Ψηφιακή λήψη

Ψηφιακή λήψη (αγγλικά: Digital download) στη μουσική ονομάζεται η μεταφορά μουσικών αρχείων (άλμπουμ ή τραγουδιών μεμονωμένα) μέσω ίντερνετ σε μια ψηφιακή συσκευή που μπορεί να τα αναπαράγει. Ο όρος περιλαμβάνει τόσο τη νόμιμη λήψη, που πραγματοποιείται μέσω αγοράς των αρχείων από ψηφιακά καταστήματα μουσικής, όσο και την παράνομη λήψη τους από διαδικτυακούς ιστοτόπους. Δεν πρέπει να συγχέεται με το streaming, δηλαδή τη ροή μουσικής μέσω υπηρεσιών, όπως το Spotify και το Apple Music, ούτε με την προσωρινή αποθήκευσή τους σε αυτές τις υπηρεσίες για ακρόασή τους εκτός σύνδεσης.

Ξεκίνησε στις αρχές του εικοστού αιώνα, με τη διάδοση του διαδικτύου και έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του.^[1] Τα τελευταία χρόνια, η μέθοδος αυτή έχει κυριαρχήσει στη μουσική βιομηχανία. Σύμφωνα με αναφορές της εταιρίας Nielsen, οι ψηφιακές λήψεις αποτέλεσαν το 55.9% της αγοράς μουσικής το 2012.^[2] Το μουσικό κατάστημα iTunes της Apple έκανε έσοδα ύψους 1,1 δισ. Δολαρίων κατά το πρώτο τρίμηνο του οικονομικού έτους.^[3]

Ψηφιακά καταστήματα

Ανάμεσα στα πιο δημοφιλή ψηφιακά καταστήματα μουσιής ανήκουν τα iTunes Store, Amazon MP3, Google Play, Nokia Music Store και Xbox Music. Τα μουσικά αρχεία που έχουν αγοραστεί μερικές φορές κωδικοποιούνται από τη διαχείρηση ψηφιακών δικαιωμάτων (Digital rights management), η οποία περιορίζει την αντιγραφή της μουσικής ή την αναπαραγωγή τραγουδιών που έχουν αγοραστεί σε συγκεκριμένες εφαρμογές αναπαραγωγής. Είναι σχεδόν πάντα συμπιεσμένα, χρησιμοποιώντας έναν κωδικοποιητή (συνήθως MPEG-1 Layer 3, Windows Media ή AAC), ο οποίος μειώνει το μέγεθος του αρχείου και τις απαιτήσεις χωρητικότητας.

Παραπομπές

1. «Revolution's brief history of digital music». campaignlive.co.uk/. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Σεπτεμβρίου 2017.
2. «Download Me Maybe: U.S. Music Market Up By 3.1%, Fuelled By 1.3B Digital Track Sales In 2012, Says Nielsen».
3. «Apple's iTunes revenues top $1.1 billion in Q1». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2011.