Εδμόνδος Μπωφόρ, 2ος δούκας του Σόμερσετ

Ο Εδμόνδος Μπωφόρ, 2ος δούκας του Σόμερσετ (1406 - 22 Μαΐου 1455) από τον Οίκο των Μπωφόρ ήταν γιος του Ιωάννη Μπωφόρ, 1ου κόμη του Σόμερσετ και της Μάργκαρετ Χόλλαντ, δούκισσας του Κλάρενς. Ο Εδμόνδος Μπωφόρ ήταν σημαντική στρατιωτική φυσιογνωμία στον Πόλεμο των Ρόδων και τον Εκατονταετή Πόλεμο, διαδέχτηκε επιπλέον τους τίτλους του 4ου κόμη του Σόμερσετ, του 1ου κόμη του Ντόρσετ και του κόμη του Μορτέν. Έμεινε γνωστός για τη σκληρή αντιπαλότητα του με τον Ριχάρδο της Υόρκης.

Εδμόνδος Μπωφόρ, 2ος δούκας του Σόμερσετ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Edmund Beaufort (Αγγλικά)
Γέννηση	1406[1][2][3]
Θάνατος	22  Μαΐου 1455[2][4][5] Σεντ Άλμπανς
Αιτία θανάτου	πεσών σε μάχη
Τόπος ταφής	καθεδρικός ναός του Σεντ Άλμπανς
Χώρα πολιτογράφησης	Βασίλειο της Αγγλίας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	στρατιωτικός
Οικογένεια
Σύζυγος	Ελεονώρα Μπόσαμπ, δούκισσα του Σόμερσετ[6][7]
Τέκνα	Ελεονώρα Μπωφόρ[6] Χένρι Μπωφόρ, 3ος δούκας του Σόμερσετ Μάργκαρετ Μπωφόρ, κόμισσα του Στάφορντ Εδμόνδος Μπωφόρ, 4ος δούκας του Σόμερσετ[8] Εδμόνδος Μπωφόρ, 4ος δούκας του Σόμερσετ[8] Lady Joan Beaufort[8] Elizabeth Beaufort[8] Thomas Beaufort[8] Mary Beaufort[8] Anne Beaufort[8]
Γονείς	Ιωάννης Μπωφόρ, 1ος κόμης του Σόμερσετ[6] και Μάργκαρετ Χόλλαντ, δούκισσα του Κλάρενς[6]
Αδέλφια	Μάργκαρετ Μπωφόρ, κόμισσα του Ντέβον Ιωάννα Μπωφόρ, βασίλισσα της Σκωτίας[6] Ιωάννης Μπωφόρ, 1ος δούκας του Σόμερσετ[6] Τόμας Μπωφόρ, κόμης του Περς Ερρίκος Μπωφόρ, 2ος κόμης του Σόμερσετ
Οικογένεια	Οίκος των Μπωφόρ
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχες	Εκατονταετής Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	μέλος της Βουλής των Λόρδων του Ηνωμένου Βασιλείου (έως άγνωστη τιμή)
Βραβεύσεις	Τάγμα της Περικνημίδας
Θυρεός
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Πρώτα χρόνια

Οι πατρικοί παππούδες του ήταν ο Ιωάννης της Γάνδης και η Αικατερίνη Σουίνφορντ. Οι μητρικοί παππούδες του ήταν ο Τόμας Χόλλαντ, 2ος κόμης του Κεντ και η Αλίκη Φιτς Άλαν, κόρη του Ριχάρδου Φίτς Άλαν, 10ου κόμη του Αρουντέλ και της Ελεονώρας του Λάνκαστερ. Ο Εδμόνδος ήταν δεύτερος ξάδελφος του Ριχάρδου της Υόρκης και του βασιλιά Ερρίκου ΣΤ΄ της Αγγλίας από τον Οίκο του Λάνκαστερ.^[9] Ο Εδμόνδος αν και ανήκε στις μεγαλύτερες ευγενείς Αγγλικές οικογένειες είχε κληρονομιά μονάχα 300 λίρες, αντίθετα τα πλούτη του μεγάλου του αντιπάλου Ριχάρδου της Υόρκης έφτασαν τις 5.800 λίρες. Ο ξάδελφος του Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγγλίας έκανε προσπάθειες να αποζημιώσει τον Εδμόνδο Μπωφόρ με εκτάσεις αξίας 3.000 λιρών αλλά ακολούθησαν σκληρές αντιδράσεις από τις υπόλοιπους ευγενείς αφού η σύγκρουση με τον Ριχάρδο ήταν προσωπική και αναταραχές στο στέμμα. Ο Ριχάρδος Νέβιλ, 16ος κόμης του Γουόρικ βρέθηκε επίσης σε ρήξη με τους Μπωφόρ επειδή διεκδίκησε τις ηγεμονίες του Γκλάμοργκαν και του Μοργκανόου, αυτό τον έκανε σύμμαχο με τους Υορκιστές.

