Σήραγγα της Μάγχης
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η σήραγγα της Μάγχης (αγγλικά: Channel Tunnel, αναφερόμενη μερικές φορές και ως Chunnel[2], γαλλικά: Tunnel sous la Manche) είναι σιδηροδρομική σήραγγα μήκους 50,45 χιλιομέτρων (31,35 μιλίων) κάτω από τη Μάγχη, στο στενό του Ντόβερ. Συνδέει το Φόκστοουν (Folkestone) (Κεντ, Αγγλία) με την Κοκέλ (Coquelles) (Ω-ντε-Φρανς, Γαλλία). Έχει διανοιχτεί κάτω από το στενό της Μάγχης στο ύψος του στενού του Ντόβερ και αποτελεί τη μοναδική χερσαία σύνδεση μεταξύ Βρετανίας και ηπειρωτικής Ευρώπης. Στο κατώτερό της σημείο βρίσκεται σε βάθος 75 μ. κάτω από τον θαλάσσιο πυθμένα και 115 μ. κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.[3][4][5]. Η σήραγγα διαθέτει το μεγαλύτερου μήκους τμήμα κάτω από νερό, σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη σήραγγα παγκοσμίως, το οποίο ανέρχεται σε 37,9 km, ενώ από άποψη συνολικού μήκους είναι η τρίτη στον Κόσμο. Το όριο ταχύτητας των συρμών που τη διασχίζουν έχει καθοριστεί στα 160 km/h.[6] Ιδιοκτήτης και διαχειριστής της είναι η εταιρεία Getlink, πρώην "Groupe Eurotunnel".
Σήραγγα της Μάγχης | |
---|---|
Είδος | international tunnel, Υποθαλάσσια Σήραγγα και σιδηροδρομική σήραγγα |
Γεωγραφικές συντεταγμένες | 51°1′0″N 1°27′0″E |
Διοικητική υπαγωγή | Kent και Πα-ντε-Καλαί |
Χώρα | Γαλλία και Ηνωμένο Βασίλειο |
Έναρξη κατασκευής | 20 Ιουνίου 1993 |
Ολοκλήρωση | 6 Μαΐου 1994[1] |
Κόστος | 15.000.000.000 ευρώ |
Ιδιοκτήτης | Getlink |
Μήκος | 50.450 μέτρα |
Ιστότοπος | |
Επίσημος ιστότοπος | |
Πολυμέσα | |
δεδομένα (π) |
Από τη σήραγγα διέρχονται τρεις τύποι συρμών: Ο υψηλών ταχυτήτων επιβατικός Eurostar, ο Eurotunnel Shuttle, ο οποίος μεταφέρει οχήματα [7] και συρμοί μεταφοράς εμπορευμάτων.[8]
Η σήραγγα συνδέει τα άκρα των γραμμών υψηλής ταχύτητας LGV Nord της Γαλλίας και της High Speed 1 της Αγγλίας. Το 2017, μέσω της σιδηροδρομικής αυτής σύνδεσης διακινήθηκαν 10,3 εκατομμύρια επιβάτες και 1,22 εκατομμύρια τόνοι εμπορευμάτων, ενώ οι συρμοί Shuttle μετέφεραν 10,4 εκατομμύρια επιβάτες, 2,6 εκατομμύρια αυτοκίνητα, 51.000 λεωφορεία και 1,6 εκατομμύρια φορτηγά (ισοδύναμα 21,3 εκατομμύρια τόνους φορτίου).[9] Συγκριτικά, μέσω του λιμένα του Ντόβερ διακινήθηκαν (δια θαλάσσης) 11,7 εκατομμύρια επιβάτες, 2,6 εκατομμύρια φορτηγά και 2,2 εκατομμύρια αυτοκίνητα.[10]
Η συμφωνία της Μεγάλης Βρετανίας με τη Γαλλία για συνεργασία σε ένα από κοινού σχέδιο, έκρυβε πίσω της ένα έντονο πολιτικό παρασκήνιο, αποτελούμενο από διαφορετικά στάδια μέσα στην ιστορία που έγραψαν οι δύο χώρες από τα χρόνια του Ναπολέοντα. Σχέδια για την κατασκευή σταθερής σύνδεσης Βρετανίας - ηπειρωτικής Ευρώπης είχαν κάνει την εμφάνισή τους ήδη από το 1802,[11] αλλά πιέσεις στη Βρετανία από τους πολιτικούς και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι με το έργο θα τίθονταν σε κίνδυνο η εθνική ασφάλεια διέκοψαν τις όποιες προσπάθειες υλοποίησης κατασκευής της σήραγγας.
Η πρώτη απόπειρα κατασκευής της σήραγγας έγιναν στα τέλη του 19ου αιώνα από τη βρετανική πλευρά, "με την ελπίδα να αναγκαστεί και η βρετανική κυβέρνηση να ενεργοποιηθεί".[12].
Με βάση το εν τέλει επιτυχημένο πρόγραμμα, το οποίο είχε συντάξει η εταιρεία Eurotunnel (η οποία μετονομάστηκε σε Getlink), η κατασκευή ξεκίνησε το 1988 και η ολοκληρωμένη σήραγγα τέθηκε σε λειτουργία το 1994. Με αρχική εκτίμηση κόστους £5,5 δισ. το 1985, ήταν το πλέον δαπανηρό κατασκευαστικό έργο που είχε ποτέ προταθεί.[13] Το κόστος τελικά έφθασε τα 9 δισεκατομμύρια λίρες (16 δισ. σε τιμές του 2019).[14]