μυθιστόρημα του Εμίλ Ζολά From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Ζερμινάλ (Germinal) είναι μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Εμίλ Ζολά, το δέκατο τρίτο στην εικοσάτομη «σειρά» του «Οι Ρουγκόν-Μακάρ». Θεωρούμενο από πολλούς ως το αριστούργημα του Ζολά και ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα στη γαλλική παράδοση του είδους, το έργο αποτελεί μία ασυμβίβαστα σκληρή και ρεαλιστική αφήγηση των συνθηκών εργασίας και μιας απεργίας των ανθρακωρύχων στη βόρεια Γαλλία τη δεκαετία του 1860. Μέχρι σήμερα έχει εκδοθεί και μεταφρασθεί σε περισσότερες από εκατό χώρες, ενώ έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.
 | |
| Συγγραφέας | Εμίλ Ζολά |
|---|---|
| Τίτλος | Germinal |
| Γλώσσα | Γαλλικά |
| Ημερομηνία δημιουργίας | 1885 |
| Πολιτιστικό κίνημα | Νατουραλισμός Ρεαλισμός |
| Μορφή | μυθιστόρημα |
| Θέμα | απεργία mining in France |
| Βασίζεται σε | d:Q3115076 |
| Σειρά | Οι Ρουγκόν-Μακάρ |
| Χαρακτήρες | Étienne Lantier |
| Τόπος | Ανθρακοφόρος λεκάνη του Νορ-Πα-ντε-Καλέ |
| LC Class | OL118986W |
| LΤ ID | 22853 |
| Προηγούμενο | Η χαρά της ζωής |
| Επόμενο | Το Έργο |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Το Ζερμινάλ γράφτηκε μεταξύ του Απριλίου 1884 και του Ιανουαρίου 1885. Δημοσιεύθηκε πρώτα σε συνέχειες στο περιοδικό Gil Blas από τον Νοέμβριο 1884 έως τον Φεβρουάριο 1885, και μετά, τον Μάρτιο του 1885, κυκλοφόρησε και σε μορφή βιβλίου.
Ο τίτλος αναφέρεται στην ονομασία ενός ανοιξιάτικου μήνα του Γαλλικού Επαναστατικού Ημερολογίου. Το Germen είναι λατινική λέξη που σημαίνει «σπόρος». Το μυθιστόρημα περιγράφει την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον που σπέρνεται ανάμεσα στους ανθρακωρύχους.
Κεντρικός χαρακτήρας του έργου είναι ο Ετιέν (Στέφανος) Λαντιέ, νεαρός μετανάστης που φθάνει στην κωμόπολη Μοντσού, στη βόρεια Γαλλία, για να κερδίσει το ψωμί του ως ανθρακωρύχος. Είχε απολυθεί από την προηγούμενη δουλειά του στους σιδηροδρόμους επειδή είχε επιτεθεί σε έναν ανώτερό του. Εδώ γίνεται φίλος με τον βετεράνο ανθρακωρύχο Maheu, που του βρίσκει μέρος να μείνει και μια δουλειά μεταφορέα στο ορυχείο.
Ο Ετιέν περιγράφεται ως ένας σκληρά εργαζόμενος ιδεαλιστής, αλλά επίσης και ως ένας αφελής νεαρός. Η θεωρία του Ζολά περί κληρονομικότητας εφαρμόζεται εδώ, καθώς ο Ετιέν υποτίθεται ότι έχει κληρονομήσει τις τάσεις των προγόνων του Μακάρ για θερμοκέφαλο αυθορμητισμό και ικανότητα για εκρήξεις οργής υπό την επίδραση του ποτού ή ισχυρών παθών. Υιοθετεί τα σοσιαλιστικά ιδεώδη, διαβάζει πολλά σχετικώς με το κίνημα της εργατικής τάξης και συναδελφώνεται με τον Σουβαρέν, έναν Ρώσο αναρχικό και πολιτικό πρόσφυγα που έχει επίσης έλθει στο Μοντσού για να εργασθεί στα ανθρακωρυχεία. Η απλοϊκή κατανόηση των σοσιαλιστικών πολιτικών από τον Ετιέν και το εξεγερτικό τους αποτέλεσμα πάνω του θυμίζουν πολύ τον ρέμπελο Σιλβέρ στο πρώτο μυθιστόρημα της σειράς, το La Fortune des Rougon (1871).
