Πάπας Ονώριος Γ΄

Ο Ονώριος Γ΄ (Papa Onorio III, 1150 – 18 Μαρτίου 1227), γεννημένος Σένσιο Σαβέλλι, ήταν Πάπας από το 1216 μέχρι το 1227.

Πάπας Ονώριος Γ΄
Από	18 Ιουλίου 1216
Έως	18 Μαρτίου 1227
Προκάτοχος	Ιννοκέντιος Γ΄
Διάδοχος	Γρηγόριος Θ΄
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση	1150 Ρώμη, Παπικά Κράτη, Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Θάνατος	18 Μαρτίου 1227 Ρώμη, Παπικά Κράτη, Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Προσφωνήσεις του Πάπα Ονώριου Γ΄
Προσφώνηση αναφοράς	Αγιότατος
Προφορική προσφώνηση	Αγιότατε
Θρησκευτική προσφώνηση	Άγιος Πατέρας
Μεταθανάτια προσφώνηση	Δ/Δ

Πρώιμο έργο

Γεννήθηκε στη Ρώμη, γιος του Αϊμέρικο.^[1] Ήταν μέλος της Ρωμαϊκής Οικογένειας Σαβέλλι.^[2][3] Για μια περίοδο ήταν Κανονικός στην εκκλησία της Σάντα Μαρία Ματζόρε και αργότερα έγινε Καμεράριος της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας (5 Δεκεμβρίου 1189) και Καρδινάλιος της Σάντα Λουτσία στο Σίλικε στις 20 Φεβρουαρίου 1193.^[4][5] Υπό τον Πάπα Κλήμεντα Γ΄ και τον Πάπα Κελεστίνο Γ΄ ήταν θησαυροφύλακας της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, με αξιοσημείωτη την κατάρτιση του Liber Censuum, και χρημάτισε ενεργών Αντικαγκελάριος της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας από το 1194 μέχρι το 1198. Το 1197 έγινε δάσκαλος του μελλοντικού Άγιου Ρωμαίου Αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄, ο οποίος είχε δοθεί ως ward στον Πάπα Ιννοκέντιο Γ΄ από την χήρα Αυτοκράτειρα Κωνσταντία Χοενστάουφεν της Σικελίας.^[6] Ο Ιννοκέντιος Γ΄ τον αναγόρευσε Καρδινάλιο-Ιερέα το 1200 και απέκτησε τον Titulus του Αγίου Ιωάννη και Παύλου στην Ρώμη.^[7] Εκδιώχθηκε από Καμεράριος της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας το 1198, αλλά περίπου την ίδια περίοδο ανέλαβε τη θέση του Καμεράριου του Ιερού Κολλεγίου των Καρδιναλίων, θέση που διατήρησε μέχρι το 1216.^[5]

Παπική εκλογή

Κύριο λήμμα: Παπική εκλογή 1216

Ο Πάπας Ονώριος Γ΄ από τον Τζιότο.

Στις 18 Ιουλίου 1216, δεκαεπτά καρδινάλιοι παρόντες στο θάνατο του Ιννοκέντιου Γ΄ συνήλθαν στην Περούτζια (όπου ο Ιννοκέντιος Γ΄ είχε πεθάνει δύο ημέρες νωρίτερα) με τον σκοπό να εκλέξουν έναν νέο Πάπα. Η προβληματική κατάσταση στην Ιταλία, η απειλητική συμπεριφορά των Τατάρων, και ο φόβος ενός σχίσματος έκανε τους καρδινάλιους να συμφωνήσουν σε μια εκλογή μέσω συμβιβασμού. Οι Καρδινάλιοι Ουγκολίνο της Όστια (μετέπειτα Πάπας Γρηγόριος Θ΄) και Γκουίντο του Πρενέστε εξουσιοδοτήθηκαν να διορίσουν τον νέο Πάπα. Επέλεξαν τον Σένσιο Camerario, ο οποίος δέχθηκε την παπική τιάρα με απροθυμία και έλαβε το όνομα Ονώριος Γ΄. Χρίστηκε στην Περούτζα στις 24 Ιουλίου και στέφθηκε στη Ρώμη στις 31 Αυγούστου. Ανέλαβε τον καθεδρικό ναό του Λατερανού στις 3 Σεπτεμβρίου 1216. Ο ρωμαϊκός λαός ενθουσιάστηκε ιδιαίτερα με την εκλογή, επειδή ο Ονώριος Γ΄ ήταν ο ίδιος Ρωμαίος και με την άκρατη καλοσύνη του είχε γίνει προσφιλής στις καρδιές όλων. Όπως ο διάσημος προκάτοχός του Ιννοκέντιος Γ΄, αφιερώθηκε στην επίτευξη δύο μεγάλων στόχων: την ανάκτηση των Αγίων Τόπων κατά την Πέμπτη Σταυροφορία και μια πνευματική μεταρρύθμιση ολόκληρης της Εκκλησίας.^[4] Αλλά αντίθετα με τον Ιννοκέντιο Γ΄, προσπάθησε για αυτά τα επιτεύγματα με καλοσύνη και και επιείκεια παρά με πυγμή και δριμύτητα.

