Καστρ

Καστρ
	; Έμβλημα
	; Έμβλημα
Διοίκηση
Χώρα	Γαλλία
Διοικητική υπαγωγή	καντόνιο της Καστρ-Εστ, καντόνιο της Καστρ-Νορ, καντόνιο της Καστρ-Ουέστ, καντόνιο της Καστρ-Συντ, Ταρν και διαμέρισμα της Καστρ
• Δήμαρχος της Καστρ	Πασκάλ Μπυζίς (από 2001)
Ταχυδρομικός κώδικας	81100
Κωδικός Κοινότητας	81065
Πληθυσμός	42.672 (1 Ιανουαρίου 2021)
Έκταση	98,17 km²
Υψόμετρο	170 μέτρα, 151 μέτρα και 367 μέτρα
Ζώνη ώρας	UTC+01:00 (επίσημη ώρα); UTC+02:00 (θερινή ώρα)
	Καστρ
Ιστότοπος	http://www.ville-castres.fr
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Η Καστρ (γαλλικά: Castres‎‎) είναι κοινότητα και πρωτεύουσα διαμερίσματος στον νομό Ταρν της διοικητικής περιοχής Οξιτανίας, στη νότια Γαλλία. Βρίσκεται στην πρώην γαλλική επαρχία Λανγκεντόκ. Έχει πληθυσμό 41.338 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2016.

Γρήγορες Πληροφορίες Καστρ, Διοίκηση ...

Κλείσιμο

Είναι ένα από μεγαλύτερα βιομηχανικά κέντρα της Οξιτανίας (μετά την Τουλούζη, το Ταρμπ και το Αλμπί).

Η πόλη είναι γνωστή σαν γενέτειρα του διάσημου σοσιαλιστή ηγέτη Ζαν Ζωρές και για το σημαντικό μουσείο Γκόγια, με έργα Ισπανών ζωγράφων.^[7]

Οι κάτοικοι ονομάζονται Καστραί.

Η Καστρ είναι χτισμένη στις όχθες του ποταμού Αγκού.

Βρίσκεται σε υψόμετρο 172 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας σε απόσταση 45 χιλιομέτρων νοτιοανατολικά της πρωτεύουσας του νομού Ταρν Αλμπί, και 79 χιλιόμετρα ανατολικά της Τουλούζης, πρωτεύουσας της Οξιτανίας.

Έχει πληθυσμό 41.338 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2016 και η ευρύτερη αστική περιοχή ανέρχεται σε 67.593 κατοίκους (2013).

Η πόλη διαρρέεται από βορρά προς νότο από τους ποταμούς Αγκού, Τορέ και Ντυράνκ. Ο ποταμός Τορέ αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος των νοτιοανατολικών συνόρων της και έπειτα εκβάλλει στον Αγκού, ο οποίος αποτελεί μέρος των δυτικών συνόρων της.

Από το 1790 έως και 1797 η Καστρ ήταν η πρωτεύουσα του νομού Ταρν.

Από το 2000 η Καστρ συνεργάστηκε με την κοντινή πόλη Μαζαμέ, που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της Καστρ, καθώς και με τα προάστια και κοινότητες της περιοχής τους και δημιούργησαν την ευρύτερη διακοινοτική περιοχή Καστρ-Μαζαμέ (Communauté d'agglomération de Castres-Mazamet), η οποία διαδέχτηκε μια προηγούμενη περιοχή που είχε δημιουργηθεί το 1993. Η ευρύτερη διακοινοτική περιοχή Καστρ-Μαζαμέ συγκεντρώνει 16 ανεξάρτητες κοινότητες (συμπεριλαμβανομένων των Καστρ και Μαζαμέ), με συνολικό πληθυσμό 78.244 κατοίκων, κατά την απογραφή του 2015, το 54% του πληθυσμού των οποίων ζει στην κοινότητα Καστρ, το 13% στην κοινότητα Mαζαμέ, και το υπόλοιπο στις κοινότητες της περιοχής.

