From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ρεϊνάλντο (ή Ρεναλντό) Αν, (Reynaldo Hahn, Καράκας, 9 Αυγούστου 1874 – Παρίσι, 28 Ιανουαρίου 1947) ήταν βενεζουελανικής καταγωγής, πολιτογραφημένος Γάλλος συνθέτης, αρχιμουσικός, τραγουδιστής σαλονιού (salon singer), μουσικοκριτικός και θεατρικός σκηνοθέτης. Είναι, κυρίως, γνωστός για τα τραγούδια που συνέθεσε (φωνή και πιάνο), πάνω στο γαλλικό κλασικό ύφος της μελοντί (melodie).
Ρεϊνάλντο Αν | |
---|---|
Ο Ρεϊνάλντο Αν σε φωτογραφία του 1898 | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Reynaldo Hahn (Γαλλικά) |
Γέννηση | 9 Αυγούστου 1874[1][2][3] Καράκας[4][5] |
Θάνατος | 28 Ιανουαρίου 1947[1][2][3] Παρίσι[6] |
Αιτία θανάτου | καρκίνος του εγκεφάλου |
Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
Τόπος ταφής | Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ (48°51′49″ s. š., 2°23′43″ v. d.) και Grave of Hahn |
Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία (από 1912)[7] Βενεζουέλα |
Σπουδές | Κονσερβατόριο του Παρισιού |
Ιδιότητα | διευθυντής ορχήστρας, συνθέτης[8], χορογράφος, μουσικός κριτικός και πιανίστας |
Σύντροφος | Μαρσέλ Προυστ |
Συγγενείς | Marie Nordlinger-Riefstahl (πρώτη ξαδέλφη) |
Κίνημα | impressionism in music |
Όργανα | πιάνο |
Είδος τέχνης | όπερα |
Καλλιτεχνικά ρεύματα | impressionism in music |
Βραβεύσεις | Ταξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ρεϊνάλντο Αν γεννήθηκε στο Καράκας της Βενεζουέλας το 1874 (ή 1875 [9]) και ήταν το νεότερο από τα, συνολικά, δώδεκα παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας του, Κάρλος (Carlos Hahn), ήταν ένας εύπορος μηχανικός, εφευρέτης και επιχειρηματίας, Γερμανο-εβραϊκής καταγωγής.[10]. Η μητέρα του, Έλενα (Helena María de Echenagucia-Ellis), ήταν Βενεζουελάνα με βασκικές ρίζες και, όπως οι πλουσιότερες οικογένειες στη χώρα, καταγόταν από ισπανούς αποίκους. Ο πατέρας του γνώριζε τον πρόεδρο της Βενεζουέλας, Α. Μπλάνκο (Antonio Guzmán Blanco), αλλά η -όλο και πιο ασταθής- πολιτική ατμόσφαιρα κατά τη λήξη της πρώτης θητείας του, ανάγκασε τον πατέρα του να εγκαταλείψει τη Βενεζουέλα, το 1878.[11]
Παρά το γεγονός ότι, αρχικά, έδειξε ενδιαφέρον για την παραδοσιακή μουσική τού Καράκας, η Γαλλία είναι αυτή που θα «καθορίσει τη μουσική ταυτότητα τού Αν στη μετέπειτα ζωή του».[12]. Η Όπερα του Παρισιού, το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού, η Όπερα Κομίκ (Comique), εκτός από τον ιστό των καλλιτεχνών και συγγραφέων, αποδείχθηκαν ιδανικό σκηνικό για τον νεαρό Ρεϊνάλντο. Παιδί-θαύμα, έκανε το ντεμπούτο του στα σαλόνια τής εκκεντρικής πριγκίπισσας Ματίλντε (Mathilde), ανιψιάς του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Εκεί, συνόδευε τον εαυτό του στο πιάνο και τραγουδούσε άριες του Όφενμπαχ. Ήδη, σε ηλικία 8 ετών, ο Αν συνέθεσε τα πρώτα του τραγούδια.
Παρά την -παραδοσιακά- διαβόητη αντιπάθεια του Ωδείου του Παρισιού προς τα παιδιά-θαύματα (ήδη, ο Λιστ είχε απορριφθεί πολλά χρόνια πριν), ο Αν μπήκε στο Ωδείο σε ηλικία 10 ετών. Στους διάσημους καθηγητές του, περιλαμβάνονταν οι Μασνέ, Γκουνώ και Σαιν-Σανς, ενώ ο Ραβέλ υπήρξε συμφοιτητής του.
