Κλωντ Βινιόν

Ο Κλωντ Βινιόν (γαλλικά: Claude Vignon), γεννήθηκε στην Τουρ στις 19 Μαΐου 1593 και πέθανε στο Παρίσι στις 10 Μαΐου 1670, ήταν Γάλλος ζωγράφος, χαράκτης και εικονογράφος του μπαρόκ. Το έργο του περιλαμβάνει ιστορικούς πίνακες, ρωπογραφίες, αλληγορικές και μυθολογικές σκηνές, προσωπογραφίες.^[12]

Κλωντ Βινιόν
Η Παραβολή του Ανελέητου Υπηρέτη, 1629
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Claude Vignon (Γαλλικά)
Γέννηση	19  Μαΐου 1593[1][2][3] Τουρ
Θάνατος	10  Μαΐου 1670[1][4][5] Παρίσι
Χώρα πολιτογράφησης	Βασίλειο της Γαλλίας[6]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά[7]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	ζωγράφος[8] χαράκτης σκιτσογράφος οξυγράφος[9] σχεδιαστής[10] εικαστικός καλλιτέχνης[11]
Αξιοσημείωτο έργο	Christ Instructs Peter to Feed My Sheep Cleopatra killing herself The Vision of St Jerome
Επηρεάστηκε από	Καραβάτζο Ρέμπραντ
Οικογένεια
Σύζυγος	Charlotte de Leu Geneviève Ballard
Τέκνα	Φιλίπ Βινιόν[8] Σαρλότ Βινιόν Κλωντ Φρανσουά Βινιόν[8]
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	αυλικός ζωγράφος
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Με τον φίλο του Σιμόν Βουέ ήταν ένας από τους πιο γνωστούς Γάλλους ζωγράφους της εποχής του Λουδοβίκου ΙΓ'.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Κλωντ Βινιόν γεννήθηκε σε πλούσια οικογένεια στην Τουρ. Έλαβε την αρχική του καλλιτεχνική εκπαίδευση στο Παρίσι από τον μανιεριστή ζωγράφο Ζακόμπ Μπυνέλ, εκπρόσωπο της Δεύτερης Σχολής του Φονταινεμπλώ. Ταξίδεψε στη Ρώμη γύρω στο 1609–1610, όπου αποτέλεσε μέρος της γαλλικής κοινότητας ζωγράφων, μεταξύ των οποίων και οι Σιμόν Βουέ και Βαλεντέν ντε Μπουλόνι, και οι δύο εξέχοντα μέλη των Καραβαντζιστών, καλλιτέχνες που εργάζονταν σε στυλ επηρεασμένο από τον Καραβάτζο.^[13]

Ο Βινιόν επέστρεψε στη Γαλλία το 1616, όπου έγινε μέλος της Συντεχνίας Ζωγράφων του Παρισιού την ίδια χρονιά. Ταξίδεψε για δεύτερη φορά στη Ρώμη τον επόμενο χρόνο. Επισκέφτηκε επίσης την Ισπανία, όπου σύμφωνα με πληροφορίες δέχτηκε επίθεση από 8 ληστές στη Βαρκελώνη, ένας εκ των οποίων τον τραυμάτισε στο πρόσωπο.

Σκηνή συμποσίου,^[14] 1630-40

Εγκαταστάθηκε οριστικά στη Γαλλία το 1623 και παντρεύτηκε το 1624 την Σαρλότ ντε Λε, κόρη χαράκτη. Μετά την επιστροφή του στο Παρίσι έγινε ένας από τους πιο σεβαστούς, παραγωγικούς και επιτυχημένους καλλιτέχνες της πόλης. Προστάτες του ήταν ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΓ' και ο καρδινάλιος Ρισελιέ. Εργάστηκε για εκκλησιαστικά ιδρύματα καθώς και για ιδιώτες πελάτες, επίσης άσκησε το επάγγελμα του εμπόρου έργων τέχνης. Ήταν ιδιαίτερα περιζήτητος στον κύκλο του φημισμένου λογοτεχνικού σαλονιού στο μέγαρο της Κατρίν ντε Ραμπουγιέ. Η Αν-Ζενεβιέβ των Βουρβόνων-Κοντέ του ανέθεσε να διακοσμήσει τη γκαλερί στο κάστρο του Τορινί μεταξύ 1651 και 1653.^[15]

Μετά το θάνατο της πρώτης του συζύγου παντρεύτηκε τη Ζενεβιέβ Μπαλάρ το 1644. Από τους δύο γάμους του απέκτησε 24 παιδιά, μερικά από τα οποία έγιναν ζωγράφοι στο εργαστήριο του πατέρα τους: ανάμεσά τους οι γιοι του Κλωντ ο νεότερος (1633–1703) και Φιλίπ (1638–1701) και η κόρη του Σαρλότ (1639–;).

