Σερβική κουζίνα

Η σερβική κουζίνα (σερβικά: српска кухиња)είναι η παραδοσιακή κουζίνα της βαλκανικής χώρας της Σερβίας, η οποία μοιράζεται χαρακτηριστικά με τα υπόλοιπα βαλκανικά έθνη (κυρίως αυτά που εντάσσονταν στην πρώην Γιουγκοσλαβία). Τις τελευταίες δεκαετίες η σερβική διασπορά έχει διασπείρει την κουζίνα αυτή σε πολλά μέρη του κόσμου.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Τυπικό σερβικό χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Επισκόπηση

Στα εθνικά πιάτα περιλαμβάνονται το πλιεσκαβίτσα (αλεσμένο μοσχάρι και χοιρινό κρέας), το τσεβάπι (ψιλοκομμένο κρέας) και η σνίτσελ καρατζόρτζεβα.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Εθνικό ποτό είναι το μπράντι δαμάσκηνου ή η σπιτική ρακί.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Το σερβικό φαγητό χαρακτηρίζεται από ένα μείγμα Μεσογειακής, Κεντροευρωπαϊκής, Τουρκικής, καθώς και αρχαίας Σλαβικής επιρροής. Με τη Σερβία να βρίσκεται στο σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης, η κουζίνα της έχει συγκεντρώσει στοιχεία από διαφορετικά στοιχεία μαγειρικής από τη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη και έχει αναπτύξει τη δική της πλούσια γαστρονομία με πολύπλοκη ισορροπία κρεάτων, λαχανικών, τυριών, φρέσκων αρτοσκευασμάτων και επιδορπίων.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Έχει πολλά κοινά με τις κουζίνες των γειτονικών βαλκανικών χωρών, καθώς και, σε μικρότερο βαθμό, με τις κουζίνες των χωρών που βρίσκονται στα βόρειά της, όπως η Γερμανία, και στα ανατολικά της, όπως το Ιράν και το Πακιστάν. Οι γεύσεις της είναι ήπιες, φρέσκες και φυσικές. Τα καρυκεύματα είναι ελαφριά, ενώ τα συστατικά που χρησιμοποιούνται είναι φρέσκα και καλής ποιότητας. Η κατανάλωση εποχιακών τροφών είναι πολύ διαδεδομένη και πολλά πιάτα συνδέονται στενά με μια συγκεκριμένη εποχή του χρόνου.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Τα άφθονα ποτάμια της Σερβίας, τα εύφορα εδάφη και το ήπιο κλίμα αποτελούν ένα καλό περιβάλλον για μια ανθηρή γεωργία, που παρέχει στην κουζίνα ποιοτικά τρόφιμα.^[1]

Οι περισσότεροι άνθρωποι στη Σερβία λαμβάνουν τρία γεύματα καθημερινά, πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό, με το μεσημεριανό γεύμα να είναι το κυριότερο αυτών. Ωστόσο, μόνο το μεσημεριανό και το βραδινό υπήρχαν ιστορικά, με το πρωινό να εισάγεται στη χώρα κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.^[2][3]

Ορισμένα τρόφιμα που εισάγονται από τη Δύση, συχνά δημιουργούνται και σε σπίτια της Σερβίας. Αυτά περιλαμβάνουν τη ρακί (μπράντι φρούτων), το σλάτκο, μαρμελάδα, ζελέ, διάφορα μπισκότα, βασικά καρυκεύματα, άιβαρ ή λουκάνικα. Αυτές οι επιρροές οφείλονται είτε σε οικονομικούς είτε σε πολιτιστικούς λόγους. Η προετοιμασία των φαγητών είναι αποτελεί ένα ισχυρό μέρος της σερβικής οικογενειακής παράδοσης.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Παραπομπές

1. https://www.researchgate.net/publication/280557565_Positioning_and_Differentiation_of_Traditional_Serbian_Food
2. Antonić, Dragomir (2006-07-23). Царство за гибаницу. Politika 33300 (στα σερβικά). Politika. σελ. 11.
3. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2018.