Η ευρύτερη διακοινοτική περιοχή Καστρ-Μαζαμέ δημιουργήθηκε για να συντονίσει καλύτερα τις μεταφορές, τις υποδομές, τη στέγαση και την οικονομική πολιτική μεταξύ των κοινοτήτων της περιοχής.

Ίδρυση

Το όνομα της πόλης προέρχεται από το λατινικό castrum και σημαίνει «οχυρωμένο μέρος». Η πόλη αναπτύχθηκε γύρω από το μοναστήρι Βενεδικτίνων Σαιν-Μπενουά, το οποίο πιστεύεται ότι ιδρύθηκε το 647 μ.Χ., ενδεχομένως στη θέση ενός παλιού ρωμαϊκού οχυρού (castrum). Ήταν επί αιώνες στάση στον δρόμο που οδηγούσε στο Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα της Ισπανίας, επειδή στην εκκλησία της, χτισμένη τον 9ο αιώνα, υπήρχαν τα λείψανα του Αγίου Βικεντίου, αγίου μάρτυρα της Ισπανίας. Ήταν τόπος κάποιας σημασίας ήδη από τον 12ο αιώνα και κατατάχθηκε ως η δεύτερη πόλη της περιοχής πίσω από το Αλμπί. Η πόλη απέκτησε καταστατικό χάρτη τον 12ο αιώνα από τον περίφημο οίκο Τρενκαβέλ, που ήταν υποκόμητες του Αλμπί. Βάσει του χάρτη, η Καστρ κυβερνήθηκε από συμβούλιο τοπικών αρχόντων.

Κομητεία της Καστρ

Κατά τη διάρκεια της Σταυροφορίας των Αλβιγηνών, η πόλη παραδόθηκε μόνη της στον Σιμόν ντε Μονφόρ και έτσι περιήλθε στο βασίλειο της Γαλλίας το 1229. Το 1317 ο Πάπας Ιωάννης ΚΒ΄ ίδρυσε την επισκοπή της Καστρ. Το 1356, η πόλη αναβαθμίστηκε σε κομητεία από τον βασιλιά Ιωάννη Β' της Γαλλίας. Ωστόσο, την εποχή εκείνη υπέφερε πολύ από την επιδημία της μαύρης πανώλης του 1347-1348, στη συνέχεια από τον Μαύρο Πρίγκιπα της Αγγλίας και τους ληστές των δρόμων (σπείρες πρώην μισθοφόρων) που ρήμαζαν τη χώρα κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου. Κατά συνέπεια, από τα τέλη του 14ου αιώνα, η πόλη εισήλθε σε περίοδο απότομης πτώσης. Το 1375, έμειναν μόνο 4.000 κάτοικοι στην πόλη, μόνο το μισό του πληθυσμού σε σχέση με έναν αιώνα πριν. Μετά τη δήμευση των εδαφών του Ζακ ντ'Αρμανιάκ, δούκα του Νεμούρ, στον οποίο υπάγονταν η κομητεία της Καστρ, παραχωρήθηκε το 1476 από τον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΑ' στον Μποφίλ ντε Ζυζ, ιταλό ευγενή τυχοδιώκτη διπλωμάτη, αλλά οι οικογενειακές διαμάχες (ανάμεσα στον ίδιο, την κόρη του και τον πεθερό του) οδήγησαν την κομητεία να ενωθεί με το γαλλικό Στέμμα υπό τον βασιλιά Φραγκίσκο Α', το 1519.

Μεταρρύθμιση

Περί το 1560, η πλειοψηφία του πληθυσμού της Καστρ ασπάστηκε τη Μεταρρύθμιση. Στους Θρησκευτικούς πολέμους του τέλους του 16ου αιώνα οι κάτοικοι τάχθηκαν με την προτεσταντική παράταξη, οχύρωσαν την πόλη και ίδρυσαν μια ανεξάρτητη δημοκρατία. Η Καστρ ήταν ένα από τα μεγαλύτερα προτεσταντικά οχυρά στη νότια Γαλλία, μαζί με το Μοντωμπάν και τη Λα Ροσέλ. Ο Ερρίκος της Ναβάρας, ηγέτης των Ουγενότων, ο οποίος αργότερα έγινε βασιλιάς Ερρίκος Δ' της Γαλλίας, παρέμεινε στην πόλη το 1585. Οι Ουγενότοι της Καστρ καθυποτάχθηκαν ωστόσο από τον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΓ' το 1629 και ο Ρισελιέ ήρθε στην Καστρ ο ίδιος για να παραστεί στην κατεδάφιση των οχυρώσεων.

Παρ 'όλα αυτά, μετά τους θρησκευτικούς πολέμους, η πόλη απολάμβανε μια περίοδο ταχείας επέκτασης. Οι επιχειρήσεις και οι παραδοσιακές εμπορικές δραστηριότητες αναβίωσαν, ιδίως γούνας και δέρματος, βυρσοδεψίας, και κυρίως εμπορίας μαλλιού. Ο πολιτισμός άκμασε ξανά, με την ίδρυση της Ακαδημίας της Καστρ το 1648. Η Καστρ μετατράπηκε από την Καθολική Εκκλησία σε κέντρο της Αντιμεταρρύθμισης, ιδρύοντας πολλά μοναστήρια στην πόλη και το επισκοπικό μέγαρο, το πιο διάσημο μνημείο της πόλης σήμερα. Ένας νέος καθεδρικός ναός χτίστηκε επίσης, μετά τις καταστροφές των θρησκευτικών πολέμων. Ίσως ακόμη πιο σημαντικό, η Καστρ έγινε έδρα ενός Δικαστηρίου αποσπασμένου από το Κοινοβούλιο της Τουλούζης και υπεύθυνο για την εξέταση των υποθέσεων που αφορούσαν τους Ουγενότους του Λανγκεντόκ, μέτρο προστασίας τους βάσει του διατάγματος της Νάντης. Αυτό το δικαστήριο προσέλκυσε πολλές επιχειρήσεις στην πόλη. Το 1665 υπήρχαν 7.000 κάτοικοι στην Καστρ, από τους οποίους 4.000 ήταν Καθολικοί και 3.000 Προτεστάντες.

Το 1670 όμως το Δικαστήριο μεταφέρθηκε, προς μεγάλη δυσαρέσκεια ακόμη και των καθολικών πολιτών της πόλης, οι οποίοι έχασαν μια σημαντική πηγή επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και έσοδα με την αναχώρηση των δικηγόρων και των εναγόντων. Ακολούθησε σύντομα η ανάκληση του διατάγματος της Νάντης και η πόλη υπέφερε οικονομικά όταν οι σημαντικότεροι Ουγενότοι επέλεξαν να εξοριστούν. Τότε ήρθε η επιδημία πανώλης του 1720-1721 και η πυρκαγιά του 1724. Τέλος, η Καστρ έχασε τον καταστατικό χάρτη της το 1758.

Οι διακρίσεις και διώξεις κατά των Ουγενότων άργησαν να εξαφανισθούν. Στη δεκαετία του 1760, λίγα χρόνια μετά την υπόθεση Calas στην Τουλούζη,^[8]^[9] η Καστρ ήταν στην επικαιρότητα για παρόμοιο περιστατικό: το ζεύγος Σιρβέν, και οι δύο Ουγενότοι, κατηγορήθηκαν λανθασμένα ότι δολοφόνησαν την κόρη τους για να την αποτρέψουν από τη μεταστροφή της στον καθολικισμό. Δικάστηκαν ερήμην και καταδικάστηκαν σε θάνατο στις 29 Μαρτίου 1764 αλλά τελικά απαλλάχθηκαν το 1771. Ανάμεσα στους υπερασπιστές τους ήταν και ο Βολταίρος.^[10]

Σύγχρονη εποχή

Το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης έγινε γενικά ευπρόσδεκτο στην Καστρ, ιδιαίτερα μεταξύ των τοπικών Ουγενότων εμπόρων και επιχειρηματιών, αλλά η πλειοψηφία του πληθυσμού παρέμεινε μετριοπαθής κατά τη διάρκεια ολόκληρης της περιόδου. Η επισκοπή που είχε ιδρυθεί το 1317 καταργήθηκε και η πόλη έγινε αργότερα μέρος της επισκοπής του Αλμπί. Η Καστρ, πρωτεύουσα του νομού Ταρν από το 1790, υποβαθμίστηκε σε πρωτεύουσα διαμερίσματος από το 1797 και το Αλμπί έγινε η πρωτεύουσα του νομού.

Παρά αυτές τις αποτυχίες, τον 19ο αιώνα η οικονομία της πόλης εξελίχθηκε σε μεγάλο βαθμό και η πόλη μεγάλωσε έξω από το παλιό μεσαιωνικό κέντρο. Ήδη το 1815 εγκαταστάθηκε στην πόλη ο πρώτος μηχανοποιημένος μύλος. Αρχικά εξειδικευμένη σε πολυτελή υφάσματα, η κλωστοϋφαντουργία της Καστρ στράφηκε προς πιο συνηθισμένα είδη υφάσματος, των οποίων οι αγορές ήταν σημαντικά μεγαλύτερες. Περί το 1860, υπήρχαν 50 μύλοι στην πόλη, απασχολώντας 3.000 άτομα. Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι μηχανολογικές βιομηχανίες εμφανίστηκαν δίπλα στην κλωστοϋφαντουργία, γεγονός που οδήγησε την πόλη να γίνει ένα σημαντικό οπλοστάσιο για τον γαλλικό στρατό κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Καστρ συνδέθηκε με το γαλλικό σιδηροδρομικό δίκτυο το 1865. Στα τέλη του 19ου αιώνα, η Καστρ ήταν η μεγαλύτερη πόλη στον νομό Ταρν, με 5.000 περισσότερους κατοίκους από το Αλμπί.

Ωστόσο, τον 20ο αιώνα η πόλη εισήλθε σε μια νέα περίοδο παρακμής. Παρόλο που βγήκε από τους δύο παγκόσμιους πολέμους χωρίς να υποστεί βλάβη από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις και μάχες που έλαβαν χώρα στη νοτιοδυτική Γαλλία, η τοπική οικονομία είχε πληγεί από τις αλλαγές. Όπως και πολλές πόλεις της Ευρώπης που είχαν ωφεληθεί περισσότερο από τη Βιομηχανική Επανάσταση, η Καστρ αντιμετώπισε μια δύσκολη αναδιάρθρωση της βιομηχανικής της βάσης.

Σημερινή εικόνα

Η Καστρ έχει αναπτύξει οικονομικό δυναμισμό χάρη στην ανάπτυξη του βιομηχανικού τομέα με την εγκατάσταση μεγάλων βιομηχανικών μονάδων και επιχειρήσεων στην περιοχή της.

Επιπλέον, η πανεπιστημιούπολη (περίπου 1.500 φοιτητές), η IUT Paul-Sabatier Toulouse III και η σχολή μηχανικών συμβάλλουν στη βελτίωση της έρευνας σε τομείς όπως η χημεία, η υγεία, η πληροφορική και η τεχνολογία,η μηχανολογία κλπ.

Η πόλη έχει ένα παγοδρόμιο, ένα ιππικό κέντρο, ένα γήπεδο γκολφ, ένα κάμπινγκ, ένα αθλητικό στάδιο, μια ομάδα ράγκμπι (5 φορές γαλλική πρωταθλήτρια). Ο τουρισμός αυξάνεται και τα μουσεία Γκόγια και Ζωρές συγκεντρώνουν πολλούς επισκέπτες.

Οι κυριότερες βιομηχανίες είναι η μηχανική και η ηλεκτρολογία, οι εργαλειομηχανές, τα ξύλινα έπιπλα, ο γρανίτης, η κλωστοϋφαντουργία, η γούνα και η επίστρωση δέρματος, η βυρσοδεψία, τα χημικά, τα φαρμακευτικά και καλλυντικά προϊόντα και η εκλεκτική αναπαραγωγή αγελάδων.

Η ευρύτερη διακοινοτική περιοχή έχει αναπτύξει από το 2001 μια τεράστια ζώνη δραστηριοτήτων (ZAC Causse) κοντά στον αερολιμένα, η οποία αντιπροσωπεύει το μέλλον του χώρου απασχόλησης. Προσανατολίζεται κυρίως στις νέες τεχνολογίες και στη βιομηχανία χημικών προϊόντων (στα πλαίσια των επιχειρήσεων βιοκαυσίμων). Στις αρχές του 2006 της απονεμήθηκε το σήμα Technopole.^[11]

Κοντά στην Καστρ, 200 εταιρείες εξάγουν ετησίως 150.000 τόνους ακατέργαστου γρανίτη από την ορεινή περιοχή Σιντόμπρ, που βρίσκεται 12 χιλιόμετρα ανατολικά της πόλης.

Η Καστρ διασχίζεται από βορρά προς νότο από τον ποταμό Αγκού, ο οποίος πλαισιώνεται από παλιά σπίτια των οποίων οι άνω όροφοι καθρεφτίζονται στα νερά του. Κάθε ένα από τα σπίτια στη δεξιά όχθη έχει διαφορετικό χαρακτήρα: μερικά είναι κτισμένα με τούβλα, άλλα είναι βαμμένα σε φωτεινά χρώματα, μερικά έχουν ξύλινες βεράντες και άλλα κομψά παράθυρα.
Ο καθεδρικός ναός του Σαιν Μπενουά είναι η σημαντικότερη εκκλησία της Καστρ και χρονολογείται από τον 17ο και τον 18ο αιώνα.
Το δημαρχείο στεγάζεται στο επισκοπικό μέγαρο, το οποίο σχεδιάστηκε τον 17ο αιώνα από τον Ζυλ Αρντουέν-Μανσάρ, τον αρχιτέκτονα των Βερσαλλιών και με κήπους σχεδιασμένους από τον Αντρέ Λε Νοτρ, τον σχεδιαστή των κήπων στις Βερσαλλίες. Ο ρωμανικός πύργος δίπλα του (Tour Saint Benoît) είναι η μόνη επιβίωση του παλιού αβαείου των Βενεδικτίνων.
Η πόλη διαθέτει μερικά παλιά αρχοντικά του 16ου και 17ου αιώνα, συμπεριλαμβανομένου του αναγεννησιακού μεγάρου Ναϊράκ.
Στην Κάστρ βρίσκεται το Μουσείο Γκόγια, που δημιουργήθηκε το 1840, το οποίο περιέχει τη μεγαλύτερη συλλογή ισπανικών έργων ζωγραφικής στη Γαλλία. Ένα μουσείο Ζαν Ζωρές άνοιξε επίσης το 1954 στο σπίτι όπου ο Ζαν Ζωρές γεννήθηκε το 1859.
Η πόλη έχει το σπάνιο προνόμιο να κατέχει ένα καριγιόν που δεν σταμάτησε να ηχεί από τότε που εγκαταστάθηκε το 1847. Είναι μέρος της εκκλησίας Νοτρ-Νταμ-ντε-λα-Πλατέ.
Ένας ιδιωτικός βοτανικός κήπος, επισκέψιμος από το κοινό.