Ουρά

Η ουρά είναι το τμήμα στο πίσω μέρος του σώματος ενός ζώου· γενικά, ο όρος αναφέρεται σε ένα ευδιάκριτο, εύκαμπτο άκρο στον κορμό. Είναι το μέρος του σώματος που αντιστοιχεί περίπου στο ιερό οστό και τον κόκκυγα στα θηλαστικά, τα ερπετά και τα πουλιά. Ενώ οι ουρές είναι κατά κύριο λόγο χαρακτηριστικό των σπονδυλωτών, μερικά ασπόνδυλα, συμπεριλαμβανομένων των σκορπιών και των κολλεμβόλων, καθώς και τα σαλιγκάρια και οι γυμνοσάλιαγκες, έχουν άκρα σαν ουρές που μερικές φορές αναφέρονται ως ουρές. Αυτά που φέρουν ουρά αναφέρονται μερικές φορές ως «κερκοφόρα» και το τμήμα του σώματος που συνδέεται με ή κοντά στην ουρά δίνεται σε αυτά το επίθετο «ουραία».

Ουρά λιονταριού

Λειτουργία

Αρκτική αλεπού που κοιμάται με την ουρά της τυλιγμένη ως σκέπασμα.

Οι ουρές των ζώων έχουν διάφορους τρόπους χρήσης. Αποτελούν τρόπο μετακίνησης για τα ψάρια και ορισμένες άλλες μορφές θαλάσσιας ζωής.^[1] Πολλά ζώα της ξηράς χρησιμοποιούν τις ουρές τους για να απομακρύνουν τις μύγες και άλλα έντομα που τσιμπάνε.^[2] Ορισμένα είδη, συμπεριλαμβανομένων των γατών και των καγκουρό, χρησιμοποιούν τις ουρές τους για ισορροπία·^[3][4] μερικά, όπως οι μαϊμούδες του Νέου Κόσμου και τα οπόσουμ έχουν συλληπτήριες ουρές, οι οποίες είναι προσαρμοσμένες ώστε να τα επιτρέπουν να γραπώνουν τα κλαδιά των δέντρων.^[5]

Οι ουρές χρησιμοποιούνται επίσης για κοινωνική σηματοδότηση. Ορισμένα είδη ελαφιών επιδεικνύουν την άσπρη κάτω πλευρά των ουρών τους για να προειδοποιήσουν τα άλλα ελάφια που βρίσκονται κοντά σε πιθανούς κινδύνους,^[6] οι κάστορες χτυπούν το νερό με τις ουρές τους για να υποδείξουν κίνδυνο^[7] και οι κυνίδες (συμπεριλαμβανομένων των κατοικίδιων σκύλων) δείχνουν συναισθήματα μέσω της θέσης και της κίνησης των ουρών τους.^[8] Οι ουρές ορισμένων ειδών είναι θωρακισμένες και μερικές, όπως αυτές των σκορπιών, περιέχουν δηλητήριο.^[9]

Μερικά είδη σαύρας μπορούν να αποσυνδέσουν (δηλαδή να ρίξουν) τις ουρές τους από το σώμα τους. Αυτό μπορεί να τους βοηθήσει να ξεφύγουν από τα αρπακτικά ζώα, στα οποία είτε αποσπάται η προσοχή από την αποσυνδεδεμένη ουρά που κουνιέται είτε μένουν μόνο με την ουρά ενώ η σαύρα απομακρύνεται. Οι ουρές που πέφτουν με αυτόν τον τρόπο γενικά αναπτύσσονται με την πάροδο του χρόνου, αν και η αντικατεστημένη είναι συνήθως πιο σκούρα σε σχέση με την αρχική.^[10] Διάφορα είδη αρουραίων επιδεικνύουν μια παρόμοια λειτουργία με τις ουρές τους, στην οποία το εξωτερικό στρώμα αποβάλλεται προκειμένου το ζώο να διαφύγει από ένα θηρευτή.^[11]