Πέμπτη Σταυροφορία

Πορτρέτο του Ονώριου Γ΄: λεπτομέρεια από το μωσαϊκό της αψίδας της Βασιλικής του Αγίου Παύλου Εκτός των Τειχών (1220) (Ρώμη, Ιταλία)

Η Πέμπτη Σταυροφορία υποστηρίχθηκε από τη Σύνοδο του Λατερανού του 1215, και ο Ονώριος άρχισε τις προετοιμασίες για να ξεκινήσει μια σταυροφορία το 1217. Για να προμηθευτούν τα απαραίτητα μέσα για αυτή την κολοσσιαία προσπάθεια, ο Πάπας και οι καρδινάλιοι θα συνεισέφεραν το ένα δέκατο του εισοδήματός του επί μια τριετία. όλοι οι άλλοι εκκλησιαστικοί θα συνεισέφεραν το ένα δωδέκατο. Αν και το ποσό που συγκεντρώθηκε ήταν σημαντικό, δεν ήταν οπωσδήποτε επαρκές για μια γενική Σταυροφορία όπως σχεδίαζε ο Ονώριος Γ΄.^[4] Οι προοπτικές έγιναν θετικές όταν ο Πέτρος Β΄ του Κουρτεναί στέφτηκε τον Απρίλιο του 1217 Λατίνος Αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης. Ο Δεσπότης της Ηπείρου Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας τον συνέλαβε στον δρόμο του για την Κωνσταντινούπολη, τον φυλάκισε και πέθανε στην φυλακή. Ο Ονώριος Γ΄ κάλεσε κατόπιν τον Ανδρέα Β΄ της Ουγγαρίας να εκπληρώσει τα σχέδια του πατέρα του Μπέλα Γ΄ της Ουγγαρίας για Σταυροφορία, του είχε κληροδοτήσει πολλά χρήματα για αυτό.^[8] Ο Ονώριος Γ΄ κάλεσε και άλλους Ευρωπαίους ηγεμόνες όπως ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν, ήταν μαθητής του και του ορκίστηκε ότι θα ξεκινούσε Σταυροφορία για τους Αγίους Τόπους (1217).^[4] Η καθυστέρηση του αυτοκράτορα ωστόσο ήταν πολύ μεγάλη παρά την επιμονή του Πάπα, το αποτέλεμα ήταν να αποτύχει παταγωδώς η εκστρατεία στην Αίγυπτο και να χαθεί η Δαμιέτη (8 Σεπτεμβρίου 1221). Οι υπόλοιποι ηγεμόνες δεν μπορούσαν να εγκαταλείψουν τις χώρες τους πολύ καιρό, ο Ανδρέας Β΄ της Ουγγαρίας ανακατέλαβε την Δαμιέτη αλλά η επιτυχία ήταν προσωρινή.^[4] Ο Φρειδερίκος Β΄ πείστηκε τελικά να ξεκινήσει μόνο όταν παντρεύτηκε την κόρη του Ιωάννη Μπριέν Ισαβέλλα Β΄ της Ιερουσαλήμ και έγινε με αυτόν τον τρόπο κληρονόμος του θρόνου των Ιεροσολύμων (24 Ιουνίου 1225). Η "Συνθήκη του Σαν Τζερμανό" έφερε ωστόσο άλλα δύο χρόνια καθυστέρηση στην έναρξη της Σταυροφορίας. Την εποχή που ο αυτοκράτορας ετοιμαζόταν στα σοβαρά να αναχωρήσει ο Ονώριος Γ΄ πέθανε και δεν πρόλαβε να δει τα όνειρα του για Σταυροφορία να εκπληρώνονται (18 Μαρτίου 1227), θα το πετύχει ο διάδοχος του Πάπας Γρηγόριος Θ΄.