Σχέσεις με την Αικατερίνη Βαλουά

Το 1427 κυκλοφόρησαν φήμες ότι είχε παράνομες ερωτικές σχέσεις με την Αικατερίνη της Γαλλίας (1401-1437) τη χήρα του Ερρίκου Ε΄ της Αγγλίας, το Κοινοβούλιο συνεκλήθη και εξέδωσε αυστηρό διάταγμα που αφορούσε τις χήρες βασίλισσες της Αγγλίας και τους νέους γάμους. Η Αικατερίνη προχώρησε σε δεύτερο γάμο με τον Όουεν Τυδώρ παραβιάζοντας το Καταστατικό του 1527 - 1528 που δεν επέτρεπε στις χήρες να παντρευτούν Ουαλούς. Ο ιστορικός Χάρρις γράφει : "είναι φανερό ότι παρά τις αμφιβολίες που υπάρχουν σχετικά με την πατρότητα και την καταγωγή των Τυδώρ ο Εδμόνδος του Ρίτσμοντ και η Μαργαρίτα Μπωφόρ ήταν πρώτα ξαδέλφια, ο Οίκος των Τυδώρ έχει συγγένεια με τον Οίκο των Μπωφόρ από κάθε πλευρά".^[10]

Πανωλεθρία από τους Γάλλους

Ο Εδμόνδος έγινε στρατηγός του Αγγλικού στρατού (1431), μετά την ανακατάληψη του Χάρφλερ και τον τερματισμό της πολιορκίας του Καλαί έγινε μέλος του Τάγματος της Περικνημίδας (1436). Μετά από συνεχείς επιτυχίες δημιουργήθηκαν για χάρη του στις 28 Αυγούστου 1441 η κομητεία του Ντόρσετ και στις 24 Ιουνίου 1443 η μαρκησία του Ντόρσετ.^{[11] [12][13]} Την περίοδο της πενταετούς ανακωχής 1444 - 1449 έγινε Υπολοχαγός της Γαλλίας και το Μάρτιο του 1448 δημιουργήθηκε ξανά το δουκάτο του Σόμερσετ με τον ίδιο στον τίτλο του δούκα αλλά επειδή κατείχε τον τίτλο ο αδελφός του ονομάστηκε δεύτερος δούκας.

Ο Σόμερσετ σχεδίαζε να αντικαταστήσει τον δούκα της Υόρκης στην ηγεσία των Άγγλων στη Γαλλία (1448) αλλά οι πανωλεθρίες από τους Γάλλους που ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 1449 τον έφεραν σε πολύ άσχημη θέση και δέχτηκε σκληρές κατηγορίες από τους Υορκιστές. Ο Σόμερσετ υποχρεώθηκε να πληρώσει σαν αποζημίωση 20.000 λίρες αλλά δεν υπάρχουν καταγραφές. Απέτυχε πλήρως να αποκρούσει τις Γαλλικές επιθέσεις και το καλοκαίρι του 1450 όλη η βόρεια Γαλλία είχε χαθεί για τους Άγγλους, το 1453 χάθηκαν και όλες οι Αγγλικές κτήσεις στον νότο και η μάχη του Καστιλόν έφερε το τέλος του Εκατονταετούς Πολέμου.

Συγκρούσεις με τον δούκα της Υόρκης

Ο Εδμόνδος Μπωφόρ, 2ος δούκας του Σόμερσετ παραδίδεται στον Κάρολο Ζ΄ της Γαλλίας στη Ρουέν - Αγγλικά Χρονικά του Τζων ντε Γαβρίν ^[14]

Ο Σόμερσετ ανέβηκε ξανά στην αυλή από το 1451 με βασικό σύμμαχο τη Μαργαρίτα του Ανζού σύζυγο του Ερρίκου ΣΤ΄, την ίδια εποχή κυκλοφόρησαν φήμες ότι ο Σόμερσετ είχε εξωσυζυγικές σχέσεις με τη Μαργαρίτα. Οι φήμες οργίασαν σε τέτοιο βαθμό που όταν η Μαργαρίτα γέννησε γιο τον Οκτώβριο του 1453 τον διάδοχο Εδουάρδο του Ουεστμίνστερ πολλοί είπαν ότι ήταν δικό του παιδί και η Μαργαρίτα πήρε σκληρά μέτρα για να διακόψει τις κακές φήμες. Την περίοδο της εγκυμοσύνης ο Ερρίκος ΣΤ΄ έπασχε από έντονες διανοητικές διαταραχές που κράτησαν έναν χρόνο και του άφησαν βαθιά σημάδια, η ασθένεια ταλαιπωρούσε τον βασιλιά ολόκληρη τη ζωή του. Ο διάδοχος βαπτίστηκε με το όνομα "Εδουάρδος, πρίγκιπας της Ουαλίας" και ο Σόμερσετ ήταν νονός του. Οι τύχες του Σόμερσετ όμως άλλαξαν σύντομα, όταν ο μεγάλος του αντίπαλος Ριχάρδος της Υόρκης έγινε κηδεμόνας του βασιλείου τον φυλάκισε στον Πύργο του Λονδίνου. Η ζωή του σώθηκε επειδή στα τέλη του 1454 ο βασιλιάς ανέκαμψε και καθαίρεσε τον δούκα της Υόρκης από τα αξιώματα του. Ο Ερρίκος ΣΤ΄ όρισε διάδοχο τον μικρό γιο του Εδουάρδο τερματίζοντας οριστικά τις φήμες ότι δεν ήταν δικό του παιδί και ανήγγειλε τη γέννηση του σαν θαύμα.^[15][16]

Η πράξη αυτή οδήγησε τον δούκα της Υόρκης σε όρκο να καταστρέψει τον Σόμερσετ με κάθε μέσο, τον Μάιο του 1454 συγκρότησε στρατό εναντίον του Σόμερσετ και του βασιλιά. Ακολούθησε η πρώτη μάχη του Σαιν Άλμπαν η πρώτη μάχη του Πολέμου των Ρόδων, ο Σόμερσετ σκοτώθηκε ενώ έκανε τις τελευταίες προσπάθειες στο σπίτι που είχε καταφύγει. Ο γιος του Χένρι δεν ξέχασε ποτέ τον βίαιο θάνατο του πατέρα του και αναζητούσε συνεχώς εκδίκηση τόσο απέναντι στον δούκα της Υόρκης και τον Γουόρικ, ξόδεψε εννιά χρόνια σε προσπάθειες να αποκαταστήσει την τιμή της οικογένειας του.

Οικογένεια

Ο Εδμόνδος Μπωφόρ νυμφεύτηκε τη διετία 1431 - 1433 την Ελεονώρα Μπόσαμπ, κόρη του Ριχάρδου Μπόσαμπ 13ου κόμη του Γουόρικ και της Ελισάβετ, κόρης και διαδόχου του Τόμας του Μπέρκλεϋ, 5ου βαρόνου του Μπέρκλεϋ, και χήρας του Τόμας ντε Ρος, 9ου βαρόνου του Ρος. Η Ελεονώρα ήταν ετεροθαλής αδελφή του Χένρι Μπόσαμπ 1ου δούκα του Γουόρικ και της Άννας Μπόσαμπ 16ης κόμισσας του Γουόρικ. Μαζί της απέκτησε:

• Ελεονώρα (1432 - 1501), παντρεύτηκε πρώτα τον Τζέιμς Μπάτλερ, 5ο κόμη του Όρμοντ και μετά τον σερ Ρόμπερτ Σπένσερ του Σπένσερ Κόουμπ.^[17]
• Ιωάννα (1433 - 1518), παντρεύτηκε πρώτα τον Ρόμπερτ του Σαιν Λόρενς, 3ο βαρόνο του Χάουθ και σε μετά τον σερ Ρίτσαρντ Φράι.^[17][18]
• Άννα (1435 - 1496), παντρεύτηκε τον σερ Γουίλιαμ Πάστον (1436 - 1496) νεώτερο γιο του Γουίλιαμ Πάστον του Κριτή των Κοινών Εφέσεων (1378 - 1444)^[19][20][21]
• Χένρι (26 Ιανουαρίου 1436 - 15 Μαΐου 1464), 3ος δούκας του Σόμερσετ^[22]
• Μάργκαρετ (1437 - 1474), παντρεύτηκε πρώτα τον Χάμφρεϊ, κόμη του Στάφορντ και μετά τον σερ Ρίτσαρντ Ντάρελλ του Λίτλκοτ, Γουίλτσαϊρ.^[22]

