στην πόλη Κούρε. Από την περίοδο Μεΐτζι, η ανάπτυξη των χερσαίων μεταφορών άρχισε να μειώνει τη σημασία της Εσωτερικής Θάλασσας ως μεταφορικής διόδου. Σε αυτό βασικό ρόλο έπαιξαν οι δύο βασικές σιδηροδρομικές γραμμές, στο Χονσού και στο Σικόκου (αμφότερες είχαν ολοκληρωθεί πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), καθώς και τρεις σειρές γεφυρών, που συνέδεσαν το Χονσού και το Σικόκου και ολοκληρώθηκαν στα τέλη του εικοστού αιώνα. Η Εσωτερική Θάλασσα χρησιμοποιείται πάντως ακόμα από φορτηγά πλοία διεθνών και ιαπωνικών μεταφορών.
Η παραλιακή περιοχή της Εσωτερικής Θάλασσας αποτελεί μία από τις πιο βιομηχανικές περιοχές της σύγχρονης Ιαπωνίας. Εκτός από την Οσάκα, το Κόμπε και τη Χιροσίμα, άλλες βιομηχανικές πόλεις είναι οι Κουρασίκι, Κούρε, Φουκουγιάμα και Ούμπε στο Χονσού, και οι Σακάιντε και Νιιχάμα στο Σικόκου. Η μικρότερη πόλη Ινοσίμα είναι επίσης γνωστή για τη ναυτική βιομηχανία της.
Οι κυριότερες βιομηχανίες είναι χαλυβουργίες, ναυπηγεία και, από τη δεκαετία του 1960-1970, διυλιστήρια πετρελαίου και πετροχημικά.
Χάρη στο ήπιο κλίμα και τα όμορφα τοπία, η αλιεία, η γεωργία και ο τουρισμός ανθούν επίσης στην Εσωτερική Θάλασσα και τις ακτές της.
Σήμερα η Εσωτερική Θάλασσα εξυπηρετεί τις παράλιες περιοχές της κυρίως ως προς τη μεταφορά εμπορευμάτων. Τα μεγαλύτερα λιμάνια στις ακτές της είναι τα Κόμπε, Οκαγιάμα, Τακαμάτσου, Τοκουσίμα, Ματσουγιάμα και Χιροσίμα. Τα Χονσού και Σικόκου συνδέονται από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 από τρεις σειρές γεφυρών. Αυτές είναι, από τα ανατολικά προς τα δυτικά, η Γέφυρα Ακάσι-Καϊκιό, η Μεγάλη Γέφυρα του Σέτο και η σειρά γεφυρών Νισισέτο. Από την άλλη, δεν υπάρχει γέφυρα που να συνδέει το Κιούσου με άλλο νησί πάνω από την Εσωτερική Θάλασσα.
Ιστορικά, η Εσωτερική Θάλασσα εξυπηρετούσε τις μεταφορές και τις συγκοινωνίες 4 μεγάλων παραλιακών περιοχών: του Κανσάι, του Τσουγκόκου, του Σικόκου και του ανατολικού Κιουσού. Μετά την ίδρυση του λιμένα του Κόμπε το 1868 για την εξυπηρέτηση ξένων πλοίων, η Εσωτερική Θάλασσα έγινε μεγάλη διεθνής θαλάσσια οδός και προς την πλευρά του ανοικτού Ειρηνικού.
Η παραλιακή περιοχή της Εσωτερικής Θάλασσας είναι ένας από τους γνωστότερους τουριστικούς προορισμούς στην Ιαπωνία. Ακόμα και πριν το άνοιγμα της χώρας προς τους ξένους στα μέσα του 19ου αιώνα, η ομορφιά της Θάλασσας εξυμνήθηκε και έγινε γνωστή στον Δυτικό κόσμο από επισκέπτες όπως ο Φίλιπ Φραντς φον Ζήμπολντ, και αργότερα από τους Φέρντιναντ φον Ριχτχόφεν και Τόμας Κουκ.
Τα παράλιά της, εκτός από αυτά του Νομού Οσάκα και τμήμα του Νομού Βακαγιάμα, χαρακτηρίσθηκαν ήδη από το 1934 ως «Εθνικό Πάρκο», το Εθνικό Πάρκο Σετοναϊκάι (瀬戸内海国立公園, Setonaikai Kokuritsu kōen), ένα από τα τρία παλαιότερα στην Ιαπωνία.
Το Ιερό της Ιτσουκουσίμα στο ομώνυμο νησί αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και μία από τις διασημότερες τοποθεσίες της χώρας που βρίσκονται έξω από το Τόκιο και το Κιότο. Το Σοντοσίμα, γνωστό και ως η «Νήσος των Ελαιών» ως η πρώτη περιοχή της χώρας όπου καλλιεργήθηκε επιτυχώς η ελιά (μία απόδειξη του μεσογειακού κλίματος της Εσωτερικής Θάλασσας), καθώς και οι δίνες των Στενών Ναρούτο, είναι δύο ακόμα πολύ γνωστά αξιοθέατα. Γειτονικές περιοχές, όπως η Κοτοχίρα με το σύμπλεγμα ναών της, συνδυάζονται συχνά με την περιήγηση των παραλίων της Εσωτερικής Θάλασσας.
Τοποθεσίες στην Εσωτερική Θάλασσα μνημονεύονται σε ιαπωνικά κείμενα, πεζά και ποιητικά, του 8ου αιώνα, όπως το αρχαιότερο σωζόμενο ιαπωνικό χρονικό, το Κοτζίκι, το Νιχόν Σόκι και το Μαν γιοσού. Επειδή κάποιες τοποθεσίες χρησιμοποιήθηκαν ως τόποι εξορίας, το αίσθημα και τα τοπία τους εξυμνήθηκαν στην ποίηση waka. Στη μεσαιωνική Ιστορία του Τζέντζι, ο Τζέντζι φεύγει από το Κιότο και κατοικεί στο Σούμα (σήμερα τμήμα του Κόμπε) και στο Ακάσι επί δύο χρόνια.
Στη μεσαιωνική λογοτεχνία, εξαιτίας του Πολέμου Τζενπέι, η Εσωτερική Θάλασσα είναι ένα από τα σημαντικά μέρη όπου διαδραματίζεται η Ιστορία του Χέικε, ιδιαίτερα το τελευταίο μέρος της.
Στον Δυτικό κόσμο, ο Ντόναλντ Ρίτσι έγραψε ένα ομώνυμο ταξιδιωτικό (Η Εσωτερική Θάλασσα) για ένα ταξίδι κατά μήκος της Θάλασσας, που ξεκινά από το νησί Αβάτζι και τελειώνει στη Χιροσίμα, πηγαίνοντας από νησί σε νησί, εξερευνώντας το τοπίο και τον ιαπωνικό πολιτισμό, καθώς και τη φύση της ταυτότητας. Το 1991 οι L. Carra και B. Cotnoir παρήγαγαν μία βραβευμένη ταινία βασισμένη στο βιβλίο του Ρίτσι, που εξερευνά παραπέρα την περιοχή μέσα από συνεντεύξεις και εικόνες του Χίρο Ναρίτα.
Το αμφιλεγόμενο μυθιστόρημα του Κόσουν Τακάμι Battle Royale (που έδωσε ήδη δύο ταινίες και τρεις σειρές μάνγκα) διαδραματίζεται σε ένα φανταστικό νησί στην Εσωτερική Θάλασσα.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
