Πόλεμος της Αντιοχικής Διαδοχής
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Πόλεμος της Αντιοχικής Διαδοχής, επίσης γνωστός ως Αντιοχικός Πόλεμος της Διαδοχής, αποτελείτο από σειρά ενόπλων συγκρούσεων, οι οποίες έλαβαν χώρα στα βόρεια της Συρίας, μεταξύ του 1201 και του 1219, και οι οποίες σχετίζονταν με διαμάχη αναφορικά με την διαδοχή του Βοημούνδου Γ΄ της Αντιόχειας. Το Πριγκιπάτο της Αντιόχειας αποτελούσε την κυρίαρχη χριστιανική δύναμη στην περιοχή κατά τη διάρκεια των ύστατων δεκαετιών του 12ου αιώνα, ωστόσο, η Αρμενική Κιλικία αμφισβητούσε την κυριαρχία του. Η κατάληψη ενός σημαντικού φρουρίου, του Μπαγκράς, στη Συρία, από τον Λέοντα Β΄ της Κιλικίας αποτέλεσε την αφορμή για το ξέσπασμα μακροχρόνιας πολεμικής σύγκρουσης, η οποία ξεκίνησε κατά τις απαρχές της δεκαετίας του 1190. Ο Λέων επιχείρησε να καταλάβει την Αντιόχεια, ωστόσο, οι Έλληνες και Λατίνοι αστοί της προχώρησαν στη δημιουργία κομμούνας, ενώ, παράλληλα, πέτυχαν να εμποδίσουν την κατάληψη της πόλης από τους Αρμένιους στρατιώτες. Ο μεγαλύτερος υιός του Βοημούνδου Γ΄, Ραϊμόνδος, απεβίωσε το 1197, αφήνοντας ως μοναδικό επίγονο τον ανήλικο υιό του, Ραϊμόνδο Ρουπέν. Η μητέρα του αγοριού, Αλίκη της Αρμενίας, ήταν ανιψιά του Λέοντα Α΄, καθώς και επίδοξος κληρονόμος του τελευταίου. Ο Βοημούνδος Γ΄, καθώς και οι ευγενείς της Αντιόχειας, επικύρωσαν το δικαίωμα του Ραϊμόνδου Ρουπέν επί της διαδοχής του παππού του στην εξουσία, ωστόσο, η κομμούνα προτιμούσε ως διάδοχο, αντιθέτως, τον νεαρότερο υιό του Βοημούνδου Γ΄ (θείο του Ραϊμόνδου Ρουπέν), Βοημούνδο, Κόμη της Τρίπολης.
Πόλεμος της Αντιοχικής Διαδοχής | |||
---|---|---|---|
Χάρτης του Βασιλείου της Κιλικίας, του Πριγκιπάτου της Αντιόχειας και της Κομητείας της Τρίπολης, κατά τις απαρχές του 13ου αιώνα. | |||
Χρονολογία | 1201 έως 1219 | ||
Τόπος | Βόρεια Συρία και Κιλικία | ||
Έκβαση | Νίκη του Βοημούνδου Δ΄ της Αντιόχειας | ||
Εδαφικές μεταβολές | Απώλεια αρμενικών φρουρίων απέναντι στο Σουλτανάτο του Ρουμ και τους Ναΐτες Ιππότες | ||
Αντιμαχόμενοι | |||
| |||
Ηγετικά πρόσωπα | |||
Ο Βοημούνδος της Τρίπολης προχώρησε στην πολιορκία της Αντιόχειας, την οποία και κατέλαβε αμαχητί, έπειτα από τον θάνατο του πατέρα του, τον Απρίλιο του 1201, ωστόσο αριθμός ευγενών εγκατέλειψε το πριγκιπάτο προκειμένου να αναζητήσει καταφύγιο στην Κιλικία. Ο Λέων πραγματοποίησε σειρά εισβολών εντός του Πριγκιπάτου της Αντιόχειας, σχεδόν, σε ετήσια βάση μεταξύ του 1201 και του 1208, ωστόσο, κάθε φορά, ήταν υποχρεωμένος να επιστρέψει στο βασίλειό του, καθώς ο Αζ-Ζαχίρ Γαζί, Αγιουβίδης Εμίρης του Χαλεπίου, ή ο Καϊκαούσης Α΄, Σελτζούκος Σουλτάνος του Ρουμ, εισέβαλαν στην Κιλικία κατά τη διάρκεια της απουσίας του. Ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄, αρχικώς, υποστήριξε τον Λέοντα. Ωστόσο, η σύγκρουση μεταξύ του Λέοντα και των Ναϊτών Ιπποτών σχετικά με την κυριαρχία επί του Μπαγκράς οδήγησε στον αφορισμό του Λέοντα, το 1208. Κατά τη διάρκεια των αμέσως επόμενων ετών, ο Λέων προχώρησε στην κατάληψη αριθμού φρουρίων στη Συρία, εγκαταλείποντάς τα, ωστόσο, το 1213, στο πλαίσιο εκ μέρους του προσπάθειας βελτίωσης των σχέσεών του με την Αγία Έδρα. Εκμεταλλευόμενος την διπλωματική απομόνωση του Βοημούνδου Δ΄, ο Λέων εισήλθε στην Αντιόχεια, βοηθώντας τον Ραϊμόνδο Ρουπέν να καταλάβει την εξουσία του πριγκιπάτου, το 1216. Ολίγον καιρό αργότερα, ωστόσο, ο Λέων εγκατέλειψε το Μπαγκράς, ενώ, παράλληλα, απώλεσε την κυριαρχία του επί των αρμενικών φρουρίων στα βόρεια της Οροσειράς του Ταύρου απέναντι στους Σελτζούκους. Έπειτα από την άνοδό του στην εξουσία, ο Ραϊμόνδος Ρουπέν προχώρησε σε αύξηση της φορολογίας, γεγονός το οποίο τον κατέστησε αντιδημοφιλή εντός της Αντιόχειας. Παράλληλα, οι σχέσεις του με τον Λέοντα κατεστάθησαν τεταμένες, δίνοντας την δυνατότητα, ως συνέπεια, στον Βοημούνδο Δ΄ να προχωρήσει στην ανακατάληψη της Αντιόχειας, το 1219. Ο συγκεκριμένος πόλεμος συνέβαλε στην αποδυνάμωση των χριστιανικών κρατών της περιοχής της Βόρειας Συρίας.