Ο Βινιόν έγινε δεκτός στη Βασιλική Ακαδημία Ζωγραφικής και Γλυπτικής το 1651. Το τελευταίο χρονολογημένο έργο του είναι από το 1656.^[16]

Πέθανε στο Παρίσι στις 10 Μαΐου 1670.

Έργο

Ο νεαρός τραγουδιστής, περ. 1622, Λούβρο

Ο Κλωντ Βινιόν δραστηριοποιήθηκε στο χώρο της γαλλικής τέχνης του 17ου αιώνα, κατά το πρώτο μισό του αιώνα, με θρησκευτικά, ιστορικά και μυθολογικά θέματα, προσωπογραφίες και σκηνές καθημερινής ζωής. Η επιρροή του Καραβάτζιο είναι ξεκάθαρα αναγνωρίσιμη στη δουλειά του, ειδικά στην αρχή της καριέρας του, λίγο μετά την επιστροφή του από την Ιταλία. Από το 1623 έως το 1638, φιλοτέχνησε αρκετούς πίνακες για την Παναγία των Παρισίων.^[17]

Εργάστηκε επίσης ως χαράκτης σε όλη την καριέρα του επιδεικνύοντας το ίδιο υψηλό επίπεδο τεχνικής δεξιοτεχνίας όπως και στους πίνακές του. Ήταν ένας από τους πιο εξέχοντες χαράκτες στη Γαλλία του 17ου αιώνα. Φιλοτέχνησε επίσης εικονογραφήσεις για εκδόσεις των Γάλλων συγγραφέων του λογοτεχνικού κύκλου των Πολυτίμων.

Έργα του υπάρχουν στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, σε εκκλησίες και σε ιδιωτικές γαλλικές και ξένες συλλογές. Το 1993, το Μουσείο Καλών Τεχνών της Τουρ του αφιέρωσε σημαντική έκθεση γιορτάζοντας την τέταρτη εκατονταετηρίδα από τη γέννησή του.

Επιλογή έργων

• 
  Ο Δαβίδ με το κεφάλι του Γολιάθ (1620-23), Ώστιν, Τέξας
• 
  Ο Σολομών και η Βασίλισσα του Σαβά, Λούβρο
• 
  Ο θάνατος της Λουκρητίας, κάστρο του Μπλουά
• 
  Έγκυος νεαρή γυναίκα εκλιπαρεί δικαιοσύνη από πολεμιστή, μουσείο της Ντιζόν
• 
  Το όνειρο του ιππότη, περ. 1640
• 
  Η Κλεοπάτρα αυτοκτονεί, 1645, Μουσείο Καλών Τεχνών της Ρεν
• 
  Θρήνος του Αγίου Πέτρου, (1623-1630), Μουσείο του Στάνφορντ, Καλιφόρνια
• 
  Ο πίνακας αναπαριστά τον Θρήνο του νεκρού Χριστού με τον Λουδοβίκο ΙΓ' και την Άννα της Αυστρίας, 1634, Μουσείο Πικαρδίας, Αμιένη,

Παραπομπές

1. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 149620558. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
2. (Αγγλικά) SNAC. w63b6hwb. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
3. (Αγγλικά) Discogs. 3546720. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
4. «Claude Vignon». (Ολλανδικά) RKDartists. 80975.
5. «Benezit Dictionary of Artists» (Αγγλικά) Oxford University Press. 2006. B00191010. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017. ISBN-13 978-0-19-977378-7.
6. (Αγγλικά, Μποκμάλ, Σουηδικά, Φινλανδικά, Δανικά, Εσθονικά) KulturNav. 12  Φεβρουαρίου 2016. 0b326b8b-c0c8-4abc-8109-9ec7992b26d8. Ανακτήθηκε στις 28  Φεβρουαρίου 2016.
7. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb149620558. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
8. (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 2  Νοεμβρίου 2017. 500008549. Ανακτήθηκε στις 22  Μαΐου 2021.
9. Ανακτήθηκε στις 24  Ιουνίου 2019.
10. Collectie Boijmans Online. www.boijmans.nl/en/collection/artworks/156510/feeding-the-hungry-and-giving-drink-to-the-thirsty. Ανακτήθηκε στις 19  Απριλίου 2024.
11. www.museabrugge.be/collection/work/id/2014_GRO1676_III. Ανακτήθηκε στις 24  Μαΐου 2024.
12. . «wikiwand.com/fr/Claude_Vignon».
13. Brugerolles, Emmanuelle, Le Dessin en France au XVIIe siècle dans les collections de l’Ecole des Beaux-Arts, Paris, Ecole nationale supérieure des beaux-arts éditions, 2001, p. 28-31, Cat. 4.
14. . «sothebys.com/en/auctions/ecatalogue/2010/old-masters».
15. Paola Pacht Bassani. "Vignon, Claude." Grove Art Online. Oxford Art Online. Oxford University Press. Web. 2 November 2016
16. . «universalis.fr/encyclopedie/claude-vignon/».
17. . «theworldsartist.com/artist/claude-vignon».

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Claude Vignon στο Wikimedia Commons