Σονάτα για πιάνο

Μία σονάτα για πιάνο είναι καταρχήν σονάτα γραμμένη μόνο για πιάνο. Συνήθως, αυτές οι σονάτες χωρίζονται σε τρία ή τέσσερα μέρη. Ωστόσο, υπήρξαν περιπτώσεις, που γράφτηκαν σε ένα μέρος (Λιστ, Σκαρλάτι), σε δύο (Χάυντν), σε πέντε (Μπραμς) ή και σε περισσότερα. Το πρώτο μέρος, γενικά, γράφεται σε φόρμα σονάτας (έκθεση, ανάπτυξη, επανέκθεση).

Χειρόγραφο του Μπετόβεν, της Σονάτας του για πιάνο No. 28 Μέρος IV, Geschwind, doch nicht zu sehr und mit Entschlossenheit (Allegro).

Ο όρος σονάτα υπάρχει ήδη από το μπαρόκ, χωρίς όμως οι συνθέτες να γράφουν σε πληκτροφόρο. Το είδος αυτό ξεκίνησε περισσότερο να έχει απήχηση στην κλασσική εποχή, με μεγαλύτερους εκφραστές του, τους Γιόζεφ Χάυντν, Μούτσιο Κλεμέντι, Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ και Λούντβιχ βαν Μπετόβεν. Ο Κλεμέντι έγραψε περί τις 110 σονάτες, ενώ πήρε και το προσωνύμιο του Πατέρα του Forte. Ωστόσο, ακρογωνιαίοι λίθοι για το είδος θεωρούνται οι 32 σονάτες του Μπετόβεν, με ορόσημο την Παθητική και τη Σονάτα του Σεληνόφωτος.

Κατά την ρομαντική περίοδο συνεχίστηκε η σύνθεση σονατών, αλλά με πιο αργούς ρυθμούς. Μερικές από τις σημαντικότερες της εποχής είναι του Λιστ η Σονάτα για πιάνο σε Σι ελάσσονα και του Σοπέν, η Σονάτα για πιάνο No. 2. Βεβαίως, μέχρι και σήμερα συνεχίζονται και γράφονται.