Τεΐας

Ο Τεΐας (Teia, ... - 553) ήταν ο τελευταίος Οστρογότθος βασιλιάς στην Ιταλικής' χερσονήσου. Ο Τεΐας οδήγησε τα στρατεύματα των Οστρογότθων στην Μάχη των Βουσταγαλλώρων στην οποία πολλοί Οστρογότθοι σφαγιάστηκαν, αργότερα (553) έπεσε και ο ίδιος στην "Μάχη του όρους Λακτάριους" κοντά στην Νάπολη. Οι αρχαιολογικές έρευνες πιστοποίησαν την βασιλεία του με νομίσματα που βρέθηκαν στην Ναρβωνική Γαλατία. Ο Τεΐας ήταν στρατιωτικός αξιωματούχος του κορυφαίου βασιλιά των Οστρογότθων Τωτίλα, ο στρατός τον επέλεξε διάδοχο αφού τον ανύψωσε πάνω από μια ασπίδα μετά την μάχη των Βουσταγαλλώρων τον Ιούλιο του 552 όπου έπεσε ο Τωτίλας.^[3] Μετά την καταστροφική μάχη ο Τεΐας κατόρθωσε να συγκεντρώσει τα στρατεύματα των Οστρογότθων που είχαν διασωθεί.^[4]

Τεΐας
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	6ος αιώνας
Θάνατος	30  Οκτωβρίου 552[1] Nuceria
Αιτία θανάτου	θάνατος στη μάχη
Χώρα πολιτογράφησης	Οστρογοτθικό Βασίλειο
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
Αδέλφια	Aligern
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχες	Μάχη των Βουσταγαλλώρων
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Βασιλιάς της Ιταλίας (Ιουλίου 552 – Οκτώβριος 552) Βασιλιάς των Οστρογότθων (551–552)[2]
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βασιλεύς των Οστρογότθων

Σίλικα του βασιλέως Τεΐα

Ο Τεΐας ήθελε να εκδικηθεί τους Ρωμαίους για τους Οστρογότθους που σκοτώθηκαν, διέταξε την εκτέλεση όλων των Ρωμαίων Γερουσιαστών στην Ιταλική Καμπανία, ανάμεσα τους και ο Φλάβιος Μάξιμος που είχε εξοριστεί από τον ίδιο τον Βελισάριο. Ο Τεΐας διέταξε κατόπιν την σφαγή 300 παιδιών Ρωμαίων τα οποία ο Τωτίλας διατηρούσε ως ομήρους.^[5] Μετά τις εκδικητικές σφαγές ο Τεΐας μετέβη στην Παβία, ανακηρύχτηκε βασιλιάς αφού πήρε όλους τους διαθέσιμους θησαυρούς, μαζί του προχώρησαν σε συμφωνία οι Φράγκοι.^[6] Στον δρόμο του για την νότια Ιταλία συγκέντρωσε μια σειρά από εξέχοντες αξιωματικούς που είχαν υπηρετήσει τον Τωτίλα όπως ο Σκιπούαρ, ο Γουνδούλφ, ο Γίβαλ και ο Ράνναρις. Ο στρατός του ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει τον ανανεωμένο Βυζαντινό στρατό υπό την νέα ηγεσία του γηραιού στρατηγού Ναρσή στις αρχές του 553 στην "μάχη του όρους Λακτάριους".^[6] Ο ιστορικός Γκαι Χάλσαλ έγραψε ότι η μάχη πραγματοποιήθηκε στις πλαγιές του Βεζούβιου σε μια "κατακλυσμιαία αναμέτρηση".^[7]

Ο στρατός των Οστρογότθων συνετρίβη και ο ίδιος ο Τεΐας έπεσε στο πεδίο της μάχης, o αδελφός του Αλιγέρνος παραδόθηκε.^[8] Την κεφαλή του χρησιμοποίησαν οι Ρωμαίοι για να παρελάσουν γύρω από το πεδίο της μάχης και όπως αφηγείται ο Πίτερ Χέδερ "οι Γότθοι συνέχιζαν να πολεμούν με πάθος το βράδυ και όλη την επόμενη μέρα".^[9] Οι υπόλοιποι αρχηγοί των Γότθων όπως ο Σκιπούαρ και ο Γίβαλ έπεσαν επίσης στην μάχη, οι υπόλοιποι Γότθοι που επέζησαν εκλιπαρούσαν για ανακωχή.^[10] Ο Γουνδούλφ και ο Ράνναρις κατόρθωσαν να δραπετεύσουν, ο Ράνναρις διαπραγματεύτηκε με τον Ναρσή τους όρους της ειρήνης αλλά δεν συμφώνησαν. Με την λήξη της συνάντησης ο Ράνναρις πυροβόλησε τον Ναρσή, οι σωματοφύλακες του Ναρσή του επιτέθηκαν και τον τραυμάτισαν θανάσιμα, πέθανε δύο μέρες αργότερα.^[11] Η Βασιλεία των Οστρογότθων στην Ιταλία έληξε οριστικά, μέχρι την επόμενη χρονιά (554) έπεσαν στην αφάνεια και αφομοιώθηκαν με τον υπόλοιπο Ιταλικό πληθυσμό.^[12] Η τελευταία επιβεβαιωμένη ανταρσία τους ήταν από τον ευγενή Γουιδίνο στη βόρεια Ιταλία στα τέλη της δεκαετίας του 550.