Πόλεμος του ποδοσφαίρου

Με το όνομα Πόλεμος του ποδοσφαίρου (ισπανικά: La guerra del fútbol) ή Πόλεμος των 100 ωρών είναι γνωστός ο τετραήμερος πόλεμος του 1969 μεταξύ της Ονδούρας και του Ελ Σαλβαδόρ. Αιτία του πολέμου ήταν οι τεταμένες σχέσεις των δύο χωρών λόγω πολιτικών διαμαχών κυρίως στο ζήτημα της μετανάστευσης από το Ελ Σαλβαδόρ στην Ονδούρα. Η αφορμή δόθηκε από τις έντονες ταραχές που ξέσπασαν κατά την διάρκεια του δεύτερου προκριματικού γύρου για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1970. Στις 14 Ιουλίου του 1969 ο στρατός του Ελ Σαλβαδόρ επιτέθηκε στην Ονδούρα. Ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών (OAS) ανέλαβε τις διαπραγματεύσεις για κατάπαυση του πυρός, η οποία επιτεύχθηκε στις 20 Ιουλίου, ενώ ο στρατός του Ελ Σαλβαδόρ αποσύρθηκε στις αρχές Αυγούστου.^[1]

Πόλεμος των Εκατό Ωρών
Χάρτης της Ονδούρας, στην οποία έγινε το μεγαλύτερο μέρος της μάχης
Χρονολογία	14–18 Ιουλίου 1969
Τόπος	Ελ Σαλβαδόρ-Ονδούρα
Έκβαση	Status quo ante bellum Κατάπαυση του πυρός έπειτα από παρέμβαση του OAS
Αντιμαχόμενοι
Ελ Σαλβαδόρ  Ονδούρα
Ηγετικά πρόσωπα
Φιδέλ Ερνάντες Οσβάλντο Αρεγιάνο
Δυνάμεις
30.000 (Επίγειες δυνάμεις) 1.000 (Εναέριες δυνάμεις) 23.000 (Επίγειες δυνάμεις) 600 (Εναέριες δυνάμεις)
Απολογισμός
900 (μαζί με πολίτες) 2.100 (μαζί με πολίτες)

Προπαρασκευή

Η Ονδούρα και το Ελ Σαλβαδόρ συναντήθηκαν σε έναν προκριματικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970. Υπήρξαν αψιμαχίες μεταξύ των οπαδών στο πρώτο παιχνίδι στην πρωτεύουσα της Ονδούρας, Τεγκουσιγκάλπα, στις 8 Ιουνίου του 1969, το οποίο η Ονδούρα κέρδισε με 1–0. Το δεύτερο παιχνίδι, στις 15 Ιουνίου του 1969 στην πρωτεύουσα του Ελ Σαλβαδόρ, Σαν Σαλβαδόρ, στο οποίο η γηπεδούχος επικράτησε με 3–0, ακολουθήθηκε από ακόμη μεγαλύτερη βία.^[2] Ακολούθησε ένας αγώνας κατάταξης που πραγματοποιήθηκε στην Πόλη του Μεξικού στις 26 Ιουνίου του 1969. Το Ελ Σαλβαδόρ κέρδισε το αποφασιστικό τρίτο παιχνίδι με 3–2 στην παράταση. Την ίδια ημέρα, το Ελ Σαλβαδόρ διέκοψε όλους τους διπλωματικούς δεσμούς με την Ονδούρα, δηλώνοντας ότι «η κυβέρνηση της Ονδούρας δεν έχει λάβει αποτελεσματικά μέτρα για την τιμωρία αυτών των εγκλημάτων που συνιστούν γενοκτονία ούτε έχει δώσει εγγυήσεις για αποζημίωση ή αποζημίωση για τις ζημίες που προκλήθηκαν στους πολίτες του Ελ Σαλβαδόρ ».^[3]

Επακόλουθα

Έντεκα χρόνια μετά, στις 30 Οκτωβρίου, τα δύο κράτη υπέγραψαν συνθήκη ειρήνης και έθεσαν τις συνοριακές τους διαφορές στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Το 1992 το Διεθνές Δικαστήριο επιδίκασε το μεγαλύτερο μέρος των αμφισβητούμενων εδαφών στην Ονδούρα και το 1998 η Ονδούρα και το Ελ Σαλβαδόρ υπέγραψαν συνθήκη οριοθέτησης των συνόρων για την εφαρμογή της απόφασης του Δικαστηρίου.

Η διαφορά συνεχίστηκε παρά την απόφαση του Διενούς Δικαστηρίου. Σε μια συνάντηση τον Μάρτιο του 2012, ο Πρόεδρος Πορφίριο Λόμπο της Ονδούρας, ο Πρόεδρος Όττο Πέρεζ της Γουατεμάλας και ο Πρόεδρος Ντανιέλ Ορτέγκα της Νικαράγουας συμφώνησαν όλοι ότι ο Κόλπος Φονσέκα θα χαρακτηριστεί ως ζώνη ειρήνης. Το Ελ Σαλβαδόρ δεν ήταν στη συνάντηση. Ωστόσο, τον Δεκέμβριο του 2012, το Ελ Σαλβαδόρ συμφώνησε σε μια τριμερή επιτροπή κυβερνητικών εκπροσώπων από το Ελ Σαλβαδόρ, την Ονδούρα, και τη Νικαράγουα που θα έπρεπε να φροντίσει τις εδαφικές διαμάχες με ειρηνικά μέσα και να βρει μια λύση μέχρι την 1η Μαρτίου 2013. Η Επιτροπή δεν συναντήθηκε μετά το Δεκέμβριο, και το Μάρτιο του 2013 ανταλλάχθηκαν σκληρές επιστολές που απειλούσαν με στρατιωτικές ενέργειες μεταξύ της Ονδούρας και του Ελ Σαλβαδόρ.^[4]

Μήνυμα από τον Πρόεδρο Φιδέλ Σάντσες Ερνάντες, 18 Ιουλίου, 1969.