Αλ-Χακάμ ιμπν Αμπί αλ-Ας

Ο αλ-Χακάμ ιμπν Αμπί αλ-Ας ιμπν Ουμαγιά, αραβικά: الحكم بن أبي العاص بن أمية‎‎ π(απεβ. το 655/56), ήταν ο πατέρας τού ιδρυτή τού κύριου κλάδου (των Μαρουανιδών) της δυναστείας των Ομεϋαδών, 4ου χαλίφη των Ομεϋαδών Μαρουάν Α΄ (βασ. 684-685), και θείος του 3ου χαλίφη Ρασιντούν, Οθμάν ιμπν Αφφάν (βασ. 644-656). Ήταν γνωστός ως ένας ένθερμος αντίπαλος τού Μωάμεθ Προφήτη τού Ισλάμ, και συνεπώς εξορίστηκε, όταν εκείνος κατέλαβε την πατρίδα τους τη Μέκκα το 630. Αργότερα συγχωρήθηκε από τον Οθμάν.

Αλ-Χακάμ ιμπν Αμπί αλ-Ας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	الحكم بن أبي العاص بن أمية بن عبد شمس القرشي الأموي (Αραβικά)[1]
Θάνατος	652 (specified date of Islamic calendar)[1]
Θρησκεία	Ισλάμ
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Αραβικά
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
Τέκνα	Μαρουάν Α΄ Al-Harith ibn Al-Hakam ibn Abi al-'As Yahya ibn al-Hakam Al-Harith ibn al-Hakam Ubayd Allah ibn al-Hakam Ibn aby alʻāṣ
Γονείς	Αμπού αλ-Ας ιμπν Ουμαγιά
Αδέλφια	Safiyyah bint Abi al-'As Uthman ibn Abi al-'As Αφφάν ιμπν Αμπί αλ-Ας
δεδομένα

Καταγωγή

Ο Αλ-Χακάμ ήταν ο γιος του Αμπού αλ-Ας ιμπν Ουμαγιά της οικογένειας (banu) Αμπντ Σαμς και της Ρουκαγιά μπίντ αλ-Χαρίθ της οικογένειας (banu) Μαχζούμ, που και των δύο γονέων οι γενιές ανήκαν στη φυλή Κουραΰς της Μέκκας.^[2] Ο εκ πατρός παππούς του Ουμαγιά ήταν ο γενάρχης της οικογένειας των Ομεϋαδών.

Ο Αλ-Χακάμ νυμφεύτηκε την Αμινά μπιντ Αλκαμά ιμπν Σαφβάν αλ-Κινανιγιά, μετά από το διαζύγιό της από τον ετεροθαλή αδελφό του Αφάν ιμπν Αμπί αλ-Ας.^[3] Γέννησε τον γιο τού αλ-Χακάμ, τον Μαρουάν Α΄, ο οποίος έγινε 4ος χαλίφης των Ομεϋαδών το 684-685 και πρόγονος όλων των επόμενων χαλιφών της Δαμασκού.^[3] Ο αλ-Χακάμ είχε τουλάχιστυον είκοσι παιδιά, αλλά πιθανότατα περισσότερα από τριάντα παιδιά, από τέσσερις διαφορετικές συζύγους και μια σειρά από σκλάβες παλλακίδες. ^[4] Εκτός από τον Μαρουάν Α΄, η Αμινά μπιντ Αλκαμά ήταν μητέρα τού μεγαλύτερου γιου του αλ-Χακάμ, Ουθμάν αλ-Αζράκ, και του αλ-Χαρίθ, του Αμπντ αλ-Ραχμάν, του Σαλίχ και των θυγατέρων Ουμ αλ-Μπονίν και Ζαϋνάμπ. Η δεύτερη σύζυγός του, η Μουλαϋκά μπιντ Αουφά τού γένους banu Μουρά της φυλής Γκαταφάν, ήταν μητέρα των γιων του Γιαγιά, Αμπάν, Ουθμάν αλ-Ασχάρ, Χαμπίμπ, Αμρ και των θυγατέρων του Ουμ Γιαχγιά, Ζαϋνάμπ, Ουμ Σαϋμπά, Ουμ Ουθμάν και Ουμ Σαλμά.^[2] Η τρίτη σύζυγός του, Ουμ αλ-Νουαμάν μπιτν αλ-Χαρίθ ιμπν Αμπί Αμρ τού γένους της banu Θακίφ, του έκανε γιους τους Νουμάν, Αβς, Σουχαΰλ και Αμρ, και κόρες τις Οθμ Αμπάν, Ουμαμά, Ουμ Αμρ και Ουμ αλ-Χακάμ. Η Κουραϋσιτική σύζυγός του, η αλ-Μπαϊθά μπιντ Χασίμ ιμπν Ουτμπά ιμπν Ραμπλά της οικογένειας (banu) Aμπντ Σαμς, ήταν η μητέρα τού γιου του Γιουσούφ.^[2]

