![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/ea/Matilda_Effect.png/640px-Matilda_Effect.png&w=640&q=50)
Φαινόμενο Ματίλντα
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Φαινόμενο Ματίλντα είναι η προκατάληψη κατά της αναγνώρισης των επιτευγμάτων εκείνων των γυναικών επιστημόνων των οποίων το έργο αποδίδεται στους άνδρες συναδέλφους τους. Αυτό το αποτέλεσμα περιγράφηκε για πρώτη φορά από τη σουφραζέτα και υποστηρικτή της κατάργησης της δουλείας Ματίλντα Τζόσλυν Γκέιτζ (1826–98) στο δοκίμιό της, «Γυναίκα ως εφευρέτης» (δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά ως φυλλάδιο το 1870 και στο North American Review το 1883). Ο όρος «Matilda effect (Φαινόμενο Ματίλντα)» επινοήθηκε το 1993 από την ιστορικό της επιστήμης Μάργκαρετ Ρόσιτερ.[1]
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/ea/Matilda_Effect.png/320px-Matilda_Effect.png)
Η Ρόσιτερ παρέχει πολλά παραδείγματα αυτού του αποτελέσματος. Η Τρότουλα (Τρότα του Σαλέρνο), μία ιταλίδα γυναίκα γιατρός του 12ου αιώνα, έγραψε βιβλία τα οποία, μετά το θάνατό της, αποδόθηκαν σε άνδρες συγγραφείς. Οι περιπτώσεις του 19ου και του 20ου αιώνα που απεικονίζουν το Φαινόμενο Ματίλντα περιλαμβάνουν αυτές των Νέτι Στίβενς, [2] Λίζε Μάιτνερ, Μαριέττα Μπλάου, Ρόζαλιντ Φράνκλιν και Τζόσελυν Μπελ-Μπερνέλ.
Το φαινόμενο Ματίλντα συγκρίθηκε με το φαινόμενο του Ματθαίου, σύμφωνα με το οποίο ένας επιφανής επιστήμονας παίρνει συχνά περισσότερη αναγνώριση σε σχέση με έναν συγκριτικά άγνωστο ερευνητή, ακόμη και αν το έργο τους είναι κοινό ή παρόμοιο.[3]