Το 1888, σε ηλικία 14 ετών, ο Αν συνέθεσε το τραγούδι Εάν οι στίχοι μου είχαν φτερά (Si mes vers avaient des ailes) σε ποίηση Βικτόρ Ουγκώ. Το τραγούδι έγινε αμέσως επιτυχία, όταν δημοσιεύθηκε από τη Le Figaro. Μέσω αυτής της επιτυχίας, ο Αν ήρθε σε επαφή με πολλούς κορυφαίους καλλιτέχνες της γαλλικής πρωτεύουσας, εκτός από τις σχέσεις που είχε, ήδη, αναπτύξει στο Ωδείο. Η φημισμένη σοπράνο Σ. Σάντερσον (Sybil Sanderson) και ο συγγραφέας Αλφόνς Ντωντέ, προσκάλεσαν τον συνθέτη να συμμετάσχει στον κοινωνικό τους περίγυρο. Ο Αν διέθετε το «ιδιαίτερο χάρισμα» να προσελκύει «σημαντικούς ανθρώπους στο πλευρό του».[13] Όπως και σε πολλούς άλλους συνθέτες γαλλικών τραγουδιών της εποχής, ο Αν αρεσκόταν στην ποίηση του Ουγκώ. Πολλά από τα χαρακτηριστικά της μουσικής του είναι ήδη εμφανή στο συγκεκριμένο τραγούδι: η κυματιστή συνοδεία πιάνου, η γραμμή της φωνής που προέρχεται από τα πρότυπα και την οικειότητα του λόγου, τα αναπάντεχα μουσικά διαστήματα και οι πτώσεις, η έξυπνα τοποθετημένη mezza voce, η εκλέπτυνση και το βάθος των συναισθημάτων, όλα αυτά ακόμη πιο εντυπωσιακά, εάν ληφθεί υπ’ όψιν η ηλικία του συνθέτη. Ο Πολ Βερλαίν, ήταν ένας άλλος ποιητής του οποίου οι στίχοι ενέπνευσαν πολλά από τα τραγούδια του Αν.
Μέχρι την ηλικία των δεκαεννέα ετών, το 1894, ο Αν είχε γράψει πολλά ερωτικά τραγούδια. Ωστόσο, πίσω από αυτή την κοσμική του επιτήδευση, κρύβονταν επιμελώς τα προσωπικά του συναισθήματα. Είχε στενές φιλίες με διάφορες γυναίκες, οι οποίες ελκύονταν έντονα από τον γοητευτικό, νεαρό συνθέτη. Η Κλεοπάτρα ντε Μερόντ (Cléopatre-Diane de Merode), μια διάσημη καλλονή τής εποχής -και τρία χρόνια μεγαλύτερη από τον Αν-, τον ενέπνευσε να γράψει: «τη λατρεύω ως ένα μεγάλο και τέλειο έργο τέχνης». Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες, η αγάπη του γι’ αυτήν παρέμεινε πλατωνική για ολόκληρη τη ζωή του. Η φημισμένη εταίρα Liane de Pougy αναφέρεται στον Αν, στο ημερολόγιό της ως «η γλυκύτητα στη ζωή της». Αν και είχαν στενούς δεσμούς, η σχέση τους τελείωσε όταν η de Pougy παντρεύτηκε. Ο Αν, λέγεται ότι, τής είπε: «Αντίο, Lianon, μισώ τους παντρεμένους». Ωστόσο, ο συνθέτης θεωρείται ότι ήταν ομοφυλόφιλος, αν και σε προσωπικές του επιστολές κριτικάρει, συχνά, τόσο τους ομοφυλόφιλους όσο και την ομοφυλοφιλία.[14]
Το 1894, αποδείχθηκε σημαδιακή χρονιά για τον Αν. Στο σπίτι της ζωγράφου Μ. Λεμαίρ (Madeleine Lemaire), συνάντησε έναν επίδοξο συγγραφέα τρία χρόνια μεγαλύτερο από αυτόν. Αυτός ο συγγραφέας ήταν ο -τότε ελάχιστα γνωστός-, Μαρσέλ Προυστ. Ο Προυστ και ο Αν μοιράζονταν, έκτοτε, την κοινή αγάπη τους για τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία και τη μουσική του Φωρέ. Έγιναν εραστές [15] και, συχνά, ταξίδευαν μαζί και έκαναν διάφορα πλάνα. Ένα από αυτά, είχε ως αποτέλεσμα τη σύνθεση Ζωγράφοι (Peintres, 1896), ένα έργο για απαγγελία με συνοδεία πιάνου.