Σίμων ο Θασσί

Ο Σίμων ο Θασσί ^[1] ή Σίμων ο Μακκαβαίος από την Ασμοναϊκή δυναστεία ήταν ένας από τους γιους του Ματταθία του Ασμοναίου. Υπήρξε για πολλά χρόνια υπαρχηγός του αδελφού του Ιωνάθαν^{[2] [3][4] [5]}. Ύστερα από την σύλληψη και την δολοφονία του τελευταίου από τον στρατηγό Διόδοτο, προστάτη του ανήλικου βασιλιά Αντίοχου ΣΤ΄ ανέλαβε την ηγεσία της Ιουδαίας ^[6].

Σίμων ο Θασσί
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	2ος αιώνας π.Χ.
Θάνατος	135 π.Χ. Ιεριχώ
Τόπος ταφής	Modiin
Χώρα πολιτογράφησης	Hasmonean Kingdom
Θρησκεία	Ιουδαϊσμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	στρατιωτικός ηγέτης ιερέας
Οικογένεια
Τέκνα	Ιωάννης Υρκανός
Γονείς	Ματταθίας
Αδέλφια	Ιούδας Μακκαβαίος Ιωνάθαν Απφούς Ιωάννης Γαδδί Ελεάζαρ Αβαράν
Οικογένεια	Ασμοναϊκή δυναστεία
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Αρχιερέας του Ισραήλ (142 π.Χ.–135 π.Χ.)
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Επικράτεια των Ασμοναίων την εποχή του Σίμωνα

  Εδάφη το 143 π.Χ.

  Εδάφη που κατακτήθηκαν

Η Ιουδαία γίνεται ανεξάρτητη

Ο Διόδοτος είχε στασιάσει εναντίον του βασιλιά Δημητρίου ΙΙ. Ο Σίμων συμμάχησε με Δημήτριο II. Ο τελευταίος τον ανακήρυξε αρχιερέα ^[7] τον απάλλαξε από την πληρωμή φόρου ^[8]και απέσυρε την σελευκιδική φρουρά από την Άκρα^[9] (143/2 π.Χ.). Έτσι η Ιουδαία έγινε πραγματικά ανεξάρτητη ^[10].

Η σύνοδος της Ιερουσαλήμ

Ο Σίμων ο Μακκαβαίος ανακηρύσσεται αρχιερέας

Το τρίτο έτος της διακυβέρνησης του (140 π.Χ.) ο Σίμων συγκάλεσε στην Ιερουσαλήμ μεγάλη σύνοδο «ιερέων, λαϊκών,αξιωματούχων και πρεσβυτέρων» η οποία τον εξέλεξε δια νόμου αρχιερέα του Ναού και παραχώρησε στον οίκο των Ασμοναίων το αρχιερατικό αξίωμα «έως του ανάστηναι προφήτην πιστόν», δηλαδή μέχρι να εμφανιστεί στον μέλλον ένας επιδιαιτητής μεταξύ των δυο οίκων (των Σαδωκιτών από τους οποίους κατάγονταν μέχρι τότε ο αρχιερέας, και των νέων κατόχων του αξιώματος Ασμοναίων). Όσοι αμφισβητούσαν την απόφαση αυτή θα τιμωρούνταν αυστηρά ^{[11] [12]}.

Οι σχέσεις του Σίμωνα με τους Σελευκίδες βασιλείς

Ο Διόδοτος εκτέλεσε τον Αντίοχο VI και ανήλθε στην εξουσία με το όνομα Τρύφων^[13], λαμβάνοντας τον τίτλο του «αυτοκράτορα». Το γεγονός αυτό ήταν πρωτοφανές στα χρονικά των ελληνιστικών βασιλείων(142/1 π.Χ.) ^[10]. Ο Δημήτριος II αιχμαλωτίστηκε λίγο αργότερα όταν απέτυχε η εκστρατεία του(141-139 π.Χ.) εναντίον των Πάρθων (139 π.Χ.) ^[14]. Διάδοχος του έγινε ο νεότερος αδελφός του Αντίοχος VII ο επονομαζόμενος Σιδήτης (από την Σίδη της Κιλικίας) ο οποίος παντρεύτηκε την σύζυγο του αιχμάλωτου αδελφού του Κλεοπάτρα Θέα(138 π.Χ.)^[15].

Ο Αντίοχος Ζ΄, που αναζητούσε εναγωνίως συμμάχους ήρθε σε συμφωνία με τον Σίμωνα επικυρώνοντας τα προνόμια του. Ο Σίμων έσπευσε να ενισχύσει τον Αντίοχο ο όποιος πολιορκούσε την οχυρή πόλη Δώρα της Φοινίκης όπου είχε καταφύγει ο αντίπαλος του Τρύφων (138 π.Χ.) ^[16][17].

Κατά την διάρκεια της πολιορκίας ο Αντίοχος VII ζήτησε από τον σύμμαχο του ανταλλάγματα για την επικύρωση των προνομίων που είχε λάβει. Ο Σίμων όφειλε ή να εγκαταλείψει τις πόλεις που είχε καταλάβει και να πληρώνει φόρο για τις κτήσεις του εκτός των ορίων της Ιουδαίας ή να τον αποζημιώσει πληρώνοντας του 1.000 τάλαντα. Ο Σίμων όμως του προσέφερε μόνο 100 τάλαντα για τα Γάδαρα και την Ιόππη και η διαφωνία τους κατέληξε σε ένοπλη σύρραξη. Έτσι όμως ο πολιορκημένος Τρύφων κατάφερε να διαφύγει με πλοίο στην Ορθωσία. ^[18].

Ο Αντίοχος Ζ΄ έσπευσε να τον καταδιώξει. Ο Τρύφων κατέληξε στην πατρίδα του Απάμεια όπου αυτοκτόνησε (137 π.Χ.) ^{[15] [19]}. Ταυτόχρονα όμως ο στρατηγός του Αντίοχου, Κενδεβαίος οχύρωσε την Χεβρώνα της Ιδουμαίας και έκανε επιδρομές στα ιουδαϊκά εδάφη ^[20]. Ηττήθηκε όμως σε αποφασιστική μάχη από τους γιους του Σίμωνα Ιούδα και Ιωάννη και υποχώρησε στην Άζωτο ^{[21] [22] [23]} .

Ο Αντίοχος Ζ΄, διαβλέποντας την ίδια περίπου εποχή το ενδιαφέρον της Ρώμης για τον «δήμο και τον αρχιερέα των Ιουδαίων», αποφάσισε να ακολουθήσει μια πιο μετριοπαθή τακτική, τερματίζοντας τις εχθροπραξίες (137 π.Χ.) ^[24].

Το τέλος του Σίμωνα

Η καιροσκοπική του στάση αποδείχθηκε σωστή. Λίγα χρόνια αργότερα (Φεβρουάριος 134 π.Χ.) ο γαμπρός του Σίμωνος, Πτολεμαίος γιος του Αβούβου, που φιλοδοξούσε να γίνει αρχιερέας (με την συνενοχή ίσως του Αντίοχου Ζ΄), δολοφόνησε, στην Ιεριχώ με δόλο τον Ιουδαίο ηγέτη μαζί με τους γιους του Ιούδα και Ματταθία^{[25][26] [22]}.