From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Πιερ Γκαβινιές (Pierre Gaviniès, Μπορντό 11 Μαΐου 1728 – Παρίσι 8 Σεπτεμβρίου 1800), ήταν Γάλλος βιολονίστας, συνθέτης και μουσικοπαιδαγωγός, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της γαλλικής σχολής βιολιού του 18ου αιώνα.[5]
| Πιερ Γκαβινιές | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Pierre Gaviniès (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 11 Μαΐου 1728[1][2][3] Μπορντώ |
| Θάνατος | 8 Σεπτεμβρίου 1800[1][2][3] Παρίσι |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συνθέτης[4] |
| Εργοδότης | Κονσερβατόριο του Παρισιού |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Γιος κατασκευαστή νυκτών οργάνων, ο Γκαβινιές γεννήθηκε στο Μπορντό, αλλά εγκαταστάθηκε στο Παρίσι μαζί με τον πατέρα του, το 1734. Σε ηλικία 13 ετών έκανε το ντεμπούτο του στα περίφημα «Πνευματικά Κοντσέρτα» (Concert Spirituel), στο Παλάτι του Κεραμεικού (Les Tuileries) παίζοντας μια σονάτα του Ζ.Μ. Λεκλέρ (Jean-Marie Leclair) για δύο βιολιά.[6] Γύρω στο 1753 τού επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης, επειδή διατηρούσε σχέσεις με μια κόμισσα.[7]
Το 1762 έφτασε στο απόγειο της καριέρας του· ο διάσημος βιολονίστας Τ.Μ. Βιότι (Giovanni Battista Viotti) τον περιέγραψε ως τον Ταρτίνι της Γαλλίας, μοναδική φιλοφρόνηση. Πολλοί, σημαντικοί βιολονίστες του καιρού του αφιέρωσαν έργα σ’ αυτόν. Ο βιολοντσελίστας Μ. Μπερτό ( Martin Berteau) ονόμασε μια από τις σονάτες του, La Gavinies. Πρωτοποριακό έργο του είναι τα Είκοσι τέσσερα Πρωϊνά, που δημοσιεύθηκαν το 1794, μια συλλογή από σπουδές για το βιολί οι οποίες περιλαμβάνουν εξαιρετικά περίπλοκα περάσματα με κύριο στόχο την απόκτηση ευχέρειας στο δοξάρι. Η δυσκολία των σπουδών αυτών θεωρείται ότι δεν ξεπεράστηκε παρά μόνον από τις σπουδές του Παγκανίνι. Το 1795, έγινε ο πρώτος καθηγητής βιολιού στο Ωδείο του Παρισιού.[8]
Στο τέλος της καριέρας του παρέμεινε στο Παρίσι, αλλά σπάνια εμφανιζόταν σε ρεσιτάλ. Εξακολούθησε να εργάζεται ως μουσικός στο Θέατρο Λουβουά (Théâtre de la Rue de Louvois) κατά τη δεκαετία του 1790, πιθανόν, λόγω του γεγονότος ότι δεν συνταξιοδοτήθηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση.[9] Ο Γκαβινιές έμεινε εργένης, αλλά είχε πολλούς φίλους και θαυμαστές. Υπήρξε φίλος του Ζαν-Ζακ Ρουσσώ και άλλων Γάλλων διανοουμένων της εποχής. Ήταν ένας γενναιόδωρος άνθρωπος, αποδεχόμενος οικονομικά δυσπραγείς μαθητές, δίνοντάς τους, περιστασιακά, δωρεάν μαθήματα ή, ακόμη, προσφέροντάς τους οικονομική στήριξη παρόλο που δεν ήταν ιδιαίτερα εύπορος. Η κληρονομιά του συνίστατο κυρίως σε ανέκδοτα χειρόγραφα και μουσικά όργανα.[10]
Ο Γκαβινιές ήταν φημισμένος στην εποχή του για τις αυτοσχεδιαστικές ικανότητες, την prima vista και, βέβαια, την εξαιρετική τεχνική του.[10] Επίσης, ήταν εξαιρετικά εκφραστικός (στοιχείο που κληρονόμησε από τον Λεκλέρ) και είχε ιδιαίτερες ικανότητες στη χρήση του δοξαριού, κάτι που φαίνεται στα δύσκολα μελωδικά περάσματα.[11] Στις συνθέσεις του, εκμεταλλεύεται ολόκληρη την έκταση του βιολιού, ιδιαίτερα στις σπουδές του, όπου καλλιεργείται έντονα η ευκινησία του αριστερού χεριού. Υπήρξε, επίσης, καλός δάσκαλος, ικανός να μεταφέρει με επιτυχία αυτή τη σπουδαία τεχνική στους μαθητές του.
Ο Γκαβινιές ήταν, κυρίως, γνωστός ως ερμηνευτής, διάδοχος του Λεκλέρ στην κορυφή της γαλλικής σχολής βιολιού.[10] Περιλαμβάνεται μεταξύ των μεγαλύτερων βιολονιστών της ιστορίας, σύμφωνα με τον Φ. Φαγιόλ (François Fayolle) στο έργο του, Σημειώσεις πάνω στους Κορέλι, Ταρτίνι, Γκαβινιές, Πουνιάνι και Βιότι (Παρίσι 1810). Ο Γκαβινιές δέχθηκε στοιχεία από την ιταλική τεχνική και εκείνη των Κρόιτσερ και Ροντέ.[9]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
