Προσωπικός αφορισμός
From Wikipedia, the free encyclopedia
Σύμφωνα με το ισχύον ελληνικό εκκλησιαστικό δίκαιο, ο αφορισμός, που οι απαρχές του ανάγονται στους βυζαντινούς χρόνους, είναι ποινή που επιβάλει η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος[1] σε ένα χριστιανό, όταν παρεκτρέπεται από τις θρησκευτικές δοξασίες κατά τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλεί σκάνδαλο στη κοινωνία των χριστιανών αφού προηγουμένως κληθεί να αποκηρύξει τις ιδέες του, αποκλείοντάς τον από τη συμμετοχή στις λατρευτικές τελετές και και τα Μυστήρια.
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |