Καρλόττα του Μονπανσιέ

Η Καρλόττα, γαλλ. Charlotte de Bourbon (1546/47 - 5 Μαΐου 1582) από τον Οίκο των Βουρβόνων ήταν η τέταρτη κόρη του Λουδοβίκου του Μονπανσιέ και της Ζακλίν του Λονουί. Με τον γάμο της έγινε πριγκίπισσα της Οράγγης.

Καρλόττα του Μονπανσιέ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Charlotte de Montpensier (Γαλλικά)
Γέννηση	1546[1][2][3]
Θάνατος	5  Μαΐου 1582[3][4] Αμβέρσα
Αιτία θανάτου	πνευμονία
Τόπος ταφής	Καθεδρικός Ναός της Αμβέρσας
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία
Θρησκεία	Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά[5]
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
Σύζυγος	Γουλιέλμος Α΄ της Οράγγης (από 1575)[6]
Τέκνα	Λουίζα Γιουλιάνα του Νάσσαου Ελισάβετ του Νάσσαου Αικατερίνη Βελγική του Νάσσαου Καρλόττα Φλαντρίνα του Νάσσαου Καρλόττα Βραβαντίνα του Νάσσαου Αιμιλία Αντβερπιάνα του Νάσσαου
Γονείς	Λουδοβίκος Γ΄ της Βουρβόνης και Ζακλίν του Λονουί
Αδέλφια	Φραγκίσκος του Μονπανσιέ Φραγκίσκη της Βουρβόνης-Βαντόμ
Οικογένεια	Β΄ Οίκος της Βουρβόνης-Μονπανσιέ
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	αββέσσα (1565–1571, Jouarre Abbey)
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βιογραφία

Η μητέρα της, Ζακλίν, ήταν πιστή στον Καλβινισμό τον οποίο και δίδασκε κρυφά στα παιδιά της. Ο πατέρας της έστειλε τις κόρες του σε μοναστήρια για να τις αποκόψει από την επιρροή της μητέρας τους. Η δεκατριάχρονη Καρλόττα ικέτεψε να μείνει με τη μητέρα της, που πέθανε τον καιρό που βρισκόταν στο μοναστήρι.^[7] Ο πατέρας της την πρόοριζε για μοναστική ζωή. Όταν επισημοποιήθηκε ως μοναχή στην ηλικία των δεκατριών, έφτιαξε επίσημη γραπτή διαμαρτυρία.^[8]

Άλλες πηγές λένε ότι σκοπός του Λουδοβίκου ήταν να αποφύγει τις προίκες. Το σχέδιο ήταν η Καρλόττα να διαδεχθεί τη θεία της ως ηγουμένη μετά τον θάνατό της, κάτι που πραγματοποιήθηκε ενάντια στη θέλησή της. Ως ηγουμένη, κατηχήθηκε κρυφά στον Καλβινισμό από έναν ιερέα^[9] Η νεαρή Καρλόττα συγκλόνισε την οικογένειά της και το βασίλειο εγκαταλείποντας το μοναστήρι το 1572, επισημοποιώντας τον προσηλυτισμό της στον Καλβινισμό, ενώ, με συμβουλή της Ιωάννας της Ναβάρρας, δραπέτευσε στο Παλατινάτο. ^[10]

Γάμος

Στις 24 Ιουνίου του 1574 η Καρλόττα παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο Α΄ των Νάσσαου πρίγκιπα της Οράγγης και είχε τέκνα:

• Λουίζα-Γιουλιάνα 1576-1644, παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Δ΄ των Βίττελσμπαχ εκλέκτορα του Παλατινάτου.
• Ελισάβετ 1577-1642, παντρεύτηκε τον Ερρίκο ντε Λα Τουρ ντ' Ωβέρν δούκα του ΜΠουγιόν.
• Αικατερίνη-Βελγική 1578-1648, παντρεύτηκε τον Φίλιππο-Λουδοβίκο Β΄ κόμη του Χανάου-Μύντσενμπεργκ.
• Καρλόττα-Φλαντρίνα 1579-1640, μοναχή Καθολική.
• Καρλόττα-Βραβαντίνα 1580-1631, παντρεύτηκε τον Κλωντ ντε Λα Τρεμουάλ δούκα του Τουάρ.
• Αιμιλία-Αντβερπιάνα 1581-1657, παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο-Καζιμίρ κόμη του Παλατινάτου-Τσβάιμπρυκεν-Λάντζμπεργκ.

Ο γάμος τους ήταν πολύ ευτυχισμένος, καθώς λέγεται ότι ήταν ο μόνος γάμος του Γουλιέλμου από έρωτα, και μάλιστα αύξησε τη δημοτικότητά του στο βασίλειο.^[11]

Η Καρλόττα πέθανε το 1582 από υπερκόπωση, ενώ περιέθαλψε τον Γουλιέλμο, που είχε επιβιώσει από απόπειρα δολοφονίας.^[12] Αν και ο Γουλιέλμος θεωρούταν στωικός, υπήρχε ο φόβος ότι θα πέθαινε αν μάθαινε για τον θάνατό της.^[13] Μετά τον θάνατό της, παντρεύτηκε τη Λουίζ ντε Κολινί, με την οποία απέκτησε έναν γιο.

Ο αδερφός του Γουλιέλμου Ιωάννης ΣΤ΄ του Νάσσαου-Ντίλενμπουργκ, που αρχικά είχε εναντιωθεί στον γάμο της Καρλόττας με τον Γουλιέλμο, τίμησε τη μνήμη της Καρλόττας ως "γνωστή για την αρετή της, την πίστη της, την μεγάλη ευφυία της, όσο υπέροχη όσο ο Γουλιέλμος επιθυμούσε.^[14]

Παραπομπές

1. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 134287363. Ανακτήθηκε στις 15  Οκτωβρίου 2015.
2. British Museum person-institution thesaurus. 147839. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
3. Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p11320.htm#i113200. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
4. Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003. I00000012.
5. «Identifiants et Référentiels» (Γαλλικά) Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. 122192109. Ανακτήθηκε στις 11  Μαΐου 2020.
6. p11320.htm#i113200. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
7. Famous Women of the Reformed Church|date=1901 page=103}
8. Robin, Larsen and Levin (2007). Encyclopedia of Women in the Renaissance: Italy, France, and England. p. 56.
9. Wedgwood, C.V. William the Silent, Jonathan Cape, 1944, p. 153
10. Charmarie Blaisdell, ‘Religion, Gender, and Class: Nuns and Authority in Early Modern France’, in Michael Wolfe (ed.), Changing Identities in Early Modern France (London, 1997), pp.147–168, p155
11. Wedgwood, C.V. William the Silent Phoenix Press 2001 p.152
12. Wedgwood p. 235
13. Wedgwood, p.235
14. Wedgwood, p.157

Πηγές

• Blaisdell, Charmarie, ‘Religion, Gender, and Class: Nuns and Authority in Early Modern France’, in Michael Wolfe (ed.), Changing Identities in Early Modern France (London, 1997), pp. 147–168.
• Dalberg-Acton, John Emerich Edward, et al. The Cambridge Modern History. Vol. III, New York: Macmillan Co, 1902. googlebooks.com Accessed July 30, 2007
• Robin, Diana Maury; Larsen, Anne R; Levin, Carole (2007). Encyclopedia of Women in the Renaissance: Italy, France, and England. ABC-CLIO.