Η σταδιοδρομία του

Ο Αλ-Χακάμ ήταν γνωστός ότι αντιτάχθηκε αποφασιστικά στον Ισλαμιστή προφήτη Μωάμεθ, και έτσι εξορίστηκε από τον τελευταίο από τη Μέκκα στην κοντινή πόλη Ταΐφ. ^[5] Σύμφωνα με την ιστορία τού λόγιου του 9ου αι. αλ-Ταμπαρί, ο Μωάμεθ αργότερα συγχώρεσε τον αλ-Χακάμ και του επιτράπηκε να επιστρέψει στην πατρίδα του. ^[6] Ωστόσο, στην ιστορία του 9ου αι. τού λόγιου αλ-Γιακουμπί, ο αλ-Χακάμ επιτράπηκε να επιστρέψει στη Μέκκα από τον ανιψιό του, τον 3ο χαλίφη Ρασιντούν, Οθμάν (βασ. 644-656), αφού οι αιτήσεις του για επιστροφή απορρίφθηκαν από τους δύο προηγούμενους χαλίφες, τον 1ο χαλίφη Ρασιντούν, Αμπού Μπακρ (βασ. 632-634) και 2ο χαλίφη Ρασιντούν, Ομάρ (βασ. 634-644).^[7] Ο Οθμάν έδειξε ιδιαίτερη ευγένεια στους συγγενείς του και τίμησε συμβολικά τον αλ-Χακάμ, μαζί με τους συγγενείς του Αμπού Σουφυάν και τον αλ-Βαλίντ ιμπν Ουκμπά και το μέλος της οικογένειας Χασίμ αλ-Αμπάς ιμπν Αμπντ αλ-Μουταλίμπ, επιτρέποντάς τους να καθίσουν στον θρόνο του στη Μεδίνα.^[8] Ο αλ-Χακάμ απεβίωσε το 655/56.^[9]

Αναφορές

1. Khayr al-Din al-Zirikli: «الأعلام». (Αραβικά) al-Aʻlām (Dār al-ʻIlm, 2002). Dār al-ʿIlm lil-Malāyīn. Βηρυτός. 2002. σελ. 266.
2. Marsham 2022.
3. Donner 2014, σελ. 106.
4. Marsham 2022, σελ. 23.
5. Humphreys 1990, σελ. 227, note 48.
6. Humphreys 1990, σελ. 227.
7. Gordon 2018, σελ. 799.
8. Madelung 1997, σελ. 109.
9. Sears 2003, σελ. 10.

Βιβλιογραφία

• Donner, Fred (2014). «Was Marwan ibn al-Hakam the First "Real" Muslim». Στο: Savant, Sarah Bowen· de Felipe, Helena, επιμ. Genealogy and Knowledge in Muslim Societies: Understanding the Past. Edinburgh University Press. ISBN 978-0-7486-4497-1.
• Humphreys, R. Stephen, επιμ. (1990). The History of al-Ṭabarī, Volume 15: The Crisis of the Early Caliphate: The Reign of ʿUthmān, A.D. 644–656/A.H. 24–35. SUNY series in Near Eastern studies. (στα Αγγλικά). Ώλμπανυ, Νέα Υόρκη: State University of New York Press. ISBN 978-0-7914-0154-5.
• Madelung, Wilferd (1997). The Succession to Muhammad: A Study of the Early Caliphate. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-56181-7.
• Sears, Stuart D. (March 2003). «The Legitimation of al-Hakam b. al-'As: Umayyad Government in Seventh-Century Kirman». Iranian Studies (Taylor & Francis) 36 (1): 5–25. doi:10.1080/021086032000062587.
• Gordon, Michael (2018). The Works of Ibn Wāḍiḥ al-Yaʿqūbī (Volume 3): An English Translation. Brill. ISBN 978-90-04-35619-1.
• Marsham, Andrew (2022). «Kinship, Dynasty, and the Umayyads». The Historian of Islam at Work: Essays in Honor of Hugh N. Kennedy. Leiden: Brill. σελίδες 12–45. ISBN 978-90-04-52523-8.