Γεώργιος Μαύρος (Σβαρτς)

Ο Γιώργος Μαύρος (Σβαρτς) ή Σφρατς ή Σφράτσης ήταν έμπορος των κόκκινων βαμβακονημάτων από τα Αμπελάκια στα Τέμπη της Θεσσαλίας και πρόεδρος (πρωτοεπιστάτης) της Κοινής Συντροφίας των Αμπελακίων για όλο το διάστημα της λειτουργίας τους.^[1] Με την ίδρυση του συνεταιρισμού, ανέλαβε πρόεδρός του και παρέμεινε σε αυτή την θέση μέχρι την διάλυση του το 1812.

Γεώργιος Μαύρος
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	1738
Θάνατος	1818
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	έμπορος
δεδομένα

Κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο Σβαρτς προέρχονταν από οικογένεια μεγαλεμπόρων των Αμπελακίων ^[2] Ο πατέρας ήταν και αυτός βαφέας των κόκκινων αμπελακιώτικων νημάτων και έμπορος αυτών στην Αυστρία και γενικότερα στη κεντρική Ευρώπη ^[3]. Ο Γεώργιος έμαθε από αυτόν τη δουλειά, εγκαταστάθηκε και εμπορευόταν μόνιμα στη Βιέννη και αργότερα επέστρεψε στα Αμπελάκια για να οργανώσει το συνεταιρισμό. Ο συνεταιρισμός εμπορευόταν κόκκινα νήματα τα οποία έβαφαν με βαφή που παρήγαγαν από το φυτό ριζάρι.

Ο Σβαρτς γεννήθηκε στα Αμπελάκια το 1738 και πέθανε στη Βιέννη το 1818 σε ηλικία 80 ετών, φυλακισμένος για χρέη εξαιτίας της χρεωκοπίας της Συντροφίας.. Το προσωνύμιο Σβαρτς του το απέδωσαν Γερμανοί και Αυστριακοί έμποροι με τους οποίους συνεργαζόταν.^[4] Είναι γνωστός για το μεγάλο αρχοντικό που έκτισε στα Αμπελάκια και αποτελεί σήμερα ένα από τα εντυπωσιακότερα δείγματα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής του 18ου αιώνα.^[5]

Το αρχοντικό του

Το σπίτι που έμενε η οικογένεια του Γεωργίου Σβαρτς είναι το σπουδαιότερο αρχοντικό των Αμπελακίων καθώς είναι ένα μνημείο της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Ο Σβαρτς άρχισε να το κατασκευάζει το 1787 και ολοκληρώθηκε ύστερα από 11 χρόνια. Το σπίτι εκτός από κατοικία της οικογένειας ήταν και η έδρα του συνεταιρισμού των Αμπελακίων.

Το οίκημα είναι τριώροφο σε σχήμα Γ. Στο κάτω πάτωμα του σπιτιού (το κατώι) ήταν το θησαυροφυλάκιο του συνεταιρισμού, όπου εκτός από χρήματα φυλάγονταν και πολύτιμα έγγραφα. Επίσης ανάμεσα στις άλλες ήταν και η αίθουσα που γίνονταν οι συνεδριάσεις των μελών, σε έναν υπερυψωμένο χώρο. Το μεσαίο πάτωμα του, ο πρώτος όροφος (μεσιακό) προοριζόταν για τη χειμερινή διαμονή της οικογένειας. Αίθουσες με τζάκια και ντουλάπια πλούσια διακοσμημένες με ζωγραφιές στους τοίχους. Σκάλα οδηγούσε στο τελευταίο όροφο (ξάνωγο) που ήταν ίδιος σε διάταξη με τον μεσαίο όροφο και χρησιμοποιούνταν για τη θερινή διαμονή των μελών της οικογένειας, καθώς είχε μεγάλα παράθυρα καθώς και χρωματιστούς φεγγίτες για να μπαίνει ο αέρας ελεύθερα και να δροσίζει τους χώρους. ^[6]

Παραπομπές

1. Αμπελάκια, ο πρώτος συνεταιρισμός στον κόσμο^{[νεκρός σύνδεσμος]}
2. Κορδάτος Γιάννης Τα Αμπελάκια και ο μύθος του συνεταιρισμού τους, εκδ. Μπουκουμάνη, 1973. σελ. 71
3. Κορδάτος Γιάννης, ο.π. σελ. 40,
4. «Ιστορία των Αμπελακίων». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 9 Αυγούστου 2010.
5. «Αμπελάκια, ένα αρχοντοχώρι στα Τέμπη». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 9 Αυγούστου 2010.
6. Διαμαντοπούλου Άνννα «Ελληνική παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Αμπελάκια» σελ. 32-34 εκδόσεις Μέλισσα, 2001