Βάτσλαφ Νιζίνσκι

Ο Βάτσλαφ (ή Βάσλαβ) Φομίτς Νιζίνσκι (ρωσικά: Вацлав Фомич Нижинский‎‎ , πολωνικά: Wacław Niżyński‎‎· 12 Μαρτίου 1889/90,^[14] Κίεβο - 8 Απριλίου 1950, Λονδίνο) ήταν Ρώσος χορευτής πολωνικής καταγωγής και χορογράφος^[15]. Αναφέρεται ως ο μεγαλύτερος χορευτής όλων των εποχών^[16].

Βάτσλαφ Νιζίνκσκι
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Wacław Niżyński (Πολωνικά)
Γέννηση	12  Μαρτίου 1889[1][2][3] ή 12  Μαρτίου 1890[4][5] ή 17  Δεκεμβρίου 1889[6] Κίεβο[6]
Θάνατος	8  Απριλίου 1950[1][7][8] Λονδίνο[6][3]
Αιτία θανάτου	νεφρική ανεπάρκεια
Τόπος ταφής	Κοιμητήριο της Μονμάρτρης[3]
Χώρα πολιτογράφησης	Πολωνία Ρωσική Αυτοκρατορία Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Ρωσικά[1] Ουκρανικά[9]
Σπουδές	Ακαδημία Μπαλέτου Βαγκάνοβα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	χορευτής μπαλέτου χορογράφος[6] χορευτής[10][11] ημερολογιογράφος ballet master σκιτσογράφος[12] μοντέλο
Περίοδος ακμής	1908 - 1918
Οικογένεια
Σύζυγος	Romola de Pulszky[11]
Τέκνα	Kyra Nijinsky[13]
Αδέλφια	Μπρονισλάβα Νιζίνσκα
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	Τάγμα των Ακαδημαϊκών Φοινίκων
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βίος

Ο Νιζίνσκι γεννήθηκε στο Κίεβο και σπούδασε χορό στην αυτοκρατορική σχολή χορού στην Αγία Πετρούπολη. Η γνωριμία του το 1909 με τον Σέργιο Ντιαγκίλεφ, χορογράφο, ιδρυτή και διευθυντή των αυτοκρατορικών μπαλέτων της Αγίας Πετρούπολης, απογείωσε την καριέρα του. Εμφανίστηκε στο Παρίσι σε πρωταγωνιστικό ρόλο με την Άννα Πάβλοβα και δεν άργησε να αναγνωριστεί ως ένας από τους μεγαλύτερους νεότερους εκπροσώπους της τέχνης του. Δεξιοτέχνης στο είδος του και βαθύς γνώστης του χορού μπορούσε να εκτελέσει en pointe, κάτι σπάνιο για άρρενες χορευτές της εποχής του^[17]. Άλλη σημαντική ικανότητά του ως χορευτή είναι το γεγονός ότι εκτελούσε άλματα που φαινομενικά αψηφούσαν τη βαρύτητα. Με τα ρωσικά μπαλέτα έλαβε μέρος σε μεγάλες περιοδείες, ωστόσο η σταδιοδρομία του έληξε το 1919, σε ηλικία 29 ετών, όταν ασθένησε από σχιζοφρένεια. Ο Νιζίνσκι έζησε αρκετό χρόνο σε διάφορα ψυχιατρεία, έως ότου το 1947 μετακόμισε στο Λονδίνο όπου η σύζυγός του, Ουγγαρέζα χορεύτρια Ρομόλα ντε Πούλτσκι τον φρόντισε ως τον θάνατό του το 1950.

Χορογραφίες

Μια από τις πιο σημαντικές δημιουργίες του υπήρξε το Φάντασμα του Ρόδου. Σημαντική επίσης υπήρξε η χορογραφία του στην ορχηστρική απόδοση του ποιήματος του Μαλαρμέ Το απόγευμα ενός φαύνου (1912) και στην επεισοδιακή παρουσίαση του έργου Η ιεροτελεστία της άνοιξης (1913)^[18] που τον ανέδειξαν ως εμπνευσμένο χορογράφο. Άλλες σημαντικές ερμηνείες του θεωρούνται Οι Πεταλούδες, η Ζιζέλ, η Λίμνη των Κύκνων, Η Ωραία Κοιμωμένη, το Δάφνις και Χλόη, Ο Μενεστρέλος και Ο γαλάζιος θεός^[19].