Παλατινή Κομητεία της Κεφαλονιάς και της Ζακύνθου
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Παλατινή Κομητεία της Κεφαλονιάς και της Ζακύνθου την περίοδο (1185 - 1479) ήταν επαρχία του Βασιλείου της Σικελίας. Ο τίτλος του "Κόμη" δόθηκε για πρώτη φορά στον Μαργαριτόνε του Μπρίντιζι που πήρε σαν δώρο την Κεφαλονιά και τη Ζάκυνθο από τον Γουλιέλμο Β΄ της Σικελίας (1185) για τις υπηρεσίες που του είχε προσφέρει.[1] Οι κυβερνήτες της Παλατινής Κομητείας μετά τον Μαργαριτόνε (1185 - 1195) ήταν:
- Οικογένεια Ορσίνι (1195 - 1325)
- Οίκος των Καπετιδών-Ανζού (1325 - 1357)
- Οίκος των Τόκκων (1357 - 1479)
Η Οικογένεια Τόκκο χρησιμοποίησε την Παλατινή Κομητεία σαν βάση για την κατάκτηση περιοχών της ηπειρωτικής Ελλάδας, κατέλαβαν (1411) το Δεσποτάτο της Ηπείρου. Η προέλαση των Οθωμανών στα δυτικά συρρίκνωσε σταδιακά την κυριαρχία τους, οι Οθωμανοί κατέλαβαν το Δεσποτάτο και περιόρισαν τους Τόκκο στη νησιώτικη Παλατιανή κομητεία. Οι Τόκκο διατήρησαν την Παλατινή Κομητεία μέχρι την κατάληψη της από τους Οθωμανούς και τη Δημοκρατία της Βενετίας που μοίρασαν τα νησιά σύμφωνα με τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης (1479).[2] Η Ζάκυνθος πέρασε ολόκληρη στη Δημοκρατία της Βενετίας και η Κεφαλονιά μοιράστηκε ανάμεσα στους Βενετούς και τους Οθωμανούς.[3]