Αμερικανική δραματική ταινία του 1950 From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Συρανό Ντε Μπερζεράκ (αγγλ.: Cyrano de Bergerac) είναι Αμερικανική δραματική ταινία του 1950, βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Εντμόν Ροστάν του 1897. Η προσαρμογή του θεατρικού στη μεγάλη οθόνη βασίζεται στην αγγλική μετάφραση του 1923 από τον ποιητή Μπράιαν Χούκερ.[1]. Πρόκειται για την πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού του Ροστάν στα αγγλικά.
| Συρανό Ντε Μπερζεράκ | |
|---|---|
 | |
| Σκηνοθεσία | Μάικλ Γκόρντον |
| Παραγωγή | Στάνλεϊ Κρέιμερ |
| Σενάριο | Καρλ Φόρμαν Εντμόν Ροστάν (Θεατρικό) Μπράιαν Χούκερ (Μετάφραση) |
| Βασισμένο σε | Συρανό ντε Μπερζεράκ |
| Πρωταγωνιστές | Χοσέ Φερρέρ Μάλα Πάουερς Γουίλιαμ Πρινς |
| Μουσική | Ντιμίτρι Τιόμκιν |
| Φωτογραφία | Φραντς Πλάνερ |
| Μοντάζ | Harry W. Gerstad |
| Εταιρεία παραγωγής | Stanley Kramer Productions |
| Διανομή | United Artists και Netflix |
| Πρώτη προβολή |  16/11/1950 |
| Κυκλοφορία | 1950 |
| Διάρκεια | 112 λεπτά |
| Προέλευση | Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής |
| Γλώσσα | Aγγλικά |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Η παραγωγή της ταινίας έγινε από τον Στάνλεϊ Κρέιμερ και σκηνοθετήθηκε από τον Μάικλ Γκόρντον. Ο Χοσέ Φερρέρ έλαβε το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για την ενσάρκωση του Συρανό. Η Μάλα Πάουερς υποδύθηκε τη Ροξάνη κι ο Γουίλιαμ Πρινς τον Κριστιάν Ντε Νέβιλέτ.
Ο Συρανό Ντε Μπερζεράκ (Χοσέ Φερέρ) διάσημος ξιφομάχος, στρατιώτης και ποιητής του 17ου αιώνα, είναι επίσης γνωστός για τη μεγάλη του μύτη, για την οποία συχνά αυτοσαρκάζεται. Ο Συρανό ερωτεύεται την ξαδέλφη του Ρωξάνη (Μάλα Πάουερς), αλλά όταν εκείνη του αποκαλύπτει τον έρωτά της για τον γοητευτικό στρατιωτικό Κριστιάν Ντε Νεβιλέτ, διαπιστώνει ότι δεν έχει καμιά ελπίδα. Ο Κριστιάν τρέφει επίσης συναισθήματα για τη Ρωξάνη, αλλά δεν μπορεί να τα εξωτερικεύσει. Ζητά τότε την βοήθεια από το Συρανό, ο οποίος συμφωνεί να γράψει εκείνος ποιήματα αγάπης για τη Ρωξάνη με την υπογραφή του Κριστιάν. Αργότερα ο Κριστιάν αποφασίζει ότι δε χρειάζεται τη βοήθεια του Συρανό κι αποφασίζει να της μιλήσει αυτοπροσώπως, αλλά αποτυγχάνει. Ο Συρανό κρύβεται στους θάμνους κάτω από το μπαλκόνι της κοπέλας και μιμούμενος τη φωνή του Κριστιάν κι εντυπωσιάζει την κοπέλα. Ο υπερόπτης Ντε Γκις (Ραλφ Κλάντον) είναι επίσης ερωτευμένος με την Ρωξάνη και της ζητάει να τον παντρευτεί, αλλά ο Συρανό βοηθά την κοπέλα να παντρευτεί τον Κριστιάν. Ο Ντε Γκις θυμώνει με το γεγονός και στέλνει τον Κριστιάν στον πόλεμο, πριν το ζευγάρι περάσει μαζί την νύχτα του γάμου. Ο Συρανό ακολουθεί τον Κριστιάν στον πόλεμο για να τον προστατεύσει και συνεχίζει να γράφει ποιήματα προς την Ρωξάνη για λογαριασμό του. Η Ρωξάνη επισκέπτεται τον Κριστιάν στον πόλεμο και του αποκαλύπτει ότι πλέον είναι ερωτευμένη μαζί του λόγω όλων όσων της γράφει κι ότι θα ήταν ερωτευμένη μαζί του ακόμη κι αν ήταν άσχημος. Ο Κριστιάν τότε διαπιστώνει ότι η κοπέλα είναι ερωτευμένη στην πραγματικότητα με τον Συρανό κι όχι με εκείνον. Τότε ζητά από τον Συρανό να πει την αλήθεια στη Ρωξάνη και να την βάλουν να επιλέξει μεταξύ τους. Αλλά στη συνέχεια ο Κριστιάν σκοτώνεται στον πόλεμο κι ο ποιητής αποφασίζει να κρατήσει το μυστικό του.
