Παρακμή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία γνώρισε αρκετούς κύκλους ανάπτυξης και παρακμής κατά τη διάρκεια σχεδόν χιλίων ετών, συμπεριλαμβανομένων μεγάλων απωλειών κατά τις αραβικές κατακτήσεις του 7ου αι. Ωστόσο, οι σύγχρονοι ιστορικοί συμφωνούν γενικά, ότι η αρχή της τελικής παρακμής της Αυτοκρατορίας ξεκίνησε τον 11ο αι.
Τον 11ο αιώνα η Αυτοκρατορία γνώρισε μια μεγάλη καταστροφή, κατά την οποία το μεγαλύτερο μέρος του εδάφους της στην καρδιά της Μ. Ασίας χάθηκε από τους Σελτζούκους Τούρκους μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ και τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε. Ταυτόχρονα, η Αυτοκρατορία έχασε την τελευταία της επικράτεια στην Ιταλία από το Νορμανδικό βασίλειο της Σικελίας και αντιμετώπισε επανειλημμένες επιθέσεις στο έδαφός της στα Βαλκάνια. Αυτά τα γεγονότα δημιούργησαν το πλαίσιο για να καλέσει ο Αυτοκράτορας Αλέξιος Α΄ Κομνηνός στη Δύση για βοήθεια, κάτι που οδήγησε στην Α΄ Σταυροφορία. Ωστόσο, οι οικονομικές παραχωρήσεις προς τις ιταλικές δημοκρατίες της Βενετίας και της Γένοβας αποδυνάμωσαν τον έλεγχο της Αυτοκρατορίας στα δικά της οικονομικά, ιδιαίτερα από τον 13ο αι. και μετά, ενώ οι εντάσεις με τη Δύση οδήγησαν στην άλωση της Κωνσταντινούπολης από τις δυνάμεις της Δ΄ Σταυροφορίας το 1204 και τη διαμοίραση του μεγαλύτερου μέρους της Αυτοκρατορίας.
Αν και η έδρα της Αυτοκρατορίας μεταφέρθηκε στη Νίκαια, ένα σύνολο από μικρά Βυζαντινά κράτη δημιουργήθηκαν και τελικά ο Αυτοκράτορας από τη Νίκαια ανέκτησε την Κωνσταντινούπολη το 1261, η Αυτοκρατορία είχε αποδυναμωθεί. Μακροπρόθεσμα, η άνοδος των οθωμανών στη Μικρά Ασία οδήγησε τελικά στη δημιουργία της επικράτειάς τους, η οποία κατακτούσε αργά το Βυζάντιο κατά τη διάρκεια του 14ου και 15ου αι., με αποκορύφωμα την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τον στρατό του σουλτάνου Μωάμεθ Β΄ το 1453 και την ίδρυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.