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Αν εξάσκησε, επίσης, τη γραφή του με αποτέλεσμα να γίνει ένας από τους καλύτερους μουσικοκριτικούς. Ωστόσο, σπάνια εκτιμούσε τους συγχρόνους του και θαύμαζε τους καλλιτέχνες του παρελθόντος. Το γράψιμό του, όπως και του Προυστ, χαρακτηρίζεται από μια επιδεξιότητα στην απεικόνιση μικρών λεπτομερειών. Στο ημιτελές αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του, Ζαν Σαντέιγ (Jean Santeuil), μεταθανάτια δημοσιευμένο, ο Προυστ απαθανατίζει τον Αν.[9] Δεν είναι τυχαίο ότι ο Προυστ, άρχισε να γράφει ένα χρόνο μετά τη γνωριμία του με τον Αν και, παρόλο που έπαψαν να είναι εραστές, οι δύο καλλιτέχνες παρέμειναν φίλοι μέχρι τον θάνατό του, το 1922.
Το 1909, ο Αν πολιτογραφήθηκε Γάλλος και, το 1914, στο ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, προσφέρθηκε εθελοντικά να υπηρετήσει στον γαλλικό στρατό. Παρά τα 40 του χρόνια, δηλαδή μεγαλύτερος από την επίσημη ηλικία στράτευσης, έγινε αποδεκτός και υπηρέτησε, αρχικά ως φαντάρος, φτάνοντας τελικά στον βαθμό του δεκανέα. Ενώ βρισκόταν στο μέτωπο συνέθεσε έναν κύκλο τραγουδιών σε ποίηση Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον.
Ως μαέστρος, ο Αν εξειδικεύτηκε στη διεύθυνση έργων του Μότσαρτ, διευθύνοντας τις αρχικές παραστάσεις του Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ, μετά από πρόσκληση της διάσημης Λ. Λέμαν (Lilli Lehmann), όταν το φεστιβάλ αναβίωσε μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Διετέλεσε, επίσης, στις δεκαετίες του 1920 και του 1930 γενικός διευθυντής της Όπερας του Καζίνο των Καννών. Για πολλά χρόνια ήταν μουσικοκριτικός, με μεγάλη βαρύτητα γνώμης, στην παρισινή Le Figaro.
Ο Αν παρέλαβε τις παρτιτούρες τής περίφημης Συμφωνίας σε Ντο Μείζονα του Ζωρζ Μπιζέ, η οποία ήταν ακόμη ανεκτέλεστη, από την ίδια τη χήρα του συνθέτη. Ο Αν, με τη σειρά του, τις κατέθεσε στη βιβλιοθήκη του Ωδείου του Παρισιού, όπου βρέθηκαν το 1933 και δόθηκε η πρώτη παράσταση του έργου, το 1935. Ο Αν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Παρίσι το 1940 κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής και επέστρεψε στο τέλος του πολέμου, το 1945, γαι να αναλάβει το πόστο τού διευθυντή της Όπερας του Παρισιού. Ωστόσο, πέθανε το 1947 από έναν όγκο στον εγκέφαλο, χωρίς να πραγματοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες ήλπιζαν οι υποστηρικτές του.[13]
Ο Αν έγινε περιζήτητος για τα τραγούδια του, ωραιότατους κύκλους μελωδιών για φωνή και πιάνο. Επίσης, έγραψε έργα για το μουσικό θέατρο όπου ξεχωρίζουν οι οπερέτες του, πρότυπα μελωδικής και αρμονικής κομψότητας στη μορφή και στη μελοποίηση του λόγου, που τον ανέδειξαν στον σημαντικότερο, ίσως, συνεχιστή των έργων τού Όφενμπαχ και του Μεσαζέ (A. Messager).[9]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.