Ο Χοσέ Φερρέρ κι ο Ραλφ Κλάντον είχαν ήδη εμφανιστεί στους ρόλους του Συρανό και του Αντουάν Ντε Γκις αντίστοιχα στην παράσταση που είχε προβληθεί στο Μπρόντγουεϊ το 1946, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να ερμηνεύσουν τους ίδιους ρόλους στην κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού. Η ταινία γυρίστηκε με χαμηλότερο προϋπολογισμό σε σχέση με άλλες ταινίες εποχής καθώς οι παραγωγοί της φοβούνταν ότι δε θα έκανε υψηλές εισπράξεις. Χρησιμοποιήθηκε επίσης χαμηλός φωτισμός για να αποκρύψει τις ατέλειες των σκηνικών. Η ταινία δεν είχε εμπορική απήχηση)[2], αλλά έλαβε την εύνοια των κριτικών.
Το σενάριο που έγραψε ο Καρλ Φόρμαν παρέμεινε πιστό στην μετάφραση που είχε κάνει ο Μπράιαν Χούκερ στο θεατρικό του Ροστάν, αλλά μείωσε τη διάρκειά του στις δυο ώρες. Η πραγματική διάρκεια του θεατρικού ξεπερνά τις δυόμιση ώρες. Ο Φόρμαν έγραψε επιπλέον διάλογο για να προσθέσει σκηνές που εξυπηρετούν την ομαλή μετάβαση μεταξύ των πράξεων του θεατρικού.
Παρά το γεγονός ότι η ταινία είχε χαμηλό προϋπολογισμό και η άφηνε την εντύπωση στο θεατή ότι παρακολουθούσε θεατρική παράσταση, οι κριτικοί λάτρεψαν την ερμηνεία του Φερρέρ, στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του. Ο κριτικός της εφημερίδας New York Times Μπόσλεϊ Κράουδερ επαίνεσε την ερμηνεία του Φερρέρ γράφοντας ότι Ο ηθοποιός απαγγέλει την ποίηση του Ροστάν με τέτοια ένταση και σαφήνεια, όσο ελάχιστοι άλλοι ηθοποιοί έχουν καταφέρει στη μεγάλη οθόνη[1]. Ήταν λιγότερο ενθουσιώδης με τις ερμηνείες της Παόυερς και του Πρινς.
Το περιοδικό Variety έγραψε ότι Η σκηνοθεσία του Γκόρντον δεν ανταποκρίνεται στις δυνατότητες που αφήνει το κωμικό, τραγικό και συνάμα ρομαντικό έργο του Ροστάν, επιτρέπει όμως στους ηθοποιούς να δώσουν το στίγμα τους σε μια ιστορία που ανήκει μονάχα σε έναν ηθοποιό, τον Χοσέ Φερρέρ[3]. Το περιοδικό Time έδωσε επίσης ανάμεικτες κριτικές στην ταινία. Παρόλα αυτά αποκάλεσε τον Φερρέρ ως την ενσάρκωση του ήρωα του Ροστάν, που χαρακτηρίζεται από αυτοθυσία και γενναιότητα[4].
Η ταινία έλαβε μόνο μια υποψηφιότητα για Όσκαρ, χαρίζοντας στον Χοσέ Φερρέρ το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου. Ο Φερρέρ τιμήθηκε επίσης με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας σε Δραματική Ταινία.
Βράβευση:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
