Περί της Περεγρίνου τελευτής
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Περί της Περεγρίνου τελευτής είναι έργο του Λουκιανού, όπου γίνεται λόγος για τη ζωή και τον θάνατο του κυνικού φιλοσόφου Περεγρίνου Πρωτέα. Γράφτηκε μετά (terminus post quem) το 165, αφού ο Περεγρίνος αυτοκτόνησε κατά την Ολυμπιάδα του έτους αυτού.[5]
Συγγραφέας | Λουκιανός |
---|---|
Τίτλος | Περὶ τῆς Περεγρίνου Τελευτῆς De Morte Peregrini |
Γλώσσα | αρχαία ελληνικά |
Ημερομηνία δημιουργίας | 169[1] |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Λουκιανός, Περεγρίνου τελευτής, § 13 11-21
Έπειτα ο πρώτος τους νομοθέτης τους έπεισε πως είναι όλοι αδέλφια μεταξύ τους, άπαξ και γίνουν παραβάτες, απαρνηθούν τους Ελληνικούς θεούς, προσκυνούν τον εσταυρωμένο εκείνο σοφιστή και ζούν σύμφωνα με τους νόμους του. Καταφρονούν λοιπόν τα παντα αδιακρίτως και τα θεωρούν κοινά, αποδεχόμενοι, χωρίς συγκεκριμένη απόδειξη, τη διδασκαλία εκείνου. Αν επομένς ανάμεσά τους κάποιος αγύρτης κι επιτήδειος ικανός να επωφελείται από τις περιστάσεις, μπορεί πολύ γρήγορα να γίνει πλούσιος εξαπατώντας απλοϊκούς ανθρώπους.
μτφρ. φιλολογική ομάδα Κάκτου