Γραμμική οξυγραφία

Η γραμμική οξυγραφία είναι ειδική μέθοδος χαρακτικής σε μέταλλο με τη βοήθεια οξέος· ο όρος αποτελεί απόδοση στην ελληνική αντιστοίχων ξενικών (ιταλ. acquaforte, γαλλ. eau-forte). Ονομάζεται επίσης έτσι και το έργο που έχει εκτελεστεί με τη μέθοδο αυτή. Με την απαρχή της οξυγραφίας την περίοδο 1515-19 συνδέεται το όνομα του μεγαλύτερου Γερμανού ζωγράφου και χαράκτη Άλμπρεχτ Ντύρερ, ο οποίος χάραξε επτά οξυγραφίες σε πλάκες σιδήρου.

Ο στρατιώτης και η γυναίκα του (Γραμμική οξυγραφία του Ντάνιελ Χόπφερ ο οποίος θεωρείται ως ο πρώτος που εφάρμοσε αυτή την τεχνική στην χαρακτική (1504).

Η οξυγραφία «Χωριάτικος χορός» αποτελεί ένα από τα καλύτερα χαρακτικά έργα του Γερμανού ζωγράφου και χαράκτη Άλμπρεχτ Ντύρερ

Η οξυγραφία έφτασε στη μέγιστη αισθητική και τεχνική της αρτιότητα με κυριότερο εκπρόσωπο τον Ρέμπραντ (Οι τρεις σταυροί)

Η τεχνική

Στην τεχνική αυτή χρησιμοποιείται πλάκα από χαλκό, τσίγκο ή ατσάλι η οποία βάφεται με ειδικό βερνίκι. Ο χαράκτης ξύνει την επιφάνεια της πλάκας με βελόνες, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση του βερνικιού. Η πλάκα βυθίζεται στη συνέχεια σε οξύ και οι απογυμνωμένες επιφάνειες που δεν προστατεύονται από το βερνίκι αντιδρούν με το οξύ και χαράσσονται. Ανάλογα με τις επαναλήψεις και τη διάρκεια της οξείδωσης, γίνονται και βαθύτερες οι χαράξεις, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα να τυπώνονται πιο μαύρες. Όταν επιθυμεί ο χαράκτης να σταματήσει την οξείδωση σε κάποια περιοχή, καλύπτει τα οξειδωμένα σημεία της περιοχής αυτής με βερνίκι. Τελικό στάδιο προετοιμασίας της πλάκας είναι ο καθαρισμός της από το βερνίκι. Για να γίνει η εκτύπωση, προστίθεται μελάνι^[1].

'Ελληνες χαράκτες

Χαλκογραφία (οξυγραφία) του Λυκούργου Κογεβίνα

Από τους Έλληνες χαράκτες ο Δημήτριος Γαλάνης γνώρισε διεθνή φήμη. Εργάστηκε στο Παρίσι και αναγνωρίζεται ως ο αναμορφωτής της χαρακτικής του 20ου αι. Αξιόλογα επίσης έργα με οξυγραφίες δημιούργησαν ο Άγγελος Θεοδωρόπουλος ο οποίος διακρίθηκε κυρίως ως ξυλογράφος κι ο Γιάννης Κεφαλληνός.

Παραπομπές

1. www.forthdesignstudio.com^{[νεκρός σύνδεσμος]}

Πηγές

• A. Beguin: Dictionarie technique de l΄estambe, Βρυξέλλες 1971
• Εγκυκλοπαίδεια Δομή, τόμ. 22, ISBN 960-8177-72-3