Δυτικορομανικές γλώσσες

Οι Δυτικορομανικές γλώσσες είναι κλάδος των ρομανικών γλωσσών.^[1] Σύμφωνα με ένα από τα πρότυπα διαίρεσής τους, ως κλάδος αποτελείται από πέντε υποκλάδους: τις Ιβηρορομανικές, τις Οξιτανορομανικές, τις Γαλατορομανικές, τις Γαλατοϊταλικές και τις Ραιτορομανικές γλώσσες. Καλύπτουν επομένως τη δυτική Ευρώπη από την Ιβηρική μέχρι βόρεια στα γλωσσικά σύνορα των γαλλικών με τα ολλανδικά και τα γερμανικά ενώ ανατολικά εκτείνονται στη βόρεια Ιταλία και τη ρομανόφωνη Ελβετία.

Ιβηρορομανικές γλώσσες
Ταξινόμηση	Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες Ιταλικές γλώσσες Ρομανικές γλώσσες Ιταλοδυτικές Δυτικορομανικές γλώσσες Γαλατορομανικές και Ιβηρορομανικές

Κύριο στοιχείο διαφοροποίησής τους από τις Ανατολικορομανικές είναι η ηχηροποίηση των άηχων κλειστών συμφώνων και η διατήρηση του λατινικού τελικού /s/.^[2][3][4] Κοινό στοιχείο των Γαλατοϊταλικών, των Γαλατορομανικών και των Ραιτορομανικών αποτελεί το κελτικό γλωσσικό υπόστρωμα^[5] ενώ μέχρι την εγκατάσταση γερμανικών φύλων στη σημερινή Ελβετία, οι ραιτορομανικές και γαλατορομανικές γλώσσες βρίσκονταν σε άμεση επαφή.^[6]

Οι υποκατηγορίες περιέχουν τις εξής γλώσσες:

• Ιβηρορομανικές: πορτογαλικά, γαλικιανά, ισπανικά, αστουρλεονικά και αραγωνικά. Εντάσσονται επίσης τα ισπανοεβραϊκά, η εξαφανισμένη μοζαραβική γλώσσα και πιθανότατα και η εξαφανισμένη αφρορομανική που ομοίαζε τη δημώδη λατινική της Ιβηρικής.^[7]
• Οξιτανορομανικές: Ως κατηγορία αποτελεί λύση στο πρόβλημα της ενσωμάτωσης των καταλανικών στις Ιβηρορομανικές ή τις Γαλορομανικές που προκάλεσε πολεμική την δεκαετία του 1920 μεταξύ των γλωσσολόγων Ραμόν Μενέντεθ-Πιδάλ και Βίλχελμ Μέγιερ Λύμπκε.^[8] Περιλαμβάνει τα καταλανικά και τα οξιτανικά (γασκωνικά και προβηγκιανικά).
• Γαλατορομανικές: γαλλικά, φραγκοπροβηγκιανά, νορμανδικά, πικαρδικά και φραγκοπροβηγιανικά.
• Γαλατοϊταλικές: Περιλαμβάνει τις ρομανικές γλώσσες της Ιταλίας βόρεια της γραμμής Σπέτσια-Ρίμινι.
• Ραιτορομανικές: διάλεκτοι των κεντρικών Άλπεων μεταξύ των οποίων και η ρομανσική γλώσσα.

Παραπομπές

1. Η ένταξη των Δυτοκορομανικών γλωσσών σε μια κατηγορία ονόματι Ιταλοδυτικές δεν γίνεται αποδεκτή από πολλούς γλωσσολόγους, που τη θεωρούν περιττή. Ωστόσο πέραν τούτου τέτοια κατηγοριοποίηση δεν είναι προβληματική.
2. von Wartburg, Walter (1979), La fragmentación lingüística de la Romania. 2η έκδοση της μτφρ. στα ισπανικά. 1η έκδοση 1950. Gredos, Μαδρίτη. σελ. 30.
3. von Wartburg, Walter (1979), La fragmentación lingüística de la Romania. 2η έκδοση της μτφρ. στα ισπανικά. 1η έκδοση 1950. Gredos, Μαδρίτη. σελ. 42.
4. Εξαίρεση αποτελεί η Εμιλιανική γλώσσα. ibidem p.40.
5. von Wartburg, Walter (1979), La fragmentación lingüística de la Romania. 2η έκδοση της μτφρ. στα ισπανικά. 1η έκδοση 1950. Gredos, Μαδρίτη. σελ. 43.
6. von Wartburg, Walter (1979), La fragmentación lingüística de la Romania. 2η έκδοση της μτφρ. στα ισπανικά. 1η έκδοση 1950. Gredos, Μαδρίτη. σελ. 183.
7. von Wartburg, Walter (1979), La fragmentación lingüística de la Romania. 2η έκδοση της μτφρ. στα ισπανικά. 1η έκδοση 1950. Gredos, Μαδρίτη. σελ. 75.
8. Guillem Calaforra i Castellano, Wilhelm Meyer-Lübke i Das Katalanische: introducció i traducció. Ινστιτούτο Καταλανικών Μελετών, Βαρκελώνη.