^[23][24]

• Εδμόνδος (1439 - 4 Μαΐου 1471), 4ος δούκας του Σόμερσετ^[22]
• Τζον (1441 – 4 Μαΐου 1471), μαρκήσιος του Ντόρσετ^[22][25]
• Τόμας (1442 – 1517)^[17]
• Ελισάβετ (1443 - 1475) παντρεύτηκε τον σερ Χένρι ΦιτςΛιούις^[17][26]
• Μαρία γενν.1431-55.^[17]

Πρόγονοι

Το οικόσημο

Το οικόσημο του Εδμόνδου Μπωφόρ, 2ου δούκα του Σόμερσετ ήταν ίδια με τα σύμβολα του Αγγλικού βασιλείου με ένα περίβλημα από μπλε και λευκές ταινίες.

Παραπομπές

1. Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003. I00002026. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
2. (Αγγλικά) Find A Grave. 22776. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
3. «Store norske leksikon» (Μποκμάλ, Νεονορβηγικά) Edmund_Beaufort.
4. Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p10198.htm#i101977. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
5. Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003. I00002026.
6. «Kindred Britain»
7. p10198.htm#i101977. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
8. Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
9. Farquhar 2001.
10. Richmond 2008, p. 1
11. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 27 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2018.
12. Monstrelet 1849, p. 94
13. Richardson 2011, p. 43
14. de Wavrin, Jean (2012), Hardy, William; Hardy, Edward L. C. P., eds., Recueil des chroniques et anchiennes istories de la Grant Bretaigne, à present nommé Engleterre, 5, Cambridge University Press, pp. 120–146
15. Norton, Elizabeth (2012), Margaret Beaufort: Mother of the Tudor Dynasty, Amberley Publishing
16. Ashdown-Hill, John (2015), The Wars of the Roses, Amberley Publishing
17. Alison Weir, Britain's Royal Family: A Complete Genealogy (London, U.K.: The Bodley Head, 1999), page 106.
18. The Lineage and Ancestry of H.R.H. Prince Charles, Prince of Wales, by Gerald Paget, Vol. I, p. 23.
19. "Royal Ancestry" 2013, Douglas Richardson Vol. IV. p. 654
20. "Royal Ancestry" 2013, Douglas Richardson Vol. IV. p. 502
21. Davis 1971, p. lvii.
22. Alison Weir, Britain's Royal Family: A Complete Genealogy (London, U.K.: The Bodley Head, 1999), page 105.
23. The Complete Peerage of England, Scotland, Ireland, Great Britain, and the United Kingdom, by George Edward Cokayne, Vol. II, p. 422.
24. "Royal Ancestry" 2013, Douglas Richardson Vol. IV. p. 503
25. Royal Ancestry" 2013 Douglas Richardson Vol. IV. p. 653
26. "Royal Ancestry" 2013, Douglas Richardson Vol. IV. p. 655

Πηγές

• Brown, M.H. (2004). "Joan [Joan Beaufort] (d. 1445)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press.
• Browning, Charles H. (1898). The Magna Carta Barons and Their American Descendants. London: Genealogical Publishing Company.
• Davis, Norman, ed. (1971). The Paston Letters and Papers of the Fifteenth Century, Part I. Oxford: Clarendon Press. Retrieved 20 September 2013.
• Farquhar, Michael (2001-05-01). A Treasury of Royal Scandals: The Shocking True Stories History's Wickedest, Weirdest, Most Wanton Kings, Queens. Penguin Books.
• Marshall, Rosalind (2003). Scottish Queens, 1034-1714. Tuckwell Press.
• Monstrelet, Enguerrand de (1849). The Chronicles of Enguerrand de Monstrelet 2. Translated by Johnes, Thomas. Henry G. Bohn.
• Richardson, Douglas (2011). Everingham, Kimball G., ed. Magna Carta Ancestry. 4 (2nd ed.).
• Richmond, Colin (2008) [2004]. "Beaufort, Edmund, first duke of Somerset (c.1406–1455)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press.
• Tipping, H. A. (1885). "Beaufort, Edmund". In Stephen, Leslie. Dictionary of National Biography
• Weir, Alison (2007). Mistress of the Monarchy: The Life of Katherine Swynford, Duchess of Lancaster. London: Random House.
• Weir, Alison (2008-12-18). Britain's Royal Families: The Complete Genealogy. London: Vintage Books.