Οι ουρές των περισσότερων πτηνών τελειώνουν σε μακριά φτερά που ονομάζονται πηδαλιώδη. Αυτά τα φτερά χρησιμοποιούνται ως πηδάλιο, βοηθώντας το πτηνό να κατευθυνθεί και να μανουβράρει κατά την πτήση· βοηθούν επίσης το πουλί να ισορροπήσει ενώ είναι σκαρφαλωμένο.^[12] Σε ορισμένα είδη - όπως τα παραδείσια πουλιά, οι μήνουροι, και πιο γνωστό το παγόνι - τα τροποποιημένα φτερά ουράς παίζουν σημαντικό ρόλο στην ερωτοτροπία.^[13] Τα εξαιρετικά άκαμπτα φτερά ουράς άλλων ειδών, συμπεριλαμβανομένων των δρυοκολαπτών και των δενδροκολαπτών, τούς επιτρέπουν να στηριχθούν σταθερά στους κορμούς των δέντρων.^[14]

Οι ουρές των ζώων βοσκής, όπως στα άλογα, χρησιμοποιούνται για να παρασέρνουν τα έντομα και να τοποθετείται ή να μετακινείται με τρόπους που υποδηλώνουν τη σωματική ή συναισθηματική κατάσταση του ζώου.^[15]

Παραπομπές

1. Robert W. Blake (26 Μαΐου 1983). Fish Locomotion. CUP Archive. σελ. 143. ISBN 978-0-521-24303-2.
2. Gilbert WALDBAUER· Gilbert Waldbauer (30 Ιουνίου 2009). What Good Are Bugs? Insects in the Web of Life. Harvard University Press. σελ. 253. ISBN 978-0-674-04474-6.
3. Outwitting Cats: Tips, Tricks and Techniques for Persuading the Felines in Your Life That What You Want Is Also What They Want. Rowman & Littlefield. σελ. 21. ISBN 978-1-59921-625-6.
4. Byron Dawson (2003). The Heinemann Science Scheme. Heinemann. σελ. 125. ISBN 978-0-435-58332-3.
5. Melissa Stewart (1 Ιανουαρίου 2007). New World Monkeys. Lerner Publications. σελ. 11. ISBN 978-0-8225-6765-3.
6. D. Muller-Schwarze (6 Δεκεμβρίου 2012). Chemical Signals: Vertebrates and Aquatic Invertebrates. Springer Science & Business Media. σελ. 47. ISBN 978-1-4684-1027-3.
7. Bruce M. Carlson (14 Οκτωβρίου 2008). Beneath the Surface: A Natural History of a Fisherman's Lake. Minnesota Historical Society. σελ. 240. ISBN 978-0-87351-656-3.
8. Stanley Coren· Sarah Hodgson (15 Φεβρουαρίου 2011). Understanding Your Dog For Dummies. John Wiley & Sons. σελ. 250. ISBN 978-1-118-05276-1.
9. Adele Richardson (1 Ιουλίου 2002). Scorpions. Capstone. σελ. 20. ISBN 978-0-7368-1318-1.
10. Stephen J. Divers· Douglas R. Mader (13 Δεκεμβρίου 2005). Reptile Medicine and Surgery. Elsevier Health Sciences. σελ. 3468. ISBN 1-4160-6477-X.
11. Mackenzie, SJ (2015). «Innervation and function of rat tail muscles for modeling cauda equina injury and repair». Muscle and Nerve 52: 94-102.
12. David Burnie (5 Μαΐου 2008). DK Eyewitness Books: Bird. DK Publishing. σελ. 19. ISBN 978-0-7566-6758-0.
13. Exploring Life Science. Marshall Cavendish. 2000. σελ. 731. ISBN 978-0-7614-7145-5.
14. Robert W. McFarlane (1994). A Stillness in the Pines: The Ecology of the Red-cockaded Woodpecker. Norton. σελ. 40. ISBN 978-0-393-31167-9.
15. Mary Pope Osborne· Natalie Pope Boyce (28 Οκτωβρίου 2014). Magic Tree House Fact & Fiction: Horses. Random House Children's Books. σελ. 113. ISBN 978-0-553-52368-3.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Tails στο Wikimedia Commons