Παραπομπές

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Πάπας Ονώριος Γ΄

1. St. Antoninus of Florence, Chronica, in Augustinus Theiner (editor), Caesaris S. R. E. Cardinalis Baronii, Od. Raynaldi et Jac. Laderchii Annales Ecclesiastici Tomus Vigesimus 1198-1228 (Barri-Ducis: Ludovicus Guerin 1870), under the year 1216, Νο. 17, σ. 355
2. «The Cardinals of the Holy Roman Church – Biographical Dictionary – Consistory of 1193». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 28 Μαρτίου 2013.
3. Renato Lefevre, "Un papa Savelli (Onorio III) che non fu Savelli," Strenna dei Romanisti 52 (1991) 283-290; and Gualtiero Sirtoli, "Onorio III: il permanere di un dubbio sulla sua appartenenza al lignaggio Savelli," Frate Francesco 71 (2005), 415-431
4. Herbermann, Charles, ed. (1913). "Pope Honorius III". Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company
5. https://cardinals.fiu.edu/bios1193.htm#Cencio
6. Collins 2009, σ. 260
7. Augustus Potthast, Regesta pontificum Romanorum I (Berlin 1874), σ. 466. Conradus Eubel, Hierarchia catholica medii aevi I editio altera (Monasterii 1913), σ. 3
8. Bárány, Attila (2012). "II. András balkáni külpolitikája [Andrew II's foreign policy in the Balkans]". In Kerny, Terézia; Smohay, András (eds.). II. András and Székesfehérvár [Andrew II and Székesfehérvár] (in Hungarian). Székesfehérvári Egyházmegyei Múzeum. σ. 462

• Το αρχικό κείμενο προέρχεται από την 9η έκδοση της Εγκυκλοπαίδειας Μπιτάνικα (1881). Παρακαλώ ενημερώστε να είναι απαραίτητο.

Πηγές

• Collins, Roger (2009). Keepers of the Keys of Heaven: A History of the Papacy. Basic Books.260
• Abbé César Auguste Horoy, Honorii III Romani pontificis opera Omnia 5 vols. (Paris 1879–1882).
• Pietro Pressuti (editor), I regesti del pontefice Onorio III dall anno 1216 al anno 1227 Vol. 1 (Roma 1884).
• J. Clausen, Papst Honorius III (1216-1227). Eine Monographie (Bonn: P. Hauptmann 1895).
• Ferdinand Gregorovius, History of Rome in the Middle Ages, Volume V.1 second edition, revised (London: George Bell, 1906) Book IX, Chapter 3, pp. 96–128.
• Narciso Mengozzi, Papa Onorio III e le sue relazioni col regno di Inghilterra (Siena: L. Lazzeri, 1911).
• Mauro Giacomo Sanna, Onorio III e la Sardegna (1216-1227) (Cagliari: Centro studi filologici sardi, 2013).
• Pierre-Vincent Claverie, Honorius III et l'Orient (1216-1227): Étude et publication de sources inédites des Archives vaticanes (ASV) (Leiden: Brill 2013).
• Thomas W. Smith, Curia and Crusade: Pope Honorius III and the Recovery of the Holy Land, 1216-1227 (Turnhout: Brepols, 2017).

τίτλοι της Καθολικής Εκκλησίας
Προκάτοχος Ιννοκέντιος Γ΄	Πάπας 1216–1227	Διάδοχος Γρηγόριος Θ΄