![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f3/ISLEEZ.png/640px-ISLEEZ.png&w=640&q=50)
Πόλεμοι του μπακαλιάρου
From Wikipedia, the free encyclopedia
Με τον όρο Πόλεμοι του Μπακαλιάρου (αγγλ. Cod Wars, ισλ. Þorskastríðin ή Landhelgisstríðin, δηλαδή «ο πόλεμος για τα εδαφικά ύδατα») ονομάζονται τρία διπλωματικά επεισόδια μεταξύ Ισλανδίας και Ηνωμένου Βασιλείου με κινητοποίηση στόλων και ένταση μεταξύ 1958 και 1976.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f3/ISLEEZ.png/640px-ISLEEZ.png)
![]() |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-18), όπως και αργότερα, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1939-45), τα ύδατα γύρω από την Ισλανδία έμειναν ασφαλή και δεν σημειώθηκαν πολεμικές συρράξεις, πιθανώς και λόγω του ψυχρού κλίματος αλλά και της δυσκολίας προσέγγισης από ξένα σκάφη. Ως το 1952, οι βόρειες χώρες δέχονταν ως νόμιμο το δικαίωμα της Ισλανδίας και της Νορβηγίας να έχουν την αποκλειστική κυριότητα μόνον μέχρι τα 3 ναυτικά μίλια. Οι δύο αυτές χώρες θεωρούσαν ότι είχαν ευρύτερο δικαίωμα (που έφτανε ως τα 370 μίλια) και έτσι η υπόθεση παραπέμφθηκε στο Διεθνές Δικαστήριο.
Μετά τη λήξη του Πολέμου, η εκτεταμένη αλιεία άλλων χωρών (κυρίως της Μεγάλης Βρετανίας) στα ύδατα που η Ισλανδία θεωρούσε δικά της, οδήγησε στη μείωση των αλιευμάτων για τους Ισλανδούς ψαράδες (που αυτοί και οι οικογένειές τους αποτελούσαν το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού της χώρας και βιοπορίζονταν από αυτή τη διαδικασία), κατά το 1/3 περίπου, οπότε το 1949 η Ισλανδία ανακοίνωσε μέτρα για τον περιορισμό της υπερ-αλίευσης και προχώρησε σε νομοθετική πράξη με διετή προειδοποίηση. Απαγόρευσε σε ξένα σκάφη να αλιεύουν σε αυτά που θεωρούσε δικά της χωρικά ύδατα. Κατόπιν αυτού, οι κυβερνήσεις της Βρετανίας, της Γαλλίας, του Βελγίου και της Δυτικής Γερμανίας διαμαρτυρήθηκαν για τη ρύθμιση, αλλά σε γενικές γραμμές απέφυγαν τις εντάσεις και η απαγόρευση παρέμεινε de facto μέχρι το 1956. Η Ισλανδία επωφελήθηκε, αύξησε σημαντικά την παραγωγή της σε τόνους ψαριών και εξήγε σημαντικές ποσότητες στις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση. Ακόμα και στη Βρετανία εξήγε μεγάλες ποσότητες φρέσκων ψαριών.