Επιπλέον, ο Ετιέν ερωτεύεται την Κατρίν, κόρη του Maheu, η οποία επίσης εργάζεται ως μεταφορέας στο ορυχείο, και παρεμβάλλεται έτσι στη σχέση της με τον κτηνώδη εραστή της Σαβάλ. Η ιστορία των ζωών των ανθρακωρύχων διαδραματίζεται σε ένα φόντο φτώχειας και καταπίεσης, καθώς οι συνθήκες εργασίας και διαβίωσης επιδεινώνονται κατά τη διάρκεια της αφήγησης. Στο τέλος, εξωθούμενοι στο «μη παρέκει», οι ανθρακωρύχοι αποφασίζουν να απεργήσουν και ο Ετιέν, σεβαστό πλέον μέλος της κοινότητας και αναγνωρισμένος ως πολιτικός ιδεαλιστής, γίνεται ο επικεφαλής τους. Ενώ ο αναρχικός Σουβαρέν κηρύσσει τη βίαιη δράση, οι ανθρακωρύχοι και οι οικογένειές τους αυτοσυγκρατούνται αρχικώς με τη φτώχεια τους να χειροτερεύει, μέχρι που να ξεκινήσουν μια θηριώδη εξέγερση, η βία της οποίας περιγράφεται με λεπτομέρεια από τον Ζολά, σε κάποιες από τις καλύτερες σκηνές πλήθους στο όλο έργο του συγγραφέα. Οι εξεγερμένοι αντιμετωπίζουν στο τέλος αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις, που καταστέλλουν την εξέγερση με ένα βίαιο και αξέχαστο επεισόδιο. Απογοητευμένοι, οι ανθρακωρύχοι επιστρέφουν στην εργασία τους, κατηγορώντας τον Ετιέν για την αποτυχία της απεργίας. Τότε ο Σουβαρέν σαμποτάρει το φρέαρ εισόδου σε ένα από τα ορύγματα, παγιδεύοντας τους Ετιέν, Κατρίν και Σαβάλ στον πυθμένα. Το επακόλουθο δράμα και η μακρά αναμονή για τη διάσωσή τους συγκαταλέγονται επίσης μεταξύ των καλύτερων σελίδων του Ζολά. Το μυθιστόρημα φθάνει σε δραματική κλιμάκωση και ο Ετιέν τελικώς διασώζεται, αλλά απολύεται, οπότε φεύγει και συνεχίζει τη ζωή του στο Παρίσι.
Κατά την εποχή του θανάτου του Ζολά, το μυθιστόρημα είχε φθάσει να αναγνωρίζεται ως το αδιαμφισβήτητο αριστούργημά του.[1] Στην κηδεία του συγγραφέα συγκεντρώθηκαν πλήθη εργατών, επευφημώντας τη νεκρώσιμη πομπή με φωνές «Ζερμινάλ! Ζερμινάλ!». Από τότε το βιβλίο συμβολίζει τους αγώνες της εργατικής τάξης και μέχρι σήμερα διατηρεί μια ξεχωριστή θέση στην παράδοση των γαλλικών πόλεων ορυχείων.
Ο Ζολά ήταν πάντοτε πολύ περήφανος για το Ζερμινάλ και έτοιμος να υπερασπισθεί την ακρίβειά του έναντι κατηγοριών για υπερβολές (από τους συντηρητικούς) ή για προσβλητικές περιγραφές της εργατικής τάξεως (από τους σοσιαλιστές). Η έρευνά του ήταν, χαρακτηριστικά για αυτόν, επιμελέστατη και πλήρης, ιδίως με μακρές επισκέψεις στα ορυχεία της βόρειας Γαλλίας το 1884, ενώ έγινε και αυτόπτης μάρτυρας των συνεπειών μιας απεργίας των ανθρακωρύχων στο Ανζέν. Επίσης κατέβηκε ο ίδιος σε ένα ενεργό ανθρακωρυχείο στο Denain.
Εκτός από την αίσθηση που έκανε με την πρώτη του έκδοση, το έργο είναι σήμερα με διαφορά το με μεγαλύτερες πωλήσεις μυθιστόρημα του Ζολά, τόσο στη Γαλλία, όσο και διεθνώς. Το 1993 προσαρμόσθηκε και σε κόμικ με τίτλο Les Enfants de Germinal, σε κείμενο Καβανά και εικονογράφηση Ρομπέρ Ντουανό (εκδ. Hoëbeke, Παρίσι).
Το μυθιστόρημα έχει μεταφερθεί αρκετές φορές στον κινηματογράφο, με ταινίες όπως οι παρακάτω:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
