![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/96/Fanarion.jpg/640px-Fanarion.jpg&w=640&q=50)
Φαναριώτες
From Wikipedia, the free encyclopedia
Οι Φαναριώτες ήταν μία εκ των κοινωνικών ομάδων του ελληνικού έθνους που κατάφεραν να αναδειχθούν στον διοικητικό μηχανισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης η βυζαντινή αριστοκρατία βαθμιαία εξαφανίστηκε, καθώς πολλά μέλη της διέφυγαν στη Δύση και άλλα έχασαν τη ζωή τους τη νύχτα της άλωσης. Μια νέα όμως τάξη άρχισε να διαμορφώνεται στην Κωνσταντινούπολη, η οποία επιβλήθηκε βαθμιαία μέσα από την άσκηση επιστημονικών επαγγελμάτων και την οικονομική της ευρωστία. Η νέα αυτή αριστοκρατία εγκαταστάθηκε γύρω από το Πατριαρχείο, στη νέα του έδρα, στη συνοικία του Φαναρίου. Οι Φαναριώτες, όπως αποκλήθηκαν, ήταν κυρίως ελληνικής καταγωγής, αν και ανάμεσά τους υπήρχαν εξελληνισμένες οικογένειες Ρουμάνων, Αλβανών και Ιταλών. Η ανάδειξή τους ως πολιτικών και κοινωνικών παραγόντων του ελληνικού έθνους και της οθωμανικής διοίκησης ανάγεται στα μέσα του 17ου αιώνα, όταν για πρώτη φορά ένας Έλληνας από την Τραπεζούντα, ο Παναγιώτης Νικούσιος, με σπουδές στην Πάδοβα και γλωσσομαθής κατέλαβε τη θέση του μεγάλου δραγουμάνου της Πύλης. Έκτοτε, ορθόδοξοι Φαναριώτες, οι οποίοι ήταν οι πλέον καλλιεργημένοι, γλωσσομαθείς και με εμπειρία από την Ευρώπη, υπήκοοι της αυτοκρατορίας, καταλάμβαναν το αξίωμα αυτό, στο οποίο σύντομα προστέθηκαν τα αξιώματα του δραγουμάνου του στόλου[1] και κυρίως, από τις αρχές του 18ου αιώνα, των ηγεμόνων των αυτόνομων παραδουνάβιων ηγεμονιών της Βλαχίας και της Μολδαβίας και ασχολήθηκαν με το εμπόριο.[2]
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/96/Fanarion.jpg/640px-Fanarion.jpg)
![Καρτ ποστάλ που δείχνει την εικόνα της συνοικίας τουΦαναριού της Κωνσταντινούπολης στις αρχές του αιώνα, όπου οι Έλληνες αναγκάστηκαν να μετακομίσουν μετά την τουρκική κατάκτηση της Πόλης. Στο προσκήνιο: η βουλγαρική ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Στεφάνου- στην κορυφή του λόφου: το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, οι Έλληνες εγκατέλειπαν το Φανάρι για τις πιο ευημερούσες, δυτικοποιημένες συνοικίες του Γαλατά και του Πέρα εκτός του Χρυσού Κέρατος. Καρτ ποστάλ που εκδόθηκε γύρω στο 1905-1910.](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/ec/Constantinople_Fener_1900.jpg/640px-Constantinople_Fener_1900.jpg)